| Loopt gelijk aan Bob’s Adventures 4.12 – 4.15 | 

Katie en ik liepen door een van de winkelstraten van Eindhoven. Na een volledige middag gespendeerd te hebben in een scala van winkels hadden we eindelijk beiden de perfecte outfit voor vanavond gevonden.

Aangezien het de laatste tijd zo druk was geweest met Damian die was aangenomen voor geneeskunde en onze eigen studies, hadden we deze avond omgedoopt tot girls night. De jongens, waaronder Damian, hadden we afgezet bij een pool bar. Toen ik überhaupt het woord ‘shoppen’ tegen Damian zei zocht hij met zijn ogen al naar de dichtstbijzijnde uitgang.

Plus het was hoog tijd dat Katie en ik eens bijpraten.

“Kyra, kunnen we alsjeblieft even ergens gaan zitten. Deze tassen zijn echt killing voor mijn voeten”. 

Ik moest lachen.

“Ja, strak plan. Anders lopen we even naar het appartement van mijn moeder in de Admirant.”

“Heeft jouw moeder een appartement in de Admirant?” vroeg Katie verbaasd.

Ik knikte.

“Dat heb je me nooit verteld.”

Ik haalde mijn schouders op.

“Het was ook nooit nodig”

Inmiddels waren we aangekomen bij de Admirant. We liepen door glazen schuifdeuren de ruime hal in. Na een minuutje kwam de lift en stapten we in. Ik drukte op de knop voor de 26^e verdieping terwijl Katie met een grote zucht haar tassen neerzette.

“Is je moeder niet thuis dan?”

“Nee, ze is meestal in Amsterdam voor haar werk” zei ik terwijl ik mijn hoofd schudde.

De liftdeuren opende en met een zucht pakte Katie haar tassen weer op.

Toen we eenmaal binnenliepen werden Katie’s ogen groter.

“My god Kyra, dit is geen appartement dit is een fucking penthouse!” schreeuwde ze enthousiast uit.

Ze gooide haar tassen op de grond en rende verwonderd de woonkamer in.

“Wat voor werk doet jouw moeder in godsnaam?’’ zei ze terwijl ze zichzelf op de moderne zwarte bank neerplofte. Plotseling keek ze me argwanend aan. ‘’Ze is toch geen drugssmokkelaar ofzo, hè?’’

“Nee, no worries.’’ Antwoordde ik lachend. ‘’Ze heeft een advocatenkantoor”

Ze zat nog geen seconde voor ze alweer opsprong en naar de ramen liep.

“Dat uitzicht is echt prachtig”

Ik ging naast haar staan.

“Ja, dat is ook mijn favoriete ding aan dit appartement” voegde ik toe terwijl ik over Eindhoven uitkeek. De zon was langzaam aan het ondergaan en de hele stad baadde zich in een rood licht met oranje accenten. Het uitzicht gaf me altijd een gevoel van rust. Alsof het leven daaronder gewoon zou doorgaan, wat er ook gebeurde.

“Maar, laten we iets te drinken pakken” vervolgde ik terwijl ik mijn blik lostrok van het uitzicht.

Ik liep naar de drankkast

“Wat wil je hebben?”

“Uhm, heb je wodka?” vroeg Katie die nog steeds voor de wand van ramen stond.

“Belvedère of Grey Goose?”

“Vind je moeder dat niet erg als we die pakken?”

“Trust me, ze zal het niet eens merken.”

“Oké, doe maar Grey Goose dan.”

Terwijl ik de glazen inschonk met vodka, een kwart voor mezelf zodat ik nog kon functioneren en tot de helft voor Katie die meestal liever niet functioneerde, had Katie een grote spiegel gevonden. Ik pakte Ginger Ale uit de koelkast en observeerde haar.

Nog steeds enthousiast had ze haar nieuwe jurk uit de tas gehaald en stond zich nu uitgebreid te bekijken in de spiegel.

“Damn, kijk mijn kont Kyra. Die komt hier zo goed in uit”

Ik moest alweer lachen. Met Katie was er altijd een soort ontspannen sfeer. En als die er niet was, dan maakte ze het wel ontspannend met een van haar random oneliners. Waar ik een stuk stugger was en niet zo makkelijk het achterste van mij tong liet zien, was zij juist altijd zichzelf en flapte alles er uit.

“Ga nu maar eerst je make-up doen voor je dadelijk te dronken bent om je eyeliner nog recht te zetten”

Na een uurtje of 2 waren we al goed op weg naar een leuke avond. We lagen op de bank ons kapot te lachen.

Uit het niets keek Katie me serieus aan.

“Kyr, heb jij een goede relatie met je ouders?”

“Hoe bedoel je?” vroeg ik haar verbaasd.

“Nou, ik weet niet. Ik voel me zelf altijd zo geïsoleerd van mijn ouders. Ik weet niet echt hoe ik met ze moet praten. I guess, dat ik me gewoon afvroeg of dat normaal was…” Terwijl ze vertelde werd haar stem steeds zachter.

Ik draaide me op mijn buik, ook mijn blik was nu serieus.

“Weet je, je bent echt niet de enige. Mijn ouders zijn ook bijna nooit thuis. Na de scheiding hebben ze zich beiden op hun werk gestort en nu mag ik blij zijn als ik ze eens in de maand zie. Maar, dat betekent niet dat je ouders niet van je houden. Het probleem is dat ze ook maar mensen zijn. En mensen maken fouten, hebben problemen en weten ook niet altijd hoe ze zich moeten uiten. Ik weet zeker dat ze het beste met je voor hebben, maar misschien hebben ze het zelf ook gewoon moeilijk.”

“Heb je ze al ooit verteld hoe je je voelt?” vroeg ik.

“Damn, dat was diep.” zei Katie nog verbaasd van mijn lange antwoord “Maar nee, ik heb niet echt het gevoel dat daar ruimte voor is.” Haar zucht vertelde me dat ze er behoorlijk mee zat.

Ik legde mijn hand op Katie’s schouder.

“Hmm, het is ook moeilijk. Maar, wat dan ook, ik ben hier en ik ga niet weg.”

“Plus je hebt Bob. Die laat je ook niet in de steek. Het was ook pas toen ik Damian ontmoette dat ik me echt op mijn plek voelde”

“Kyr, wat probeer je te suggereren?” zei Katie terwijl ze me achterdochtig aankeek.

“Niks…” zei ik met een onschuldige lach. “Helemaal niks…”

Part 2