| Loopt gelijk aan Bob’s Adventures 3.21 – 3.26 |

Het was de dag van het feest. Damian en ik waren al de hele dag druk in de weer met de voorbereidingen in zijn ouderlijk huis. Vooral Damian maakte zich druk om elk minuscuul detail. Om de zoveel minuten kreeg ik vragen zoals: hebben we genoeg bier? En wijn, is die er ook genoeg? Hey, zullen we ijsjes als snacks doen?

Uiteindelijk, om zijn onrust te bedaren, had ik hem maar weer naar de winkel gestuurd met de boodschap ‘beter te veel dan te weinig’.

Terwijl ik in alle rust de komkommer stond te snijden ging de bel. Ik legde het mes weg en liep door de huiskamer, die inmiddels half verbouwd was om de schade van vanavond te beperken, naar de hal. Ik opende de deur, en zoals verwacht, vond ik Katie aan de andere kant.

“Hey Katie! Wat fijn dat je komt helpen”

Ze gaf me een knuffel en liep de hal in.

“Met alle liefde Kyra, toen ik Damian gisteren tegenkwam had ik al het idee dat jullie wel wat hulp konden gebruiken.”

“Oh, praat me er niet van. Die jongen is al de hele dag een wirwar van vragen. Alsof iemand hem aan een Redbull infuus heeft gelegd.”

Katie moest lachen.

“Klinkt intens.”

Plots begon mijn telefoon te trillen.

“Speaking of the devil, dat zal hem wel zijn. Pak maar wat te drinken, dan kan ik even opnemen.”

We liepen de keuken in, en terwijl Katie zichzelf aan wat Cola light hielp nam ik de telefoon op. Voor ik überhaupt ook maar een woord kon zeggen begon Damien al.

“Schat, we hebben een probleem. Je weet dat ik wodka wilde meenemen toch, maar de Absolut wodka is op en ze hebben er ook geen meer in het magazijn. Grey Goose vind ik ook weer overdreven duur voor een studentenfeestje en die goedkope shit van het huismerk is niks. Wat moet ik nu doen? Zonder wodka is dit feest sowieso niet geslaagd.”

Zijn toon was rap en hij was overduidelijk zeer zenuwachtig voor vanavond. Sinds hij gehoord had dat hij geneeskunde mocht gaan studeren was hij ecstatic, niets kon zijn positieve stemming nog verpesten. Het was al jaren zijn droom en nu die eindelijk uitkwam deed hem dat goed. Er was een bepaalde rust in hem wedergekeerd, alsof hij nu weer op het pad zat waar hij moest zijn. Niet dat er op dit moment iets van die rust te merken was.

“Damian, chill. Haal even adem. Ten eerste, maakt of breekt het hebben van wodka je feest niet. En ten tweede, als je even naar de slijterij om de hoek loopt hebben ze vast nog wel Absolut staan.”

“Oh ja.” Klonk het intelligente antwoord aan de andere kant van de telefoon.

Zijn enthousiaste toon keerde terug.

“Als ik jou toch niet had, mijn lief. Oké, ik ga verder. Tot zo!” En zonder pardon hing hij op. Ik keerde terug naar Katie die al verder was gegaan met het snijden van de komkommer. Terwijl ik een tweede snijplank pakte en de wortel begon te snijden draaide Katie mijn kant op.

“Hey Kyra, denk je dat het een probleem wordt dat Giovanni en Bob elkaar vanavond gaan zien?”

Twijfelend keek ik haar aan.

“Wil je een eerlijk antwoord?” vroeg ik terwijl ik de gesneden wortel in een bakje deed.

“Shit, nu komt het.” Zei Katie met een zucht.

Ik lachte.

“Naja, ik denk gewoon dat het een gecompliceerde situatie is. Bob en Giovanni liggen elkaar overduidelijk niet, maar ze willen elkaar ook graag de loef afsteken. Ze zijn elkaars olie op het vuur, bij wijze van.”

Katie trok een moeilijk gezicht.

“Nu we het er toch over hebben, wat zie je eigenlijk in Giovanni?”

Katie keek nog moeilijker.

“Uhm, dat is een goede vraag.” Ze legde haar mes neer. “Ik denk dat hij er gewoon altijd voor me is geweest en hij weet dingen over mijn leven die niemand anders weet.’’  Katie keek bedenkelijk omhoog ‘’Soms is het gewoon fijn dat ik bij hem terecht kan als ik het allemaal even niet meer weet, en hij dan de leiding neemt. We hebben in het verleden genoeg drama gehad, maar ik geloof echt dat hij veranderd is.”

Voordat ik de kans kreeg verder te vragen ging de voordeur open.

“Haalloooo dames.” Galmde het door de kamer.

In het midden van de kamer stond Damian met een krat gevuld met wodka en wijnflessen. Aan zijn ene arm hing een Albert Heijn tas met zakken chips, en aan de andere eentje gevuld met frituursnacks.

“Ik heb voor de zekerheid nog maar wat extra alcohol meegenomen” verkondigde hij trots.

Katie en ik keken elkaar aan om vervolgens in lachen uit te barsten.

“Doos dat je bent, wil je iedereen een alcoholvergiftiging bezorgen vanavond? Je weet dat je nog geen dokter bent, hè.”

Damian kneep zijn ogen samen, en keek ons intens aan.

“Zouden jullie kakelkippen in plaats van me uit te lachen, me niet kunnen verlossen van deze veel te zware tassen.”

Nadat Damian verlost was van de tassen en alvast de party playlist had aangezet, gingen we verder met de voorbereiding. Het kostte ons een uurtje of 3 en toen was het huis omgetoverd tot een ware feestplek. De tv hadden we verstopt, alle losse spullen waren in lades geduwd en de keukentafel stond vol met snacks, frisdrank en alcohol.

Het was inmiddels 8 uur en het feest zou zo beginnen. Terwijl Damian nog snel pizza’s maakte, deden Katie en ik boven in de badkamer onze make-up.

Ik was net klaar toen Katie een gefrustreerde zucht losliet.

“Verdomme, waarom krijg ik mijn eyeliner ook nooit gelijk” klonk het geïrriteerd uit haar mond.

Ik bestudeerde de eyeliner die haar grote bruine ogen omringde, en concludeerde dat hij perfect zat. Voordat ik er iets over kon zeggen, riep Damian dat de pizza klaar was. Het vooruitzicht van eten deed ons direct de eyeliner vergeten en met een noodgang vlogen we de trap af.

De pizza was net op, toen de bel door de kamer heen galmde.

Volgende