‘’Ben jij ooit naar de hoeren gegaan?’’ vraagt Jochem, alsof het een doodnormale vraag is.

‘’Naar de hoeren? Waarom zou ik dat doen?’’

‘’Heb jij nooit zin om gewoon een keer seks te hebben zonder al die bijzaken? Dan hoef je niet bang te zijn voor ouders of huisgenoten en heb je ook niet dat ongemakkelijke ontbijt met haar. Gewoon neuken en verder gaan.’’

‘’Je moet eens weten, joh. Maar om dan te gaan betalen voor seks gaat me een beetje te ver. Dan neem ik het hef nog liever in eigen hand.’’

Jochem is een oud-collega waarmee ik langzaam aan bevriend ben geworden. Maanden heb ik hem niet meer gezien, zolang zelfs dat ik zijn bestaan voor ogenblik had verdrongen, totdat hij uit het niets voorstelde om samen een biertje te drinken. Jochem is waarschijnlijk het enige mens op aarde dat geen schaamte, schuldgevoel en moraliteit kent.

‘’Je moet het eens proberen man. Ik neem je wel een keer mee naar Duisburg, ik denk dat je het leuk gaat vinden. Ze beginnen mijn gezicht daar al kennen.’’

‘’Ik heb veel lijnen overschreden in mijn leven maar deze echt niet. Daar ben ik een te braaf jongetje voor. Overigens heb ik ook geen behoefte om een Oost-Europeaanse tot prostitutie gedwongen vrouw in bed te hebben. That is so wrong on so many levels.’’

‘’Your loss’’

Het doet hem niks.

’’Je bent een simpele ziel Jochem, weet je dat?’’

Jochem reageert hier niet op en er valt een stilte. Het is rustig in de kroeg, normaal gesproken zou deze stilte worden opgevuld door het meezing geluid van een half dronken menigte maar nu klinkt de stem van Frans Duijts als enige.

Ik zie dat Jochem zijn mobiel erbij heeft gepakt, hij zal waarschijnlijk weer diep in gesprek zitten met een van zijn aan de haak geslaagde meisjes. Dat was vroeger zo altijd. En het zal me niks verbazen dat het nu nog steeds zo is. Als het nog helemaal is als vroeger dan zal hij mij zo pikante foto’s van deze meiden laten zien. Hij ziet ze als trofeeën, ik zie het als een symptoom van een seksverslaving.

Dat vieze lachje verschijnt op zijn gezicht, het soort lachje dat hij krijgt wanneer hij weet dat hij een meid in bed heeft weten te praten. Ik ben hem kwijt.

‘’Ik ga even naar de wc man.’’

Hij geeft geen antwoord, maar dat maakt niet uit. Ik moet even weg zijn van hem, weg van zijn seksistische blik op vrouwen, constante gezever over seks en zijn simpele ziel. Hij is datgene dat ik vrees om te worden.

Ik loop richting de wc. Als ik er eenmaal bijna ben zie ik een gast me tegemoet komen. Hij is bezopen, op zijn fel blauwe polo shirt zitten een tiental biervlekken en er heerst een dominante dronken uitstraling op zijn gezicht. Hij is groot, breed en besteed veel tijd in deze kroeg want na elke stap die hij zet gaan zijn vet kwabben op en neer.

‘’Je zou kunnen trampoline springen op die buik.’’

Het pad is te smal om ons beide door te laten en iets in zijn blik vertelt me dat hij niet aan de kant zal gaan. We naderen elkaar en een stemmetje in mijn hoofd vraagt af wat er zal gebeuren als ik hem de grond zou laten kussen. Puur uit nieuwsgierigheid naar zijn reactie. Zal hij mij een klap verkopen? Ik kan hem niet aan, dat is een ding dat vast staat. Zal zijn dominantie van zijn gezicht verdwijnen of gaat hij beginnen met bek vechten? De scenario’s razen door mijn hoofd terwijl ik besluit om hem er door te laten maar binnen een seconde heb ik mijn keuze gemaakt. Terwijl hij probeert om mij te passeren steek ik mijn voet enkele centimeters uit. Hij maakt een smak op de stenen vloer.

Terwijl hij vecht om weer op beide benen te komen schreeuwt hij met een dronken sis: ‘’Wat denk jij wel niet!’’

Ik haal mijn schouders op en zeg: ‘’Je gleed uit.’’

Hij pakt me bij mijn kraag en schreeuwt met consumptie: ‘’Nou niet zo’n grote mond, he.’’

Druppels speeksel belanden op mijn gezicht en even vraag ik me af hoe ik het mijn ouders zal moeten uitleggen hoe ik aan een blauw oog kom. De stem van Django Wanger neemt de kroeg over terwijl Blauwe Polo zichzelf aan het afvragen is of hij mij moet slaan of moet laten gaan. De aandacht van het schare aantal mensen in de kroegen weten we ook al snel te bemachtigen, inclusief die van Jochem.

Jochem legt zijn hand op de schouder van Blauwe Polo en vraagt: “Wat is hier het probleem?’’

‘’Die mongool liet mij vallen!’’ schreeuwt hij terug, wederom met een lading speeksel.

‘’Denk je nou echt dat zo’n kippetje jou zou gaan uitdagen?’’ Jochem wijst naar mij.

‘’Nou zo’n kippetje ben ik nou ook weer niet, he’’ zeg ik met een licht gedeukt ego.  

Jochem probeert met zijn gezicht ‘’Hou je bek nou’’ te communiceren. De man zit te denken, de hoeveelheid alcohol vertraagt het al slome proces in zijn hoofd. Jochem weet dat ik het was, hij kent me. Ik voel mijn kraag los komen en hij geeft me een schouderklopje.

‘’Weet je wat, je krijgt een rondje op mijn kosten man!’’  de dronken slis keert weer terug maar het speeksel blijft in zijn mond.

Ik deel een blik met Jochem, we zijn verrast.