Ze kust me. Ik voel haar tong mijn mond binnendringen, ik ga erin mee. Haar handen glijden over mijn rug, die van mij liggen op haar heupen. Mijn lichaam is hier, in mijn eigen huis maar mijn hoofd is ergens anders, met iemand anders. Ik gebruik haar om te ontsnappen. Ik wil ontsnappen van de realiteit, mezelf en de wereld. Zij bood me een remedie tegen mijn eenzaamheid en deze greep ik met beide handen. Maar nou knaagt het aan me, het idee dat ik ben veranderd in iemand die mensen moet gebruiken voor zijn eigen doeleinde.

‘’Dit is niet eerlijk, ze verdient dit niet. Ik verdien haar niet, ze verdient iets beters. Iets oprechts.’’

We blijven kussen maar dit keer voelt de kus anders.

In haar kus zit dit keer een dosis passie verstopt, iets dat voorheen niet was.

”Zou het? Krijgt ze echt gevoelens voor me?”

‘’Kut’’

Mijn lippen bevrijd ik van de hare en voor enkele secondes staar ik in haar ogen. Haar ogen, die zijn een van die redenen waarom ik hier nu met haar lig. Ze zijn zo mooi, zij is zo mooi. Ze is zo onschuldig en heeft geen idee wat voor gedachtes ik heb, ook al kan ik goed met haar praten, ze kent mij niet. Ze heeft alleen nog maar mijn goede kant gezien maar toch beweert ze dat ze mij kent, alleen weet ik dat het alleen maar woorden zijn zodat ze dichter bij mij kan komen. Haar optimistische blik vind ik wonderbaarlijk, nog nooit heb ik iemand zo positief in het leven zien staan. Ik bewonder het maar tegelijkertijd bots het met mijn cynische zicht. Het is het soort meisje dat nog niet in aanraking is geweest met de duistere kant van het leven. Ik kan geen relatie met haar hebben, dat gaat niet werken. Ze zal mijn gedachtes nooit kunnen begrijpen tenzij ze zelf door een hel gaat en zoiets wens ik haar niet toe.

‘’Wat is er, Bob?’’

‘’Ik kan het niet meer, Lotte.’’

Ze gaat recht op zitten.

‘’Wat kan je niet meer?’’

Er kruipt een duidelijke bezorgdheid in haar stem.

‘’Dit’’ zeg ik met een koele stem terwijl ik met mijn handen gebaar.

Ik zie een verwarring in haar blik, zonder woorden wacht ik haar reactie af.

‘’Hoezo dit nu opeens?’’ antwoordt ze na enkele seconde met een geïrriteerde toon.

‘’Ik gebruik je.’’  zeg ik met dezelfde koele stem terwijl onze ogen kruisen.

Normaal barst ik van de woorden maar op dit moment zijn ze me allemaal ontvlogen, maar ik moet dit afkappen. Nu.

Ze krijgt tranen in haar ogen en haar onderlip begint te trillen. Ik sla mijn rechter arm om haar heen. Ik voel me een lul, de woorden die ik wou zeggen kwamen niet van mijn tong. In plaats daarvan kwamen deze botten woorden eruit.

‘’Sorry, ik verwoorde het te bot maar het is gewoon dat ik jou niet kan geven wat je wilt of misschien zelfs nodig hebt. Je wilt een relatie en dat zit er simpel weg niet in.’’

Ze kijkt me aan

‘’Maar ik denk dat het wel beter is om dit afkappen, Lotte.’’

‘’Ik… ik denk dat ik naar huis ga.’’

Het schuld gevoel komt eindelijk aan, ik wil iets doen om mijn botte woorden goed te maken maar alle woorden zijn uit mijn hoofd gevlucht. Het enige wat nog aanwezig is is een bijtend schuld gevoel met

‘’Moet ik mee fietsen?’’

‘’Een vrouw kan ook alleen fietsen, Bob’’