De knipperende witte pagina maakt me gek. Het plaagt me, het pest me, het daagt me uit. Alsof het zegt: ‘’ Je kan niks, je hebt geen inspiratie, geen talent, Je kan helemaal niks.’’ Drie uur zit ik al te staren en nog steeds toveren mijn vingers geen woorden. Mijn wijs- en ringvinger drukken samen de Alt-Tab toets in en ik selecteer het volgende Techno nummer. Minimalistische techno brengt mij altijd in een trance vol concentratie, maar zelfs muziek kan mijn inspiratieloosheid niet wegjagen. De frustratie wordt mij teveel en binnen enkele seconde verschijnt mijn Facebook feed. Uren kan ik naar deze feed kijken terwijl mijn gevoel om de seconde veranderd en ik me achteraf niks kan herinneren. Jaloers op die nieuwe stage in Boedapest, vrolijk als er een filmpje langskomt waarop iemands in zijn kloten wordt getrapt, nog een keer jaloers op dat luxe dinertje en nog een keer jaloezie als ik dat filmpje van die duistere rave zie. Ik wil dat ook, die gave stage, dat luxe etentje en zelfs die trap als er een goed verhaal achter gaat zitten maar in plaats daarvan zit ik hier alleen in mijn donkere kamer, hopend op vermakelijke woorden. ”Iedereen heeft natuurlijk de drang om alleen hun beste kant te laten zien want god verbiedt als iemand het doorheeft als jij het slecht hebt.” denk ik terwijl mijn wijsvinger door mijn feed scrollen terwijl er af en toe een filmpje wordt afgespeeld.  Al snel zit ik een filmpje te kijken waarin iemand winkelkar vol met drank inslaat met de caption ‘’My valentine plans’’.

‘’Oohja.. dat gezeur komt er ook weer aan. Valentijnsdag.’’ denk ik

De dag waarop men geforceerd romantisch moet zijn en de vraag: ‘’Wanneer breng jij nou een leuk meisje mee naar huis, Bob?’’ standaard is. Vaak probeer ik antwoorden te vermijden door snel het onderwerp te veranderen, simpelweg om mijn ouders niet te hoeven uit te leggen dat hun jongste zoon niet gemaakt is voor een traditionele relatie. Niet gemaakt is om lief te hebben. Mijn verrotte brein weet mij altijd te overtuigen om meisjes te verlangen die ik nooit zal kunnen krijgen en als deze meisjes mij toch op magische wijze toch interessant gaan vinden, verlies ik in een oogopslag interesse in hen. Dan word ik een gevoelloze klootzak tegen hen. Aandacht die zij eerst in overvloed ontvingen van mijn verleidde mond wordt zo erg verminderd dat er net genoeg woorden worden gedeeld om ze dichtbij te houden. Dit ritueel speelt zich al jaren voor en succesvol ook nog eens. Het heeft me zelfs tot een punt gebracht dat er twee beeldschone dames aan mijn metaforische lijn zaten, en om nog wat zout op mijn zondes te gooien waren zij ook beste vriendinnen van elkaar. Later kwamen ze er natuurlijk achter en werd het woord klootzak en andere benamingen zo vaak mogelijk gebruikt. Er is pas een meisje geweest waar ik alles voor zou doen maar ironisch gezien was ik bij haar een lieve puppy die deed wat ze zei. Onze verknipte persoonlijkheden botste telkens tegen elkaar aan. We waren beide te druk met onze eigen problemen dan dat we met elkaar aandacht konden geven. Niet gek dat ik na maanden langs elkaar te hebben rondgedraaid een plekje in de Friendzone heb gekregen. Verdient, al zeg ik het zelf.

De leus: ‘’Ik ben te egocentrisch voor een relatie.’’ spookt door mijn hoofd.

Ik keer weer terug naar mijn veels te lege pagina om weer deuken in mijn ego te krijgen door het knipperende stokje. Mijn emotieloze gezicht wordt opgehelderd door het witte licht van mijn laptop. Ik zit in het donker. Dat is een schrijfritueel van mij, het geeft mij de illusie dat alleen ik en mijn laptop op de wereld zijn. Een gevoel van volledige privacy. Het stokje blijft knipperen en de irritatie groeit. Zal ik maar gaan trekken dan? vraag ik mezelf af.

‘’Er moet iets open, menselijk en echt op papier gezet worden.’’

Daar hou ik van. Mensen de harde realiteit van de wereld laten inzien. Mijn zegje kunnen doen, over hoe mijn cynische ogen deze wereld aanschouwen. Zonder het mooier te maken dan dat het is in de werkelijkheid. Ik ben die cynische zak die mensen uit hun dromen trapt.

‘’’Dat is het!’’

 Mijn vingers beginnen te dansen over de toetsen van mijn laptop terwijl er woorden verschijnen op het beeld.