Vervolg op Verdwalen in de verhaal vertellende ogen.

 

‘’Dus Bob, verder dat je frietjes steelt, wat doe je in het dagelijks leven?’’

Dewi breekt de stilte aan haalt mij uit mijn eigen hoofd. In mijn gedachten lag ik langs haar in bed en waren haar ogen het eerste dat ik zag wanneer ik wakker werd.  Maar dan komt de zojuist gestelde vraag aan.

Kut.

Ik probeer antwoorden te vermijden, als ik haar, in die bloedmooie ogen, moet vertellen dat ik een luie onambitieuze zak ben zonder toekomstperspectief is ze weg. Gone. Gevlucht.

‘’Het doet er niet toe wat ik doe, Dewi’’ probeer ik op zo’n vriendelijk mogelijke wijze te verkopen.

‘’Nee, even serieus Bob. Studeer je?’’

Ik knik nee.

Ik heb spijt dat ik dit gesprek ben aangegaan, ze is knap, maar haar vragen zijn als messteken voor me. We zijn nog niet eens vijf minuten in gesprek en ze probeert nu al mijn geheimen te ontrafelen. Ze wilt alles weten, alsof ik elke steen van mijn leven voor haar moet omdraaien, ook al bedoelt ze het niet zo.

‘’Wat doe je dan?’’

Het maakt me normaal gesproken niet uit wat mensen van mij denken, hell ik vind het zelfs leuk als mensen een negatief beeld van mij hebben, maar iets aan Dewi zorgt ervoor dat ik de waarheid zich gaat verstoppen als ik haar in die ogen aankijk. Ik heb een zwak voor haar ogen, ik kan die niet verliezen.

‘’Ik ben een stripper.’’

Haar blik straalt verwardheid uit.

‘’Zo reageren mensen vaak als ik ze vertel dat ik strip’’

Woordeloos zit ze te wachten totdat ik me nader verklaar. De verwardheid blijft op haar gezicht. Ik ga er niet op in.

Dit is niet de eerste leugen die ik vertel tegen een vrouw en zal zeker ook niet de laatste zijn. Zelf zie ik het niet als een liegen maar als een creatieve uitlating. Mensen verhalen verkopen, fictieve geschiedenissen vertellen, dat is mijn ding, dit is waar ik goed in ben.

‘’Dit… dit was nou niet iets dat ik had verwacht. Ik heb zoveel vragen nou.’’

‘’Brand los.’’

Ik kan helemaal op gaan in mijn eigen leugens. Het is geen kwestie van aandacht, respect of adoratie maar een persoonlijke behoefte om met mensen te spelen. Op zulke momenten komt dat god complex naar boven en probeer ik als een poppenspeler mensen te laten dansen.

‘’Waarom?’’ zegt ze met een iets hogere toon in haar stem.

‘’Najah, heel veel mensen kijken naar op mij en mijn collega’s. Ze hebben een slecht beeld over stripper maar eigenlijk is het ziek leuk werk. En het betaald goed.’’

‘’Heb je ook een sixpack dan?’’

Gelukkig kan ze door mijn overhemd niet mijn kleine studenten buikje bestaande uit bier en pizza zien.

‘’Amsterdam Amstel’’ galmt er door de cabine

De volgende woorden staan al gereed op mijn tong maar voordat ik ze kan uitspreken vult Dewi de stilte.

‘’Ik moet hier uit.’’

Ze pakt haar mobiel en ik weet direct al waar dit naar toe gaat. Ze gaat mijn nummer vragen.

‘’Jammer’’ antwoord ik al wachtend om mijn nummer aan haar te geven.

Ze kijkt me nog een keer aan met haar hemelsblauwe ogen en ik verdwaal weer. Maar dan staat ze op. Een kleine verwarring schiet naar te binnen want een paar seconde geleden stond ik al helemaal klaar om mijn nummer aan haar te geven. Woordeloos kijk ik hoe ze wegloopt en net voordat ze de deur door gaat kijkt ze naar achter en zegt: ‘’Nou, doei Bob de stripper.’’

Als ze eenmaal uit het zicht is zak ik in mijn stoel en laat een zucht.

‘’Wat doe ik met mijn leven..’’