Een oranjeharige viervoeter bewandeld de vloer van ons huis, zoals vele andere viervoeters doen maar die van ons is een tikje anders. Mijn vrienden beschrijven hem als terrorhond, bloedhond en zelfs het woord Helhond is een keer voorbij komen rollen. Terwijl je andere honden bij binnenkomst leuk een keer kan aanhalen en in een hoge toon ‘’Hey’’  kan zeggen terwijl jouw hand speels met zijn kopje speelt, krijg je bij binnenkomst in ons gezellige huisje een duidelijke waarschuwing om onze blaffende viervoeter te negeren.

Mac, zo heet mijn beste dierlijke vriend, heeft in zijn levensjaren al een prachtige reputatie gecreëerd in onze rustige (lees; saaie) buurt. Zo heeft hij mijn twee lieftallige kinderlijke buurmeisje een angst voor honden gegeven, een van mijn vrienden, Quinten, een wonderbaarlijk litteken op zijn hand bezorgd (en een bezoekje naar de huisarts) en heeft hij mijn broer gezegend met twee streepjes op zijn neus. En om nog een schepje op de metaforische angstaanjagende berg te doen, hij is ook nog eens racistisch. Ja, je leest het goed HIJ IS RACISTISCH! Natuurlijk niet in de vorm dat hij in zijn vrije tijd een ‘’spookkostuum’’ aantrekt en houten hoofdletters ‘’T’’ gaat verbanden in de voortuin van ‘’bepaalde’’ mensen maar in de manier dat hij wild wordt wanneer iemand met een iets getinderde kleur in zijn buurt komt. Om mezelf overigens even veilig te stellen, dit hebben wij hem niet geleerd toen we hem opvoedden (wij geven de hond van een paar deuren verder de schuld, hij is een slechte invloed). Een van zijn verleidingsmethodes is zijn schattige uiterlijk. Zijn oranje haartjes en de witte streep op zijn voorhoofd vertellen veel mensen dat hij een schattig hondje is maar niets is minder waar. Looks can be deceiving, zullen we maar zeggen. Want als ze eenmaal hun hand richting de oranjeharige viervoeten richten breekt de hel los en veranderd het schattige hondje in de spawn of satan.

Hoewel we af en toe denken dat we zijn hondenbrokken moeten vervangen voor een satanisch ritueel om hem rustig te houden, voelen wij toch veel liefde voor dit mismaakte schepsel. Een imperfecte hond past tenslotte perfect bij een imperfect baasje. Sommige mensen hoor ik zichzelf al afvragen: ‘’Hoe kan je nou van zo’n beestje houden?’’. Dat komt omdat ik jullie nog niet heb verteld over zijn oneindige honger en zijn eindeloze zoektocht naar eten. Of over de momenten dat hij zich voordoet als jouw beste vriend zodat hij je zover krijgt om dat laatste stukje van je banaan aan hem af te staan. Ten slotte lijkt de hond op zijn baasje en deel ik samen met mijn favoriete oranjeharige beftekkel een eindeloze maag.