8.8 nog niet gelezen? Geen zorgen, die vind je hier
Nieuw tot het verhaal? Begin dan bij 1.1.
Shayla greep de fles uit mijn handen en met enige irritatie keek ze naar de inhoud. ‘’Jezus, dat ding is al aardig leeg.’’ Haar stem echode door de lege hallen van het gebouw, wat extra kracht aan haar geklaag leek te geven. Ze greep naar haar sleutel en het zakje was maar enkele seconde uit haar tas totdat de coke opnieuw in haar neus verdween. Ze stak de sleutel uit en zonder erover na te denken verdween het witte poeder ook in mijn neus.
Er werden eventjes geen woorden gesproken maar toch hing er een melancholie in de lucht. Een leegte, een eenzaamheid, een stilte die door heel het gebouw dwarrelde. Ik voelde het en het leek erop dat Shayla het ook voelde. Haar ogen sloegen met een licht verdriet naar de grond, en kort hing er een kwetsbaarheid en fragiliteit als een halo boven haar hoofd. Maar ze herpakte zich, mompelde zachtjes enkele onverstaanbare woorden en liep zonder iets te zeggen verder.
Ik stak een sigaret op terwijl de vlammen van de aansteker allerlei schaduwen projecteerden. Mijn balans was nog steeds niet optimaal en na elke stap die ik zette leek het erger te worden. We waren ergens op de 8ste verdieping toen ik naar Shayla schreeuwde: ‘’Laten we zitten!’’ De echo zorgde ervoor dat ook mijn stem plotseling met enige kracht ronddwaalde. Met een geïrriteerde zucht keek ze om maar gaf in aan mijn verzoek. Het zakje kwam weer tevoorschijn gevolgd door een ophalend geluid waarna Shayla met intense glinsterende ogen mij aankeek.
‘’Is dit de chaos die je zocht?’’ klonk er vanuit mijn kant terwijl ik naar de fles wodka greep.
‘’Het is beter dan met jouw chagrijnige kop in bed liggen.’’
‘’Can’t argue with that.’’ En met enige onverklaarbare verdriet nam ik een slok van de fles. Met mijn hoofd leunde ik tegen de kale betonnen muur en sloot mijn ogen. Voor een klein moment was ik ergens anders. Voor een klein moment vond ik rust terwijl verschillende beelden van wat het leven had kunnen zijn voorbij flitsten. Zonder dat ik het zelf doorhad kroop er een bescheiden tevreden lachje op mijn gezicht. Maar de rust was van korte duur want de snerende woorden van Shayla zorgde ervoor dat mijn fantasie snel door mijn vingers glipte.
‘’Wat valt er te lachen, Bob?’’
De melancholie had mij nog steeds in zijn greep. ‘’Ik was ergens anders.’’
‘’Wat ben jij soms verwijft zeg. Huil je ook als je een zielige reclame ziet of als je hoort dat André Hazes Junior wederom zijn relatie heeft verbroken?’’
‘’Tuurlijk.’’ Antwoordde ik maar in de hoop dat de stilte en rust zou terugkeren. Ik sloot wederom mijn ogen maar opnieuw klonk het gretige verlangen naar het plastic zakje in haar broekzak. ‘’Waarom snuif je zoveel? Waarvoor ben je op de vlucht?’’ Shayla keek me plotseling met vurige woede aan. ‘’Gaat je niets aan!’’ schreeuwde ze met onverwachte intensiteit waarna haar aandacht weer volledig gericht werd naar de witte poeder. Ik keek hoe ze zichzelf weer eventjes verdoofde waarna ik zelf ook een slok nam van de wodka. ‘’Het wordt jouw begrafenis, letterlijk en figuurlijk.’’ Klonk er met enige desinteresse vanuit mijn kant. ‘’Ach.’’ Ze hield haar neus op en pauzeerde eventjes waarna ze een schreeuw van voldoening uitliet. ‘’AAAAH!’’ ze gooide het zakje in mijn schoot waarna haar sleutel snel volgde. ‘’Weet je wat het is, Bob. We worden geïndoctrineerd’’ Ze haalde haar neus op. ‘’dat we gezond moeten leven, dat we het beste uit onszelf moeten halen, dat we de regeltjes moeten volgen en dat we dan gelukkig worden maar waarom? Coke is fijn. Het maakt me wakker. Het laat me levend voelen dat geen enkel ding in de wereld kan.’’ Ze stond op en deed een pirouetje. Haar toon begon steeds speelser te klinken maar tegelijkertijd leek het alsof ze verder van me af ging staan. ‘’We vergeten te genieten, Bob. We vergeten om te leven. We maken onszelf te veel zorgen om de toekomst, zijn te veel bezig met het verleden dat we vergeten om hier te zijn.’’
Met enige tevredenheid ging ze weer zitten waarna ik lacherig zei: ‘’Wat een bullshit, Shayla, echt pure bullshit. We weten beiden dat je dit jouzelf maar aanpraat om jouzelf wat beter te voelen, een leugentje om jezelf even iets minder kut te voelen. Maar dat zie je zelf ook in toch?’’ Ze greep het zakje van mijn schoot vandaan, als een straf voor het commentaar wat ik gaf en lachte: ‘’Je kan uit de hoogte doen zoals je wil maar we weten beide dat je geen haar beter bent, Bob. Een hypocriet, dat is wat je bent.’’
Ik haalde mijn schouders op. ‘’Ik omarm het tenminste.’’ Shayla lachte en fluisterde het woord: ‘’Hypocriet.’’ De stilte omringde ons en de geesten van het verleden danste tussen ons beide door. Mijn ogen staarden in de duisternis terwijl ik het felle licht van de zaklamp probeerde te negeren. Ik liet een onverwachte diepe zucht uit en de somberheid omarmde me. Het voelde alsof ik mijn ogen opende en realiseerde waar ik precies was, met wie ik precies was en de vraag: ‘’Is dit het?’’ klonk als een agressieve schreeuw door mijn hoofd. Ik keek naar Shayla maar alles wat ik zag was een reflectie van mijzelf. Een persoon die hopeloos probeerde te vergeten, te vluchten, verwikkeld in haar eigen illusies en hongerig opzoek naar een fractie van rust in het bestaan. Gebroken maar opzoek naar eenheid in haarzelf. Geteisterd met vragen maar beroofd van antwoorden. Snakkend naar een stel ogen die haar zien voor wie ze daadwerkelijk was maar het gevoel hebben dat ze langzaam onzichtbaar werd en de interne stem die haar overtuigde dat ze het niet eens waard was om gezien te worden.
Haar gekrulde lippen lachten maar haar ogen en diepe blauwe wallen bevatte dezelfde vermoeide zucht die ik zojuist had losgelaten. Mijn ogen stonden op haar gericht, wat haar enige ongemakkelijkheid bracht. Ze keek me direct aan. Keek weg. Keek weer terug en het leek bijna uit een vlaag van onmacht dat ze maar het zakje coke pakte en nog maar een sleutelpuntje deed. De ongemakkelijkheid sloeg naar mij over en in dezelfde crisis greep ik maar naar de fles en nam een slok. De dop viel op de grond en het, normaal gesproken zachte geluid echode als een luidde explosie door de hallen. De wodka haalde de spanning onvoldoende weg waardoor ik uit een stille schreeuw van nood maar een sigaret opstak. Onze ogen danste om elkaar heen in de zwijgzaamheid van het moment. De woorden: ‘’Ik zie je.’’ stonden paraat op mijn tong maar een angst hielt ze tegen want wat zou ze in mij zien als ze terugkeek?
Viel er iets te zien als het masker eenmaal van mijn gezicht zou laten glijden of zou de leegte die ik al lange tijd voelde dan uiteindelijk aan de buitenwereld worden getoond?
Wat als ik haar zag voor wat ze echt was en zij mij zag voor wat ik echt was? We zouden beide naakt in het gebouw staan, kwetsbaar, fragiel en kinderlijk. De gedachte alleen al liet me ongemakkelijk voelen. Want wat zou ze zien? Wat zou ze in mij zien als ik eenmaal ongemakkelijk met mijn naakte ziel voor haar zou zijn? Was het überhaupt nog voor mij mogelijk om het masker af te doen, of was ik dat inmiddels geworden, een masker, een illusie van een persoon, een rookwolk?
Haar ogen kruisten opnieuw de mijne en in het oog van de spannende ongemakkelijkheid nam ik een besluit. Ik liet de wodka opnieuw door mijn mond stromen, nam een grote hijs van mijn sigaret en besloot dat ik nog niet klaar was om de lelijkheid in mij naar buiten te laten.
Ik was nog niet klaar om gezien te worden.
Ik was nog niet klaar om Shayla te zien.
Hoe hard ze het ook nodig had.
Ontvang elk verhaal elke week via What’s App met een losstaande tekst. Gebruik deze link om je aan te melden.
Wil je in de tussentijd meer lezen? Check dan Kyra’s Adventures, een van de essays die ik onlangs heb gepubliceerd of lees het eerste deel van La speranza è l’ultima a morire. Of luister de playlist die ik speciaal voor Bob’s Adventures heb opgesteld.
Foto door: Troy Freyee
1 Comment
Comments are closed.