8.6 nog niet gelezen? Geen zorgen, die vind je hier
Nieuw tot het verhaal? Begin dan bij 1.1.
Shayla huppelde al neuriënd over straat waarbij haar tas met elke beweging meedanste. Ik sjokte achter haar aan. Sporadisch keek ze om, of mijn verschijning nog steeds aanwezig was in de willekeur van de chaos. Op een gegeven moment kon ik zweren dat ik een lachje op haar gezicht zag verschijnen toen ze voor de zoveelste keer achteromkeek. De cocaïne was inmiddels zijn functie aan het vervullen. Met een hoge hartslag, een verstoorde ademhaling en mijn snelle dwalende ogen realiseerde ik me dat we door Strijp-S liepen. Shayla stopte, liep naar mij toe en bood mij een sleutelpuntje aan. Zonder na te denken nam ik deze aan. ‘’Wat maakt het uit?’’ dacht ik bij mijzelf terwijl ik het kleine hoopje cocaïne mijn neus in transporteerde. Kort erna nam zij zelf twee punten, liet een euforische gil los en begon weer verder te lopen.
Mijn gedachten dwarrelden onafgemaakt door mijn hoofd. De ene werd verplaatst door een ander maar toch voelde ik me sinds een lange tijd werkelijk… wakker. Was dit hoe het leven moest voelen? Alert, wakker en volledig in het moment maar toch op een unieke manier gedoopt in een extatische chaos? Shayla stopte met lopen en draaide haar veel te dunne lichaam mijn kant op. Het licht van de straatlantaarn leek de blauwe lokken van haar haar te arceren. Verward keek ze mij aan en al snel snauwde ze: ‘’Zie ik nou een lach op jouw gezicht?’’ Ik stopte met lopen en in een oogwenk verdween de uiting van tevredenheid van mijn gezicht. ‘’Nee.’’ Zei ik koppig. Ze duwde me zachtjes. Het leek of de verdomde lach was overgeslagen naar haar gezicht want met lichtgekrulde lippen zei ze: ‘’Het is schattig.’’ Ze gaf me een kus op de wang en begon weer verder te lopen. Ik kon niets anders doen dan een moment stil te blijven staan en mijzelf af te vragen wat er zojuist was gebeurd.
Uit reflex stak ik maar een sigaret op. Het was makkelijker om mijn gezichtsuitdrukkingen te verbergen achter een walm van mogelijke longkanker dan te moeten erkennen dat er een vaag gevoel van tevredenheid door mij heen stroomde. Er gebeurde niets terwijl ik achter haar aanliep maar tegelijkertijd gebeurde er van alles. Coke. ‘’Waarom had ik mijn neus nooit eerder gedipt in die goddelijke substantie?’’ spookte er door mijn hoofd. Er was een nieuwe, energieke wereld voor mij geopend. Het eeuwige gewicht van het leven leek plotseling draagbaarder. Ik was bevrijd, van mijzelf, van de drukkende melancholische gedachtes en het banale, eentonige bestaan.
Ik keek terwijl Shayla’s zwarte rokje in een absurd ritme meebewoog met de vlaag van haar chaotische gehuppel. Ze leek een volwassen kind. Impulsief, speels en willekeurig maar tegelijkertijd leek er een sluier van kwetsbaarheid over haar gezicht te vallen. Ik begon mijzelf af te vragen of dit was wie ze echt was of dat ik al die tijd maar tegen een masker aanpraatte, een product van vluchtgedrag. Er hing iets donkers om haar heen, dat was zeker, maar wat het precies was bleef net zoals ik, een groot mysterie. Iets in haar hele wezen creëerde in mij een onthoudbare kern van haat, tegelijkertijd zat er dit gevoelige randje omheen gewikkeld, een roep, een intuïtie waardoor ik voor haar wilde zorgen, iets wat mij verantwoordelijk voor haar liet voelen. Ze was simpel en ingewikkeld tegelijkertijd. Een slaaf van de coke, verloren en verdwaald tussen het normale en het absurde.
Uit haar tas greep ze een fles wodka. Waar de fles plotseling vandaan kwam bleef een open vraag, maar daar probeerde ik me niet te veel zorgen om te maken. Terwijl Shayla’s ogen glinsterend om zich heen keken opende ze de fles. Ze hief de fles omhoog, schreeuwde: ‘’Op Tinder!’’ en nam een grote teug. Haar aandacht was direct gericht op iets anders terwijl ze mij de fles overhandigde. Ik liet de wodka langzaam in mijn mond glijden terwijl ik Shayla hoorde zeggen: ‘’Dat gebouw is verlaten.’’ Zonder erop in te gaan knikte ik maar en nam nog een slok. ‘’Bob.’’ Zei ze en de manier waarop de opnieuw mijn naam uitsprak bracht een vlaag van irritatie. ‘’Bob.’’ Klonk er opnieuw. ‘’Boooob’’. Met een gefrustreerde: ‘’Wat!?’’ beantwoordde ik haar in de hoop dat ze zou ophouden met mijn naam uit te spreken. ‘’Laten we naar binnen gaan.’’
Ik keek naar het gebouw en werd overvallen door een vlaag van herinneringen. ‘’Nee.’’ Zei ik. ‘’Wat wil je er überhaupt gaan doen?’’ Ze haalde haar schouders op. ‘’Iets.’’ Maar voordat ik verder nog iets kon zeggen hing ze al aan het hek. Ik riep haar naam maar dat leek niets uit te maken. Het enige dat ik terugkreeg was een spottende herhaling van haar kant. Met een lage toon imiteerde ze mij. ‘’Shayla.’’ Zelfs de manier hoe ze haar eigen naam uitsprak was irriterend. De onhandigheid spatte van al haar bewegingen af en dat maakte het beeld verrassend amuserend om te aanschouwen. Het leek of ze zonder al te veel schrammen over het hek wist te komen maar terwijl ze met haar kont op de rand zat en besloot om ervan af te springen bleef haar rok aan een van de ijzeren uitsteeksels hangen. Ik lachte. Zij schold.
‘’Godverdomme!’’ klonk er echoënd. Ze probeerde zichzelf op te hijsen maar kreeg zichzelf niet bevrijd. Ze hoorde mijn lach op de achtergrond. ‘’Help me.’’ zei ze. ‘’En dit beeld moeten missen?’’ Zei ik terug.
Er kroop enige woede in haar toon. ‘’Haal me hier van af!’’ Als antwoord nam ik een slok. ‘’Bob!’’ schreeuwde ze. ‘’Verdomme, wees niet zo’n eikel.’’ In de verte zag ik een zaklamp onze kant op komen. Met lichte paniek klom ook ik het hek op. Mijn motoriek was niet veel beter dan die van Shayla, waardoor er een vlaag van lawaai vrijkwam, maar ik wist Shayla vrij te krijgen. Ditmaal klom ze rustig richting de grond terwijl ik weer terug over het hek probeerde te komen. ‘’Wat doe je?’’ schreeuwde ik terwijl Shayla richting de ingang van het gebouw liep. ‘’Er komt beveiliging aan.’’
Wat Shayla juist als uitnodiging zag om naar binnen te gaan.
En in hetzelfde huppelende ritme en kinderlijke geneurie verdween ze in de betonnen duisternis.
Voor eventjes zat ik te twijfelen om haar achter te laten, maar voordat ik het zelf doorhad rende ik achter haar aan.
Ontvang elk verhaal elke week via What’s App met een losstaande tekst. Gebruik deze link om je aan te melden.
Wil je in de tussentijd meer lezen? Check dan Kyra’s Adventures, een van de essays die ik onlangs heb gepubliceerd of lees het eerste deel van La speranza è l’ultima a morire. Of luister de playlist die ik speciaal voor Bob’s Adventures heb opgesteld.
Foto door: Hanna Rédling
2 Comments
Comments are closed.