8.3 nog niet gelezen? Geen zorgen, die vind je hier

Nieuw tot het verhaal? Begin dan bij 1.1.

Al naar voren leunend hield ik het wijnglas met twee handen vast. Shayla ging naast mij zitten op haar feloranje versleten bank, ze plaatste een been onder haar knie en nam een naar binnen gevouwen houding aan. Er hing een ongemakkelijke stilte in haar kleine studentenkamer. Zij leek er comfortabeler mee te zijn dan ikzelf. Haar ogen brandde op mijn bestaan en terwijl ze naar achter leunde vroeg ze: ‘’Dus, Bob.’’ Het was iets in de manier waarop ze mijn naam zei dat irriterend werkte. Een bepaald soort speels sarcasme waardoor ik me af begon te vragen waarom ik überhaupt daar was. ‘’Waarom zit je op Tinder?’’

Zo kende ik Shayla. Tinder. Het gevreesde oppervlakkige, vleeskeurende, liefdeloze swipe-veld van de eenentwintigste eeuw. Ik zag een asbak op haar koffietafeltje staan waardoor ik besloot om een sigaret op te steken. Haar vraag liet ik onbeantwoord in de lucht hangen maar zodra ik de aansteker naar de sigaret hees begon Shayla te protesteren. ‘’Heb ik gezegd dat je hier kan roken?’’

‘’Er staat een asbak.’’ Antwoordde ik terwijl ik met de aansteker tussen mijn vingers wees. ‘’In vliegtuigen zitten ook asbakken maar dat betekent niet dat je daar mag roken.’’ Ik legde de onaangestoken sigaret naast de asbak, zei: ‘’gevat.’’ en ontfermde me maar over mijn wijn. ‘’Je bent niet echt een jongen van de vele woorden, hè?’’ Ik keek haar aan. Shayla’s haar had enkel felblauwe lokken en haar neusring zorgde sporadisch voor een flikkerde lichtreflectie. Ze had diepe blauwe wallen onder haar ogen en er zat iets verveelds maar vermoeids in haar blik. Ze droeg een rokje maar was er overduidelijk oncomfortabel mee. Constant bewoog ze, op zoek naar een comfortabele positie, spreidde haar benen voor een seconde maar realiseerde zich snel dat ze haar string blootgaf en sloot haar benen direct weer. Heel haar doen en laten schreeuwde vijandig maar onzeker. Terwijl haar doffe blauwe ogen mij aanstaarden, wachtende op een antwoord, nam ik een diepe slok. Oh. Wat voelde het goed om de wijn te proeven. Het was goedkope wijn, maar de smaak van alcohol was als een dansend engeltje op mijn tong. Ik lachte en maakte direct oogcontact met Shayla. ‘’Ik heb gewoon weinig te melden.’’ en gooide er voor de sier nog een klein grijnsje achteraan.

Ze stond op. ‘’I like that.’’. Terwijl ze naar haar klinisch witte bureau liep en begon te rommelen zei ze: ‘’Waarom denken zoveel mensen dat ze daadwerkelijk iets van substantie te melden hebben? Mensen praten veel, maar zeggen weinig.’’ Plotseling had ze een pakje Marlboro Light in haar handen, haalde er een uit en stak een sigaret op. ‘’Snap je wat ik bedoel?’’

‘’Ik dacht dat je niet in jouw kamer rookte?’’

Ze wuifde met haar hand, nam een hijs en terwijl de rook uit haar neus verscheen zei ze: ‘’Nee, joh. Ik hou er gewoon niet van als mensen ongevraagd dingen in mijn domein doen.’’ Zonder er enig moment over te twijfelen greep ik opnieuw naar de sigaret en stak hem aan. ‘’Er zit een draadje bij je los.’’ Kondigde ik enigszins geïrriteerd aan. ‘’Ach, heb je ooit iemand ontmoet die ‘normaal’ is?’’  Ze spreidde haar armen en begon in het midden van haar kamer te draaien. Ik beantwoordde haar flamboyante verschijning met stilte. ‘’Maar, Bob…’’ Opnieuw bracht de manier waarop ze mijn naam uitsprak een overvloed van irritatie. Voordat ze haar zin kon afmaken onderbrak ik haar door te zeggen: ‘’Waarom spreek je mijn naam zo uit?’’

‘’Hoe?’’ antwoordde ze terwijl ze neerplofte op de bank. ‘’Zo…. Sarcastisch.’’ Ze tikte haar sigaret af in de asbak. ‘’Dat is gewoon mijn stem, Booooob. Vergeef me voor mijn stem, ik kan er niets aan doen.’’ Liet ze sarcastisch uit. ‘’What the fuck ben ik hier aan het doen?’’ vroeg ik mijzelf hardop af. ‘’Geen idee, Bob. Wat doe je hier?’’ Ik maakte opnieuw oogcontact met haar. ‘’Je zit me nu gewoon te kutten, hè?’’ Het moment dat ik de vraag uitsprak wist ik dat ik haar opnieuw een opening tot irritatie had gegeven. ‘’Hoe bedoel je, Boooob?’’ Ik wreef ruw door mijn gezicht, leegde het wijnglas in mijn mond en stond op. ‘’Laat maar.’’ Ik greep naar mijn jas die over haar bureaustoel hing en begon mijzelf te verwijderen van haar aanwezigheid. ‘’Ah, wat is er, Boooob? Ga je nu al weg?’’. Met mijn hand op de deurklink zei ik zonder mijzelf om te draaien: ‘’Je spoort niet.’’ Ze liet een luidde absurde lach uit. ‘’Je bent een teer zieltje.’’

Ik gooide mijn hand omhoog en liep door de deurpost. ‘’Bedankt voor de wijn en hopelijk tot nooit meer ziens.’’ In de gang van het studentenhuis keek ik in het rond in de hoop dat ik de uitgang ergens kon vinden maar voordat ik het wist stond Shayla achter mij en greep mijn arm. Ze trok me opnieuw haar kamer in, gooide de deur dicht, greep mijn haar en voordat ik nog what the fuck doe je kon uitbrengen begon ze mij te zoenen.

Ga verder naar 8.5.

Ontvang elk verhaal elke week via What’s App met een losstaande tekst. Gebruik deze link om je aan te melden.

Wil je in de tussentijd meer lezen? Check dan Kyra’s Adventures, het essay wat ik onlangs heb gepubliceerd of lees het eerste deel van La speranza è l’ultima a morire. Of luister de playlist die ik speciaal voor Bob’s Adventures heb opgesteld. 

Foto door: Dan Sammons