Ik strompelde richting de voordeur. Onhandig greep ik naar de sleutels in mijn broekzak. Het duurde even voordat ik ze tevoorschijn had gehaald maar toen ik ze eenmaal in mijn handen had liet ik ze gelijk weer vallen. Ik boog naar voren in een poging om ze van de grond te bevrijden maar onderweg verloor ik mijn balans. Met een zachte ‘’Godverdomme’’ viel ik stilletjes om in Katie haar voortuin. De blaadjes ritselde terwijl ik mijzelf weer omhoog probeerde te hijsen.
Maar ik was te dronken.
Veel te dronken.
Het was ondertussen al maandagochtend, de zon kwam langzaam op en na elke minuut die passeerde kwam er steeds meer leven in de wereld. Fietsers passeerden, auto’s raasden voorbij en kantoren werden langzaam gevuld. Mensen gingen naar hun werk, hun studie of iets anders levensverrijkend toe terwijl ik met gesloten ogen futloos in Katie’s voortuin lag.
Ik was gedistantieerd, zo gedistantieerd van de wereld, van de mensen en van de toekomst.
Mijn geld was op. Het was allemaal verdwenen aan alcohol en tabak. Ik stond op het punt om mijn baan te verliezen. Veel schuld kon ik hen ook niet toeschrijven. Elke keer was ik te laat, chagrijnig of ontiegelijk brak. Ik liet veel dingen vallen, was sloom en ongeïnteresseerd. Jon wist over Damian. Chun wist over Damian. Misschien hielden zij mij daarom nog aan, maar ook die sympathie had uiteindelijk een houdbaarheidsdatum.
Er stond nog een paar honderd euro op mijn spaarrekening. Aan dat geld mocht ik van mijzelf niet komen, dat was voor Katie. Althans voor een verrassing voor Katie. Maandenlang had ik wat geld opzijgezet om Katie mee op vakantie te nemen als zij eenmaal klaar was met haar scriptie. Ik had er tegen haar nog geen woord over gesproken. Ergens was dit ook mijn laatste hoop tot de wedergeboorte van onze relatie. Onze road to redemption.
Onze hoognodige vlucht van de oneindige storm van bullshit.
Eindhoven was ondertussen weer volledig tot leven gekomen. De alcohol verdween langzaam uit mijn bloed en ik opende mijn ogen. De fel schijnende zon verblindde mij maar toch wist ik mijzelf omhoog te hijsen. Ik pakte de sleutels van de grond, opende de voordeur en ging naar boven. Mijn lichaam voelde moe aan, het had acuut slaap nodig. Maar ik wilde niet slapen, ik was te nuchter om te gaan slapen. Sinds de droom over Damian was ik te bang om te gaan slapen. Écht bang. Alleen als ik straalbezopen was, wist ik dat ik veilig was van mijn onderbewuste.
Maar toch ging ik naar de slaapkamer toe.
Katie lag vredig te slapen.
Ik bestudeerde haar opnieuw.
De afgelopen dagen zag ik haar vaker slapend dan wakker en ergens gaf mij dat een afstandelijk gevoel. Ik deed mijn kleren uit maar toen ik eenmaal in mijn onderbroek stond, weigerde ik om in bed te treden. Dus ik ging naar de woonkamer toe.
Ik pakte mijn laptop.
Opende een biertje en ging schrijven.
Katie,
Mijn lieve Katie, mijn eerste liefde, mijn laatste reddingsboei in de zee van chaos. Ik schrijf je een brief. Weet je, zoals onze ouders vroeger deden, zoals hun ouders deden.
Puur en openhartig.
Ik moet opbiechten dat ik dingen tussen ons voel veranderen. Ik voel mijzelf veranderen en ik weet niet hoe ik dit kan uitleggen. De afgelopen tijd heb ik in angst geleefd. Bang voor verandering, bang voor de toekomst maar voornamelijk ben ik doodsbang om jou kwijt te raken.
Voor een lange tijd was je voor mij het enige meisje in de wereld. Ik droomde over jou, ik verlangde naar jouw gezelschap en toen uiteindelijk onze lippen elkaar voor de eerste keer raakte voelde ik me gelukkig. Onsterfelijk bijna. Ik ben verliefd op je, zo verliefd dat het soms mijn rationaliteit voorbijgaat, dat ik mijzelf verlies in de oneindige gevoelens die ik voor jou heb. Ik was er volledig van overtuigd dat, zolang ik jou bij mijn zijde had, dat alles goed zou komen.
Maar ik ben dat gevoel aan het verliezen, Katie.
Ik ben aan het zinken.
En ik weet niet hoe ik jou dit kan uitleggen, maar de afstand groeit tussen ons. Met elke ademhaling die ik neem voel ik je verder van mij afstaan en het is niet jouw schuld. Het is de mijne.
Met jou voelde ik mijzelf goddelijk. Het waren jij en ik tegen de wereld. Along the way ben ik niet altijd het beste vriendje voor jou geweest, het was de eerste keer dat ik een vriendje was. Ik heb veel fouten gemaakt, ik heb je niet altijd de aandacht gegeven die je verdiende maar we hebben dat overleefd.
Eerst maakte het niet uit wat er tussen ons gebeurde, wij vonden altijd de weg naar elkaar terug.
Maar nu, Katie…. Nu voelt het alsof ik de weg kwijt ben. Ik probeer je weer terug te vinden, ik ben je aan het zoeken maar het lukt niet.
Het lijkt alsof ik je al kwijt ben.
Sinds Damian zijn dood ben ik veranderd, mijn hart ligt bloot en onbeschermd op de straat. Kwetsbaar voor alles wat pijn doet. De scherpe tanden van het verleden zitten er al vastgenageld in en in de verte hoor ik de angst voor de toekomst ook aan komen. Van jou houden is de meest intense, pijnlijke en mooiste ervaring van mijn leven. Maar ik weet niet hoe lang ik het nog kan volhouden, Katie.
Ik ben aan het zinken,
Verdrinken,
Aan het vervagen.
En ik ben doodsbang dat ik mijn weg naar jou niet meer terugvind.
Ik hou van je.
-Bob