Zenuwachtig speelde ik het met het A4’tje met de woorden waarmee ik afscheid zou nemen van Damian. Ondertussen was er een vrouw aan het spreken die ik nooit eerder had gezien. 

Het bleek zijn tante te zijn. 

Daarna volgde zijn vader met een hartverscheurend, emotioneel verhaal. 

Hij sloot zijn speech af met het nummer ‘’Tears In Heaven’’.  

Terwijl het nummer afspeelde, liep zijn moeder naar het podium. Na de laatste noot begon zij te spreken. Haar verhaal zat vol herinneringen en op magische wijze wist zij de zaal aan het lachen te krijgen.  

Kort daarna viel er een stilte, zij liep geëmotioneerd maar overduidelijk nog wel in controle terug naar haar plaats. Kyra volgde snel. Haar woorden waren gefocust op de oneerlijkheid van heel de situatie, omringd door herinneringen en haar nog steeds brandende liefde voor Damian. 

Gevangen in een tunnel visie staarde ik naar mijn speech toen ik plotseling mijn naam hoorde. Ik keek geschrokken op en realiseerde me dat de tijd rijp was. Twijfelend liep ik naar het podium, legde de speech neer en maakte in een milliseconde de keuze om hem niet voor te lezen. 

Ik nam een pauze, keek naar de tientallen ogen die op mij stonden gericht, schraapte mijn keel en begon met mijn improvisatie. 

‘’Hey.’’ Zei ik terwijl de microfoon een hoge irritante toon produceerde. ‘’Ooh.’’ Reageerde ik en hield mijn mond verder van de microfoon af. 

Opnieuw liet ik een stilte vallen en ik zag in de ogen van het publiek de anticipatie naar mijn woorden. Vluchtig maakte ik oogcontact met Katie die met een ondersteunend knikje mij probeerde te helpen. 

‘’Ik heb geen idee hoe ik dit moet beginnen. Voor zoiets word je nooit voorbereid in het leven en al helemaal niet als het in deze omstandigheden is. Er werd mij gevraagd om iets te zeggen op deze uitvaart over Damian, maar elke keer als ik eraan denk dan word ik overrompeld door woede, frustratie en hulpeloosheid.’’ 

 Voor de schijn keek ik af en toe op mijn A4’tje, alhoewel de woorden van mijn tong volledig verschilde van de woorden op papier leek het mij te helpen om af en toe een kleine stilte te laten vallen. 

‘’Begrijp me niet verkeerd. Ik ben niet boos op Damian. Ik huil voor hem. Ik drink voor hem maar het is de oneerlijkheid waarmee ik worstel. Hoe kan het, dat een jongen zoals hij, zo eerlijk, zo ambitieus en zonder schrijntje van enig kwaad zijn leven vroegtijdig moet opgeven?’’ 

Ondertussen hoorde ik mijn stem emotioneel worden, het was een combinatie van de woede en verdriet. Mijn woorden waren onderdompelt in het onbegrip van de dood. 

‘’Ik kan niet zeggen, zoals velen hier, dat ik Damian lang kende. Maar in de korte tijd dat onze wegen elkaar kruisten was onze vriendschap van intense proporties. Het leek alsof wij alle verloren jaren en tijden direct probeerde bij te praten. Van simpele gesprekken over studies, dronken escapades en toekomstige ambities ging het al snel naar de serieuze onderwerpen.’’ 

Ik slikte eventjes en was op zoek naar andere woorden om te zeggen. 

‘’Waaronder de dood. En ik herinner mij nog goed, het was een van de vele keren dat we semi onder invloed in de kroeg zaten, dat Damian zijn visie over de dood losliet. Hij wilde zijn vertrek niet bedekt hebben in verdriet. Hij wilde niet dat wij focusten op zijn vertrek maar juist dat wij een ode vierden op zijn leven. Maar nu ik hier sta, doe ik juist datgene wat hij niet wilde. Want Damian was iemand van potentie, je hoefde geen slim, wereldwijs persoon te zijn om te zien dat hij grote dingen met zijn leven zou doen. En nu is dat allemaal afgepakt.’’ 

Tranen vormde zich langzaam achter mijn ogen, maar met alle kracht probeerde ik ze tegen te houden. 

‘’Vandaag moeten wij afscheid nemen van een zoon, een vriendje en voor mij een mentor en een dierbare vriend. En terwijl ik deze woorden uitspreek, is het enige wat ik kan hopen dat, wanneer mijn tijd rijp is en ik ook verhuis naar het land van de gestorven, dat Damian op mij zit te wachten met twee ijskoude biertjes.’’ 

‘’Damian.’’ Zei ik terwijl ik de tranen niet langer meer tegen kon houden. ‘’Jouw einde was poëtisch en met jouw dood heb jij levens gered, zoals je altijd wilde doen. Maar hoe mooi de poëzie ook is, het zal het gat wat jij hebt achtergelaten in mijn leven nooit doen opvullen. Ik mis je. Ik hou van je. En ik beloof, met al deze mensen als getuigen, dat ik nooit zou vergeten.’’ 

Met mijn hand wreef ik snel de tranen van mijn gezicht af en met een vluchtig: ‘’Dankjewel.’’ Snelde ik het podium af. Toen ik eenmaal de kist passeerde tikte ik er tweemaal op. En ging ik met een licht gevoel van teleurstelling naar mijn stoel toe.  

Hoe erg ik ook mij best deed en het probeerde te relativeren. Het voelde nog steeds of al die woorden niet de juiste waren. 

Het waren niet de perfecte woorden. 

En het gevoel dat ik Damian opnieuw teleurstelde, spookte als een fluistering van een kwaadaardige god door mijn hoofd.  

Vorige post Volgende post