‘’Why the fuck belt Giovanni jou?’’ 

Katie nipte aan haar glas wijn. Ondertussen vibreerde de telefoon nog steeds op de glazen plaat. 

‘’Hij belt me altijd als hij dronken is, althans dat deed hij.’’ 

‘’Ga je opnemen?’’ 

‘’No way! Ik hoef die eikel echt niet te spreken.’’ 

‘’Mag ik opnemen?’’ 

‘’Nee, Bob, nee.’’ 

‘’Jawel.’’ Zei ik terwijl ik naar voren boog om de telefoon te pakken.  

‘’Als je het doet, Bob...’’ 

‘’Dan wat?’’ Antwoordde ik lachend terwijl ik de telefoon al vasthad. 

‘’Weet ik veel. Dan haat ik je.’’ 

‘’I’m kind of used to that.’’  

Uiteindelijk accepteerde ik het gesprek, zette de telefoon aan mijn oor en wachtte tot Giovanni ging spreken. 

‘’Katie? Katie!’’ hoorde ik een dronken stem schreeuwen. ‘’Ik mis je! Het spijt me zo erg!’’ 

Ik legde mijn hand op de telefoon en begon te lachen. Ondertussen bleef Giovanni doorpraten.  

‘’Neem me…’’. De zin plotseling werd onderbroken door een hik. ‘’terug, aslje…blieft.’’ 

Katie keek me boos aan. Terwijl Giovanni zijn hopeloze tirade aan het houden was vroeg ik me af wat Katie verwachtte wat ik ging doen. Was ze bang dat ik hem verrot ging schelden, hem ging bedreigen of hem simpelweg ging uitlachen? 

Maar toch had ik het idee dat ze het ergens toeliet. Ze kon makkelijk genoeg de telefoon uit mijn handen pakken, mijn tepel met alle geweld omdraaien of schreeuwen dat ik op moest hangen. 

Maar toch, deed ze geen van deze dingen. 

Alles wat ze deed was staren.  

Afwachtend wat er ging gebeuren. 

‘’Katie? Waar...om zeg je niets? Ik heb de lijst weg…gegooid! Verbrand.’’ Schreeuwde Giovanni ondertussen door de telefoon. ‘’Schat, alsjeblieft, vergeef me. Wat mo…oet ik doen om vergeven te worden?’’ 

Ondertussen keek ik naar Katie, die nog steeds dezelfde blik in haar ogen had. 

‘’Ze is jouw schat niet meer.’’ Zei ik ondertussen. 

‘’Wat?’’ 

‘’Je hoorde het wel, Gio.’’ 

‘’Wil je me ge...en Gio noemen. Dat vind ik niet chill.’’ Stamelde hij hikkend uit. 

‘’Sorry, Gio.’’ 

‘’Wie… wie is dit?’’ 

Ik lachte. 

‘’Je weet wel wie ik ben, maar ik zou het op prijs stellen als je Katie niet meer belt. Anders moeten we weer samen op de grond gaan knuffelen, en ik heb geen zin in al die sensatie. Dus gedraag je, oké?’’ 

‘’Fuck you.’’ Zei Giovanni. ‘’Vertel me niet wat ik moet doen.’’ 

‘’Ik denk dat we dat punt allang voorbij zijn, mijn beste jongen. Dus als jij nu naar huis gaat en wat goede porno op zoekt. Het liefst met goede verlichting, want het is zonde van het zaad om jezelf te plezieren op slechte porno. En ga trekken Giovanni.’’ Zei ik terwijl ik naar Katie keek. ‘’Ga trekken.’’ Herhaalde ik. 

Daarna hing ik op. Toen ik de telefoon terug naar Katie gooide stroomde er een goed gevoel door mij heen. De ervaring dat ik ditmaal aan de andere kant stond.  

Ik keek Katie aan met een kleine lach: ‘’Hopelijk gaat hij je niet meer lastigvallen.’’ En pakte het wijnglas. 

Ze zuchtte terwijl ik een slok aan het nemen was. 

‘’Waarom doe je dit allemaal voor mij, Bob?’’ 

‘’Wat?’’ 

‘’Dit.’’ Schreeuwde ze halfjes met een licht neurotische toon uit. ‘’Langskomen, Giovanni de deur wijzen en bij me blijven slapen als ik me niet goed voel. Ik snap het echt niet, Bob. Niet na al die keren dat ik boos op je ben geweest, je verrot heb gescholden en je tijdelijk uit mijn leven heb verbannen. Ik snap niet waarom je terug blijft komen.’’ 

Katie stond op. 

‘’Je bent leuk, echt waar. Alleen kan ik niet begrijpen waarom je na elke ruzie, botsing of probleem toch weer als een trouwe hond terug komt lopen. Waarom heb je nog steeds geen genoeg van mij? Wat zie je in mij dat je zo hopeloos blijft volhouden?’’ 

Ik staarde stilzwijgend naar mijn glas, op zoek naar woorden die ik met Katie kon delen. Uiteindelijk keek ik op en staarde haar recht in haar warme kastanjebruine ogen aan.  

‘’Ik weet het niet, Katie.’’ Zuchtte ik uit. ‘’Oprecht niet. Het is iets wat je hebt wat ik niet helemaal kan plaatsen. Maar toch maakt het me gek. Zorgt het ervoor dat ik bij jou wil zijn, naar jou verlang en alles voor je zou doen.’’ 

Lichtelijk lachte ik. 

‘’En weet je wat het is. Ik geniet van jouw neuroticiteit, het feit dat wanneer je verhalen verteld na een paar zinnen vergeten bent waar het over gaat, de manier waarop je nu jouw wijnglas vasthoudt en de manier waarop je beweegt.’’ 

Katie haar ogen bleven op mij gericht terwijl ze met een plof op de bank ging zitten.  

‘’Misschien romantiseer ik alles van jou, maar toch voelt het… goed. Bij jou voel ik me onsterfelijk.’’ 

‘’Ben je verliefd op mij, Bob?’’ 

Ik haalde mijn schouders op. 

‘’I guess so.’’ 

Vorige post Volgende post