Katie keek mij verward aan. 

‘’Niet dat ik het in gedachte had, maar waarom eigenlijk niet?’’ 

Ik haalde mijn schouders op en lachte lichtjes. 

‘’Mensen gaan me hierom echt uitlachen.’’ 

‘’Waarom?’’ 

‘’Omdat het me niet slim lijkt.’’ 

Ze stond op. 

‘’Bob, de jongen die leeft naar zijn impulsen vindt het geen goed idee.’’ Riep ze half lachend. 

‘’Heb ik je beledigd?’’ 

‘’Nee. Ja. Weet ik veel, Bob.’’ 

‘’Je vindt het niet leuk om te horen. Dat is duidelijk.’’ 

‘’Je bent ook zo’n typische man, hè.’’ 

‘’Wat?’’ 

‘’Als een meisje jou vraagt om te blijven slapen, ga je er automatisch vanuit dat er iets seksueels gaat gebeuren.’’ 

‘’Had ik het mis dan?’’ 

Ze zuchtte. 

‘’Weet ik niet. Al deze shit met Giovanni speelt met mijn hoofd, oké?’’ 

‘’Dat weet ik.’’ Stemde ik zachtjes toe terwijl ik opstond. ‘’Maar je moet ook begrijpen, Katie, dat ik je onwijs aantrekkelijk vind. Als het scenario anders was geweest, dan had ik geen seconde getwijfeld om met jou het boudoir in te duiken. Maar nu.., nu is het anders.’’ 

‘’Wat is er anders dan?’’ 

‘’Ik wil geen fout zijn.’’ 

‘’Wat?’’ 

‘’Oké, stel dat ik mee ga hè. We liggen in jouw bed, ik nog half stoned, jij dronken en emotioneel. We hebben seks. En de volgende dag word ik euforisch wakker omdat er iets gebeurd is waarvan ik tot nu toe alleen maar kon dromen. Maar jij wordt wakker met spijt, omdat je het diep vanbinnen niet wilde. Je wilde simpelweg een lichaam om je warm te houden maar niet mij als persoon.’’  

‘’Hoe weet je nu al of dat scenario zich voordoet.’’ 

‘’Weet ik niet. Alleen de kans is aanwezig, en dat is al genoeg.’’ 

Katie wreef in haar ogen. 

‘’Soms ben je zo’n moeilijke jongen, Bob. Echt niet normaal.’’ 

‘’Dat hoor ik voor de eerste keer.’’ Zei ik lachend. ‘’Normaal gesproken word ik juist makkelijk genoemd.’’ 

Geïrriteerd keek Katie me aan. 

‘’Dan vraag ik me af, waarom je nu zo moeilijk moet doen om bij mij te blijven slapen.’’ 

‘’Je haalt het in mij naar boven.’’ 

Neurotisch liep Katie in het rond. Ze zat er overduidelijk doorheen voor de avond en ergens had ik ook medelijden met haar. Iets in mij wilde toch alle eerder gezegde woorden wegvagen en naar haar roepen dat het eigenlijk allemaal niets meer uitmaakte. Ik wilde bij haar slapen, echt waar. Alleen wilde ik niet dat ze mij als haar dronken fout ging zien.  

Haar emotionele indiscretie.  

‘’Moet ik nog met je meefietsen?’’ 

‘’Nee.’’ Zei Katie terwijl ze me wegwuifde. ‘’Ik kom wel thuis, maak je geen zorgen om mij.’’ 

‘’You sure?’’ 

‘’Ga nou maar, Bob.’’ 

Ik wist dat het dom was om op dat moment weg te lopen, maar toch deed ik het. Misschien was het omdat de neiging te groot werd om toch bij haar te slapen en te kijken wat er zou gaan gebeuren. Maar terwijl ik mijn rug naar haar toekeerde begon er een schuldgevoel te borrelen.  

Maar wat ik op dat moment ook dacht. 

Ik bleef doorlopen. 

Pakte mijn fiets. 

En toen bleef ik doorfietsen. 

Een half uur later was ik bijna thuis terwijl ik nog steeds aan Katie dacht. Ik had haar een paar appjes gestuurd maar geen antwoord gekregen. Ik vroeg me af of ze al thuis was. Alleen.  

Ik was bang dat ze Giovanni had opgebeld en hem op magische wijze had overtuigd om bij haar te slapen. Of dat ze een willekeurige jongen tegen was gekomen en hem allerlei dingen had beloofd, puur om niet alleen te slapen. 

Waarom had ik haar ook godverdomme alleen gelaten? 

Waarom was ik niet gewoon meegegaan? 

Was ik bang dat ik iets zou krijgen waar ik overduidelijk op hoopte? 

Of lag het dieper? Vreesde ik onbewust dat ik Katie aan het romantiseren was en dat het uiteindelijk zou blijken dat zij niet het meisje was, wie ik dacht dat ze was? Was ik te bang om mijn eigen warme illusie op het spel te zetten en de realiteit onder ogen te zien? 

Uiteindelijk hakte ik de knoop door.  

Zonder na te denken keerde ik mijn fiets en stond binnen twintig minuten voor haar deur. Alle lichten waren uit en na het galmen van de deurbel hoorde ik lichtjes een voetstappen de trap af strompelen. 

Katie haalde verschillende sloten van de deur en stak haar slaperige hoofd tussen de deur door. 

‘’Bob?’’ 

‘’Hee.’’ 

‘’Wat doe jij hier nou weer?’’ 

‘’Ik hoopte hier te kunnen slapen.’’ Zei ik half lachend. 

Verbaasd en verlegen lachte ze naar mij. 

“Toch je moralen weer aan de kant gezet?” 

Vorige post Volgende post