Ik stond op een festival in Amsterdam. Terwijl de techno muziek het veld vulde, had de XTC zich een weg in mijn bloed gebaand. Druk dansend morste ik bier over mijzelf heen. Dit was, als ik erop terug kijk, de officiële opening van een nieuwe periode.  

Een betere periode.  

Het tij was gekeerd. 

De wind was gedraaid.  

En hoe erg ik mezelf onbewust probeerde dwars te zitten, het leek niet te werken. 

Ik was samen met Damian, Katie, Kyra, Robert en Simon op een festival. Het was de eerste keer dat Damian en Kyra XTC gebruikte en mijn tweede keer. Na het nemen van het eerste kwartje stond Damian ongeduldig naast mij te wachten. 

‘’Bob, wanneer kickt het in?’’ 

‘’Maximaal een uur.’’ 

‘’Jezus, dat duurt wel lang man.’’ 

‘’Geniet gewoon van de muziek, dan komt het vanzelf.’’ 

‘’Doe ik ook.’’ 

Al dansend lachte ik. 

‘’Daar lijkt het niet op jongen.’’ 

‘’Ik ben gewoon benieuwd hoe het voelt.’’ 

‘’Laat het gewoon over je heen komen. Denk er niet te veel over na en voordat je het zelf doorhebt zit je in het magische land van de pil.’’ 

Damian knikte. 

‘’Oké, oké.’’ 

Katie en ik hadden als eerste onze dosis genomen en waren al in de greep van het vernuftige spulletje. In mijn ooghoek hield ik in de gaten hoe ze vrij danste. Dansen was misschien nog het verkeerde woord voor de kosmische bewegingen die zij maakte. Het leek bijna alsof haar heupen met de zon aan het communiceren waren, waardoor de zon feller begon te schijnen.  

Uit het niets keek zij vluchtig mijn kant op, maakte oogcontact, lachte en keerde al snel weer terug naar de muziek.  

Het was onduidelijk of het door de XTC kwam of misschien de combinatie van Katie en drugs maar ik kreeg een raar, borrelend gevoel in mijn maag. Wat niet geheel onprettig was. 

Ondertussen waren Kyra, Robert en Simon met zijn drieën aan het dansen terwijl Damian nog steeds ongeduldig naast mij stond. Hij leek geobsedeerd door de drugs, wachtende tot hij iets zou voelen.  

Ik pakte Damian bij zijn schouders. 

‘’Doe je ogen eens dicht.’’ 

‘’Waarom?’’ 

‘’Doe nou maar gewoon.’’ 

Twijfelend sloot Damian zijn ogen. 

‘’En beweeg nu rustig met de muziek mee.’’ 

Ongemakkelijk schommelde Damian op de beat. Dit hield hij een paar minuten vol totdat hij plotseling, vol verbazing, zijn ogen weer opende. 

‘’Bob. Bob. Bob!’’ 

Ik keek hem aan. 

‘’Volgens mij voel ik het.’’ 

‘’Ja?’’ 

‘’Ja man, ik voel me fucking chill.’’ 

Zonder verder iets te zeggen liep hij naar Kyra toe. Achter me hoorde ik Damian enthousiast over de muziek heen proberen te praten. 

‘’Schat. Ik weet niet of je al iets voelt, maar jezus, dit voelt goed.’’ 

Geconcentreerd zat ik te luisteren naar wat Kyra zou zeggen maar plotseling hoorde ik iemand mijn naam in mijn oor fluisteren. 

Geschrokken keek ik op. 

‘’Bob, ga je mee zitten?’’ 

Voor een seconde keek ik Katie in haar ogen aan. Haar pupillen waren groter dan normaal en haar manier van spreken was intenser geworden. 

‘’Hoeveel heb je al op trouwens?’’ 

‘’Drie kwart volgens mij.’’ 

Ik knikte en keek haar opnieuw aan. 

Iets in haar ogen hield me vast en langzaam werden onze woorden vervangen door de muziek. Totdat ze haar hand op mijn rug legde. 

‘’Maar ga je mee zitten?’’ 

‘’Oowh. Ik was het alweer vergeten. Maar sure, ik ga wel even mee.’’ 

Ze pakte mijn hand vast en nam de leiding. Eerst liepen wij naar de rest om even te laten weten dat we gingen zitten. Maar toen wij eenmaal voorbij de groep liepen zag ik Kyra al ondeugend naar ons twee lachen.  

Uiteindelijk, na een paar honderd meter te hebben gelopen, kwamen we tegen een hek aan te zitten. Katie zat tussen mijn benen en samen rookten wij een sigaret. Op dat moment werd ik overmeesterd door een déjà vu. Af en toe pakte Katie de sigaret tussen mijn vingers vandaan terwijl ik de mensen om ons heen zat te bestuderen. 

Uit het niets pakte ze mijn hand vast en keek achterom. 

‘’Ik ga al lekker, Bobje.’’ 

Verlegen lachte ik naar haar. 

‘’En ik ben blij dat we weer contact hebben. Ik heb jou gemist.’’ 

Met een vluchtige beweging pakte ik de sigaret terug en nam een hijs. 

‘’Ik jou ook.’’ 

Uiteindelijk viel er weer een stilte terwijl wij beide verloren waren in de vlaag van de XTC. Dat was de charme van de drug. Door de eindeloze euforie en energie werd je er zo open van, dat je er normaal gesproken bang voor zou worden. Maar om de een of andere reden kon je op dat moment alles zeggen, zonder dat jij jezelf kwetsbaar voelde. De angst om veroordeeld te worden, om jouw diepste verlangens aan de wereld te vertonen was plotseling weg.  

Opnieuw nam ik een hijs en gaf de sigaret aan Katie. 

‘’Weet je, Katie. Ik moet jou iets vertellen.’’ 

Met de sigaret tussen haar lippen keek ze om. 

‘’Ik heb gevoelens voor jou.’’ 

  Vorige post Volgende post