Ik pakte mijn fiets. Fietste een tijdje door willekeurige straten en dronk met grote teugen uit de fles tot ik uiteindelijk bij een speeltuintje aankwam, niet ver van Damian zijn huis. 

Ik ging met een plof op de schommel zitten en nam nog maar een slok. 

Toen ik bijna een kwart van de fles had opgedronken en het krakende geluid van de schommel mij langzaam had gehypnotiseerd, verscheen plotseling vanuit het donker Damian in het speeltuintje. 

‘’Ik dacht al dat je hier zou zijn.’’ 

Ik knikte naar hem. 

Damian knikte terug en gooide een rol wc-papier naar mij toe. 

‘’Die kan je wel gebruiken.’’ 

‘’Oowh. Chill, thanks.’’ 

Ik haalde er een paar velletjes af, schonk er wat whisky overheen en legde ze op de open schrammen. Damian ging op de andere schommel zitten en begon rustig op en neer te schommelen. 

Hij zei niets en het leek alsof hij ook niets wilde gaan zeggen. Tot hij naar mij keek en de fles in mijn handen zag. 

‘’Die fles komt me bekend voor, Bob.’’ 

Ik haalde mijn schouders op. 

‘’Hij is momenteel geleend, je krijgt hem van me terug.’’ 

‘’Vol?’’ 

Ik keek aandachtig naar de halflege fles. 

‘’Ik ga kijken wat ik voor je kan betekenen.’’  

Vervolgens gaf ik de fles aan Damian die ook een slok nam. 

Opnieuw was het stil en het gekraak van de schommels wisselde elkaar af in perfecte harmonie.  

Ik had geen zin om erover te praten. 

Ik wilde mijn wonden likken. 

En reflecteren op wat er zojuist gebeurd was. 

Het was niet alleen de hele situatie waarmee ik zat, maar ook met mezelf. Voornamelijk met de agressie die ik op dat moment gevoeld had.  

Dat was ik toch niet? Of wel? 

Zonder te kijken hoorde ik Damian opnieuw de fles naar zijn lippen brengen, hij had de whisky nog niet doorgeslikt of hij begon als een malloot te grinniken. Ik keek hem aan terwijl hij nog steeds grinnikend naar de grond staarde. 

‘’Wat?’’ 

‘’Giovanni’s gezicht kwam net weer even naar boven.’’ 

Vragend keek ik hem aan. 

‘’Ooh wacht, toen was je natuurlijk al weg. Je hebt echt wat gemist. Kort na jouw ‘grand exit’ begon hij te huilen. En ik bedoel niet de charmante emotionele variant, maar echt de jank variant. Snot, tranen en erbij zitten als een zielig hondje. Ik weet niet wat je hem allemaal aan hebt gedaan, but you sure rattled his cage.’’ 

Ik lachte kort. 

‘’Was ik er maar bij geweest om dat te zien.’’ 

Damian dronk nog wat whisky en gaf de fles weer aan mij. Ik zette de fles aan mijn lippen en in mijn ooghoek zag ik Damian plotseling bezorgd kijken. 

‘’Moet ik trouwens vragen waar het over ging?’’ 

‘’Ik denk dat je het antwoord wel weet.’’ 

‘’Katie?’’ 

Ik nam gelijk nog maar een tweede slok en knikte. 

Opnieuw keek Damian naar de grond, zoekend naar de woorden die hij kon gebruiken om deze situatie beter te maken. 

‘’Maar hij heeft gewonnen.’’ 

Geschrokken keek Damian mij aan. 

‘’Giovanni?’’ vroeg hij verbaasd. 

‘’Ja man.’’ Ik nam een slok. ‘’Noem mij paranoïde, maar volgens mij had hij dit allemaal gepland, om mij uit Katie’s leven te krijgen. Hij begon uit het niets, vol trots, te vertellen dat hij die fucking lijst  nog heeft.’’ 

‘’Zo slim kan die gast überhaupt toch niet zijn? Een uur geleden stikte hij nog bijna in een bierdopje.’’ 

‘’Ik weet het niet. Het enige wat ik weet is dat die blik die hij mij gaf, toen Katie mij verrot schold, een blik was die trots schreeuwde. Ik weet dat het mijn eigen schuld is, maar Katie haat me nu. Niet de irritante vorm van haten maar echt haten. En iets in mij wil hem de schuld ervan geven.’’ 

Ik gaf de fles aan Damian. 

‘’Wat een eikel.’’ Zuchtte hij uit terwijl de zoveelste slok uit de fles verdween. 

‘’Wat een eikel.’’ Herhaalde ik. 

In een enthousiaste vlaag haalde Damian de fles uit zijn mond. 

‘’Weet je wat wij moeten doen!?’’  

‘’Ik heb hem al geslagen, Damian.’’ 

‘’Oh, fuck. That’s true.’’ 

‘’En gebrandmerkt.’’ 

‘’Ik heb het gezien. Je hebt serieus een mooie afdruk op hem achtergelaten.’’ 

‘’Je had hem moeten horen schreeuwen. Dat was een van de weinige dingen die hij niet zag aankomen.’’ 

Damian lachte. 

‘’Maar, weet je wat het meest kutte aan deze situatie is Damian?’’ 

Damian gaf de fles terug. 

‘’Nou?’’ 

Met een serieuze blik keek ik Damian aan en zei: ‘’Dat was mijn laatste sigaret.’’ Waarna ik lachend het bodempje whisky dat er nog over was in mijn mond goot. 

‘’Je bent ook echt een figuur, Bob. Wist je dat?’’ 

‘’So I’ve been told.’’ 

‘’Maar je hebt tenminste jouw laatste sigaret wel goed gebruikt.’’ 

Ondertussen graaide Damian in zijn broekzak en na een paar tellen haalde hij een verfrommeld pakje Marlboro tevoorschijn. Hij floot een keer en gooide het pakje in mijn schoot.  

‘’Ik kan je wel zoenen man.’’ 

‘’Dan moet je het wel snel doen, want ik wil niet dat Kyra het ziet. Dadelijk wordt ze nog echt jaloers.’’ 

Ik pakte een sigaret, gooide het pakje terug en stak hem op. Tot de dag van vandaag is het mij nog steeds niet duidelijk hoe Damian mij zo snel beter liet voelen. Het enige wat ik op dat moment zeker wist was dat ik van die jongen hield.  

Hoe vaak ik het ook verneukte. 

Hoe vaak ik opging in mijn eigen chaos. 

En hoe vaak ik ook in mijn eigen braaksel viel. 

Damian was er altijd om mij omhoog te helpen.  

 

Vorige post Deel 4