Mijn neus kraakte toen Giovanni’s vuist hem met een doffe klap raakte. Verdwaasd veegde ik mijn hand langs mijn neus af. Het duurde een paar seconden voor ik weer scherp kon zien, en zag dat mijn hand nu gesierd werd door strepen met een natte, rode gloed.  

“Shit.” 

De smerige lach die normaal permanent op Giovanni zijn gezicht was geplakt, was nu compleet verdwenen. 

Daarvoor in de plaats was iets anders gekomen. 

Iets primitiefs. 

Iets wat direct het fight or flight instinct in mij naar boven haalde. 

Ik haalde mijn neus nog een keer op, terwijl Giovanni zat te wachten op mijn volgende zet. Ik overwoog om weg te rennen maar wist dat mijn trots me dat nooit zou vergeven. Terwijl ik mijn vuist uithaalde, en ik mezelf mentaal klaarmaakte om in elkaar geslagen te worden, hoorde ik geschreeuw achter mij. 

Mijn vuist raakte Giovanni vol op zijn kaak maar werd al snel opgevolgd door een vuist midden op mijn buikholte. Ik klapte voorover. Ondertussen bleef het geschreeuw doorgaan, maar wat diegene ook riep kwam niet aan.  

Het enige wat ik nog kon horen was het geluid van mijn hard stromende bloed en schokkerige ademhaling. 

Giovanni haalde nog een keer uit maar uit instinct ging ik door mijn knieën, zette af en greep hem bij zijn middel. Giovanni had dit niet verwacht en verloor zijn evenwicht, waardoor we samen richting de grond gingen. Ik belandde boven op hem, maar Giovanni zijn hoofd raakte met een harde klap de bruine tegels. 

Vol verbazing zag ik hoe zijn wenkbrauw heftig begon te bloeden. Hoe ik dat precies voor elkaar had gekregen bleef mij een mysterie, maar het aanzicht van zijn bloed motiveerde mij.  

Ik haalde nog een keer uit richting zijn kaak terwijl Giovanni met alle macht me probeerde in mijn zij te slaan, maar ik voelde dat de kracht in zijn armen langzaam aan het wegebben was. 

Ondertussen werd het geschreeuw harder. 

Een stel vreemde handen probeerde mij van Giovanni af te trekken maar het enige wat ik kon doen, het enige waar ik aan dacht was hem nog harder te slaan. 

Het was de eerste keer dat ik mij zo door haat en jaloezie liet leiden, en hoewel het goed voelde om tegen iemand die ik zo schurftig vond op te komen, schrok ik van mijzelf. 

Lang had ik niet om te reflecteren op mijn eigen moralen want met een ruwe beweging werd ik aan mijn oor omhooggetrokken.

“Bob, waar de fuck denk je mee bezig te zijn?” schreeuwde Kyra in mijn oor ”Dat niet iedereen hier zich kan gedragen betekent niet dat jij je tot hun niveau hoeft te verlagen!” 

Geschrokken keek ik haar aan, inmiddels had Damian mij vastgepakt en legde mijn hoofd op zijn schouder. Hij fluisterde: ‘’Kan je rustig doen?”. 

Terwijl een bloeddruppel mijn lip bereikte, knikte ik langzaam. 

Kyra was inmiddels bij Giovanni gaan kijken die nog steeds op de grond lag met een huilende Katie aan zijn zijde. 

Damian liet mij los terwijl Katie en Kyra, Giovanni in een zittende positie probeerde te krijgen. 

Zijn gezicht zat onder het bloed en moeizaam wist hij zichzelf zittend te houden. Katie keek mij aan. 

‘’Bob, flikker op! Waar de fuck was dit nou voor nodig!? Kijk naar Giovanni!’’ 

Ik deed een poging om het uit te leggen, maar toen ik haar naam zei, werd ik door de geladenheid in haar ogen en woede op haar tong onderbroken. 

‘’Ik hoef je nooit meer te zien, Bob! Je bent giftig en fucked up. Jij bent geen vriend voor niemand, maar een vloek! Als iemand jou in zijn leven uitnodigt, is het een uitnodiging om zijn leven compleet kapot te maken.’’ 

Ondertussen kreeg Giovanni weer hetzelfde smerige lachje op zijn gezicht. Het leek erop alsof hij dit allemaal gepland had. 

Was die gast zo slim? 

Was dit serieus zijn plan geweest, om mij te elimineren uit Katie’s leven? 

Nee. 

Flikker op. 

Dat kan niet. Die gast was fucking dom. Nee. 

Fuck. 

Ik bleef hem aankijken, en naarmate Katie’s uitbarsting zich voortzette werd zijn lach steeds breder. Ondertussen bleef er bloed langs mijn gezicht druppelen.  

Hij zei niets, maar zijn blik, die fucking blik, deed het lijken of hij zijn eigen spelletje gewonnen had. 

Als ik Katie over die lijst zou vertellen, zou ze mij nog steeds niet geloven. Als ik haar zou proberen uit te leggen dat dit allemaal gepland was, zou ze mij niet geloven. Fuck. Zelfs als ik mijn excuses zou aanbieden zou ze mij niet geloven. 

Was ik al die tijd zo blind geweest voor Giovanni? Had mijn haat voor hem mijn rationaliteit beïnvloed? Was ik maar een pion voor hem in een veel groter spel? 

Opnieuw keek ik Katie aan, die nog steeds als een bezetene dingen aan razen was. Ik zag Brit in mijn ooghoek geschrokken staan en Kyra die zuchtend met haar vingers in haar neusbrug kneep alsof ze hoofdpijn kreeg van de hele situatie. Zonder iets te zeggen liep ik het huis in, pakte de fles whisky die ik als cadeau voor Damian had gekocht en liep naar buiten.  

Vorige post Volgende post