Ik stond in de hal. Vanuit de woonkamer klonk harde muziek samen met het harmonieuze geluid van enthousiast pratende mensen. De lucht die de dim verlichtte hal vulde was een mix van alcohol samen met de walm van Brit’s parfum. Ze had haar hand nog steeds op mijn buik liggen en haar bewegende vingers verraadde dat ze al enkele drankjes op had.  

 ‘’What the fuck doe jij hier?’’ 

Ze trapte lichtjes tegen mijn scheenbeen aan. 

‘’Ik ben bevriend met Kyra enzo. Zo ken jij mij, zeg maar.’’ 

‘’Oooowh.’’ 

Ze lachte lichtjes en keek naar de fles in mijn handen. 

‘’Had je dorst?’’ 

Ik knikte. 

‘’Mijn zelfcontrole heeft wederom weer eens gefaald.’’ 

Met haar lippen maakte ze een afkeurend geluid.  

‘’Je kunt jezelf ook nooit inhouden, hè?’’ 

Ik haalde mijn schouders op. 

‘’Je ruikt lekker trouwens.’’ 

Er verscheen een grote grijns op haar gezicht en met een hoog stemmetje liet ze een simpele: ‘’Dankje.’’ vallen. 

Voor een seconde was het stil terwijl Brit nog steeds haar hand op mijn lichaam had. Ik keek rond, keek haar weer aan en zei: ‘’Ik ben even de dronken gastheer zoeken.’’ 

Zonder verder iets te zeggen liep ik door de deur en over mijn schouder hoorde ik Brit me nog naroepen dat hij waarschijnlijk buiten stond. 

Ook de woonkamer was dim verlicht. Er stonden wat lampjes aan boven de keukentafel en van achter een grote kamerplant kwam een verlegen rode gloed. De kamer was gevuld met mensen en direct voelde ik de warme damp van het zweet, alcohol en de mogelijke escalatie op mijn gezicht.  

Ik waande me door een partij van onbekende gezichten op zoek naar de achterdeur. Achterin zag ik een partij grote ramen en mijn intuïtie vertelde me dat daar waarschijnlijk een deur zou moeten zitten. 

De whisky begon steeds meer macht over mij te krijgen en wankelend probeerde ik een weg te banen door de meute. Met mijn gedesoriënteerde motoriek stootte ik tegen een aantal bierflesjes, meubels en vervolgens ook een borst aan.  

Uiteindelijk wist ik het einde van de woonkamer te bereiken en probeerde de schuifdeur die ik zag open te trekken. Maar hoe hard ik ook trok, er kwam geen beweging in. 

Uit het niets pakte een hand de klink vast, draaide hem om en schoof de deur voor mij open. Ik keek omhoog en zag dat het een gast was met een verwilderd baardje en een zwarte beanie op zijn hoofd.  

Ik knikte naar hem en liep naar buiten. 

Buiten stonden Damian, Kyra, Katie en Giovanni. Damian was een van zijn dronken tirades aan het houden en uitbundig vulde hij de leegte van de buitenlucht. De rest was aan het luisteren. 

Hij stond met zijn rug naar mij toe en terwijl ik aan kwam lopen maakte Kyra oogcontact met mij. Ze stond op het punt om mij gedag te zeggen maar met een vinger op mijn mond, wist ik haar net op tijd het zwijgen op te leggen. 

Damian had nog steeds niets door en onverwachts gaf ik hem een ruwe knuffel. Hij liet, zonder enig idee te hebben wie er achter hem stond, een oerlijke grom los. De ruwe knuffel veranderde al snel in een op-en-neer gewip waarbij ik Damian op zijn kont sloeg.  

Na een paar seconden, draaide Damian zich om, riep mijn naam en gaf me nog een knuffel. Vervolgens vroeg hij vluchtig of ik het makkelijk had kunnen vinden, en terwijl ik beweerde dat ik het zo had gevonden keek ik snel naar Katie toe.  

Maar zij ontweek mijn ogen. 

Damian keek naar de fles in mijn hand. 

‘’Je had geen cadeautje mee hoeven nemen, Bob.’’ 

Ik gaf hem de fles. 

‘’Het was origineel als cadeau maar ik kreeg nogal dorst onderweg.’’ 

Damian haalde zijn schouders op. 

‘’Goede whisky moet gedeeld worden toch? Wil je nog een glaasje?’’ 

‘’Is the pope fucking catholic?”’ 

Als een enthousiast jongetje verdween Damian in het huis. Zodra Damian uit het zicht was kwam Kyra naar mij toe.  

Ze gaf mij drie kussen en na de derde kus fluisterde: ‘’Je gedraagt je vanavond wel, hè?’’ en als antwoord likte ik haar wang. 

Met een vies gezicht deinsde Kyra terug en fluisterde iets in de trant van: “Ah bah, gek kind dat je bent”. Achter haar verscheen Katie, ze keek me nu wel aan. Haar ogen leken me te vertellen dat ze mij het liefst in de armen zou vliegen, maar, dat deed ze niet.  

Enthousiast liep ik naar haar toe en zei: ‘’Hee.’’. 

Verlegen lachte ze en keek vervolgens naar Giovanni, die als haar stille bewaker naast haar stond.  

Voor een seconde keek ik Giovanni aan. 

Het liefst vloog ik hem direct in de haren. 

Gaf ik hem een nippletwist. 

Of sloeg ik een tand eruit.  

Maar vanavond, koos ik ervoor om mijn haat voor hem voor deze ene keer opzij te schuiven. 

Al was het niet voor Katie. 

Dan was het wel voor Damian en Kyra. 

Ik stapte naar hem toe, en keek hem strak aan. Heel zijn aanwezigheid gaf mij deze trillende sensatie in mijn handen. Ik stak mijn hand uit, gaf hem een knikje en hij gaf mij een knikje terug. 

Zijn hand voelde klam en gluiperig aan en langzaamaan werd zijn grip steeds sterker. Ik wilde me niet zwak opstellen, wat ervoor zorgde dat ook ik mijn grip aandreef. 

De handdruk begon als een sociale formaliteit maar al snel werd het net de wapenwetloop in een koude oorlog.  

Maar het maakte allemaal niet uit, want in mijn ooghoek zag ik Katie lachen. 

En dat was een van mijn beweegreden om mijzelf in te houden.  

Vorige post Volgende post