Ik zat nog steeds vast in de alcoholische vergetelheid. De tequila shots hadden de vage staat van mijn bewustzijn niet geholpen. Maar toch was er een moment waarin de helderheid overwon en die herinneringen staan tot de dag van vandaag in mijn geheugen gegrift.

Samen met Mia liep ik naar het appartement. We hadden een pauze genomen tijdens de vijf minuut durende wandeltocht zodat ik bij het Pullman hotel kon braken. Terwijl ik aan het braken was begon Mia, die de hele avond al als een sluipmoordenaar haar mes aan het scherpen was, verbale steken uit te delen. De woede die ze die avond had opgedaan had ze veilig bewaard om mij vervolgens te pakken op een zwak moment. 

En, oh jongens. 

Wat was ik zwak op dat moment. 

En wat had Mia mij te pakken.  

‘’Bob. Je weet dat je haar nooit gaat krijgen, he?’’ 

‘’Wie?’’ bazelde ik tussen mijn braakgeluiden door. 

‘’Katie. Het is zo overduidelijk dat je haar wilt.’’ 

Ik was te incapabel om nog te praten dus Mia vulde direct de stilte in. 

‘’Je loopt allemaal te zeuren dat je middelmatig was vroeger, maar jezus, als jij jezelf nu ziet dan ben je daar volledig vanaf.’’ 

Ik wilde haar aankijken maar telkens als ik mijn blik verwijderde van de grond werd ik overmeesterd door duizeligheid en begonnen de braakneigingen opnieuw. 

‘’Je bent een loser Bob. Simpelweg een loser. Ergens in jouw hoofd denk je dat je beter bent geworden gedurende de jaren maar je bent zo ver doorgezakt dat je onderbewustzijn het nodig vond om jezelf te overtuigen dat je nog enige waarde hebt in deze wereld.’’ 

Mijn huidige staat doemde mij om naar elk vlijmscherp woord van Mia te luisteren. Ze had mij gevangen. Ik kon niet rennen, ik kon niet terugvechten. Ik kon helemaal niets behalve op de grond zitten terwijl ik mentaal aan het leegbloeden was. 

‘’En al helemaal als het om Katie gaat. Denk je serieus dat een meisje zoals zij überhaupt nog zou kiezen voor een loser zoals jij. Je kan haar helemaal niets bieden. Je hebt geen opleiding, geen werk en je leeft van mijn geld.’’ 

Voor een seconde lachte Mia. 

‘’Ooh, Bob. Als jij jezelf nou eens zou kunnen zien dan zou het echt een eye-opener zijn. Je bent zo verloren in jouw eigen wereld, hè. In eerste instantie was je charmant met jouw problemen, jouw twijfels maar na een poosje word je zo vermoeiend. Ik ben klaar met je Bob. Klaar. Net zoals uiteindelijk ieder persoon in jouw leven zal zijn.’’  

Er reed een auto langs, de ogen van de bijrijder branden zich in mijn rug. Wat een sight moest dit zijn. Ik, die weer hopeloos aan het braken was en Mia die mij afkeurend stond aan te kijken. 

‘’Wat het ergste aan jou is, hè. Ergens diep vanbinnen weet je het ook maar je wilt het niet toegeven. Dat is de reden dat je nu aan het drinken bent. Ergens heb je in dat bizarre hoofd van jou bedacht dat alcohol de oplossing zou zijn. Maar het is een vlucht voor je. Net zoals je voor alles in jouw leven dat je niet aanstaat vlucht.’’ 

Mia nam een paar stappen richting mij en boog voorover zodat haar gezicht een paar centimeter van de mijne was verwijderd. Haar handen had ze in haar zij gezet. 

‘’Je bent een lafaard, Bob. Een loser. Een eikel. Een fucking cliché. Jij wordt zo’n gast die constant opzoek is naar geluk maar te dom is om te zien dat jij zelf de reden bent dat je ongelukkig bent. Je bent te eigenwijs om te veranderen. Je geeft de wereld de schuld van alles terwijl het allemaal aan jou ligt.’’ 

Ze gaf mij met beide handen een duw en mijn dronken, ongebalanceerde lichaam belandde op de grond. Mijn benen kwamen in mijn eigen braaksel terecht. Mia’s zelfvoldane blik penetreerde mij maar nog steeds kon ik niet terugvechten. Ik was een hert. Een hert die in de koplampen van zijn eigen lot keek. Machteloos, met grote ogen toekijkend hoe mijn eindbestemming me naderde.  

‘’Kijk jou daar liggen dan. Je gaat nooit gelukkig worden, Bob. Hoor je me? Nooit! En het is allemaal jouw eigen schuld.’’ 

Zonder verder iets te zeggen liep Mia weg. Het was het einde van een dysfunctioneel hoofdstuk uit mijn leven. En terwijl ik daar op de grond mijn wonden lag te likken vielen alle puzzelstukjes op zijn plek. De droom, Mia, Katie. 

Alles. 

Ik had de hele die droom volledig verkeerd geïnterpreteerd. Vol egoïsme nam ik aan dat ik Mia moest redden maar wat mijn brein me eigenlijk had proberen duidelijk te maken was dat deze situatie bestemd was om te eindigen in een bloedbad.  

Alleen had ik nooit verwacht, dat ik diegene zou zijn die voor de trein zou komen te staan.

 

Vorige post  Deel 3