Het was een zaterdagavond. Ik zat met Damian, Kyra, Robert en Simon bij de Drinkerspub. Mia had ik ook uitgenodigd, niet om het feit dat ze perfect bij mijn vrienden zou passen, maar meer als tegemoetkoming voor mijn parasitaire gedrag.

Vijf dagen lang, at ik al van haar geld, sliep ik bij haar in bed en kocht ze sigaretten voor mij.

Ik haatte het maar ze bleef herhalen dat het geen probleem was.

Ergens had ik de theorie dat ze genoot van mij onder haar hoede nemen. Haar steeds groter wordende macht, die mij met toeziend oog verder deed verstrikken in haar web, gaf haar een high.

Mia kwam met zes glazen bier naar buiten lopen. Mijn vrienden waren bijna euforische door het gratis bier, het enige wat ik zag was de kanttekening ervan.

‘’Bob.’’ Zei Damian enthousiast terwijl hij de eerste slok van zijn biertje nam. ‘’This one is a fucking keeper.’’

Vluchtig keek ik naar Mia, die met een timide lachje een slok nam van haar bier. Ze wilde een goed imago bij mijn vrienden creëren, het was zo overduidelijk. Maar toch was er iets anders aan de hand. Hoe langer ik met haar om ging, hoe vaker ik haar zag, hoe aantrekkelijker ze voor mij werd.

Het was geen liefde.

Ik zou nooit verliefd op haar kunnen worden.

Maar toch verdween langzaam de last om met haar om te gaan, ergens begon ik van haar gezelschap te genieten en werd ik verleid door haar charisma.

Ik keek Damian aan en nam een slok van mijn biertje.

‘’Jij bent ook makkelijk om over te halen, he?’’

‘’De liefde van de man gaat niet voor niets door de maag.’’

Opnieuw keek ik Mia aan. Haar blik verraadde terwijl ze opzoek was naar woorden om met mijn vrienden te delen. Een onderwerp dat haar zou bevrijden van de stilte.

‘’Damian.’’ Zei ze toen plotseling.

‘’Wat kan ik voor u doen?’’ Antwoordde hij snel.

‘’Bob vertelde me dat je geneeskunde gaat doen. Heb je de toelatingstoets al gehad?’’

‘’Oow, shit. Die had je deze week toch?’’ voegde Simon er snel aan toe.

‘’Yes, ik heb geen idee man.’’ Damian wierp zijn blik op de tafel. Het was overduidelijk dat hij er vrij nerveus over was. ‘’Ik krijg in juni te horen of ik ben aangenomen.’’

Kyra legde haar hand op zijn schouder.

‘’We weten allemaal dat je gewoon dokter Damian wordt, schat.’’

Damian’s blik schoot direct weer omhoog.

‘’Een ding is zeker, als ik word aangenomen dan kunnen jullie een ziek feest van mij verwachten.’’ Hij wees met zijn vinger naar Mia. ‘’En jij, Mia, jij bent van harte welkom.’’

Opnieuw kreeg Mia’s timide lachje een podium op haar gezicht.

Niet veel later gingen wij opstap. Het was een wandeltocht van twee minuten totdat wij bij de kroeg aankwamen. Iedereen ging naar binnen, alleen ik en Kyra bleven buiten over.

Het was bijna telepathie tussen mij en haar.

Haar blik schreeuwde: ‘’Ik wil met jou praten.’’. Ze hoefde dan ook geen woord uit te spreken om te zorgen dat ik vroeg of ze ging mee roken.

‘’Dus?’’ Zei ik toen ik twee sigaretten tegelijk opstak. ‘’What’s on your mind?’’

Ik gaf haar een sigaret, ze nam een hijs en vervolgens sloeg ze mij hard op de schouder.

‘’Waar ben je mee bezig, Bob?’’

Ik legde mijn hand op mijn nu bonkende schouder.

‘’Nergens. En jezus, heb je aan boksen gedaan ofzo?’’

Kyra negeerde mijn opmerkingen en ging verder.

‘’Wat denk je van Mia.’’

Ik haalde mijn schouders op.

‘’Het is niet alsof ik een relatie met haar heb.’’

‘’En Katie dan?’’

‘’Hoe vaak moet ik nog zeggen, dat ze een vriend heeft. Ik moet ook verder gaan, right?’’

‘’Dus trek je in bij het eerste beste meisje wat je tegen komt?’’

‘’Hoezo intrekken?’’

‘’Mia vertelde me dat jullie praktisch samenwonen.’’

Fuck Mia.

‘’Ik logeer een poosje bij haar, ja.’’

‘’Waarom?’’

Ik haalde mijn schouders op.

‘’Het is een soort van vakantie, totdat ik weet wat ik met mijn leven aan moet.’’

Kyra stopte de sigaret tussen haar lippen en schudde haar hoofd.

‘’Ik weet echt niet wat ik met jou aan moet.’’

‘’Ik heb zelf ook geen idee.’’

We rookten onze sigaretten op en liepen naar binnen. Daar stonden direct een paar glazen drank op ons te wachten. Ik en Kyra dronken deze met record tempo op terwijl Mia en Damian met elkaar stonden te praten. Daarop volgde nog een paar shotjes, een tweetal biertjes en toen werd het wazig.

Ik tikte Robert aan, in een poging om uit te leggen dat ik naar de wc ging. Wankelend liep ik door de menigte om vervolgens in een urinoir te braken. Het was pas na twee minuten dat ik zag dat Damian naast mij stond.

Ook te braken.

‘’We gaan echt dood.’’ Kwam er met een misselijke toon uit mijn mond.

‘’One thing for sure, Bobbie.’’ Antwoordde Damian, die in de stilte van zijn zin nog een keer braakte. ‘’Als ik sterf dan ga ik om jou heen spoken.’’ De laatste zin maakte hij af met een immens braakgeluid. Zijn braakgeluid raakte mij recht in mijn maag en ook ik leegde opnieuw mijn maaginhoud.

Opnieuw keken we elkaar opnieuw aan, ditmaal te incapabel om te praten.

Het leek op een geoefende choreografie. Om de beurt vulde een van ons het urinoir met onze maaginhoud terwijl de ander zat te lachen.

En zo werd naast de plasbroeders, weer een nieuw ritueel geboren.

Vorige post Volgende post