We liepen terug naar binnen. Damian sloeg zijn arm om mijn schouder en was me zijn plan voor vanavond aan het vertellen. Met mijn ogen gefixeerde op Brit liep ik met Damian mee. Damian was nog steeds semi-dronken aan het brabbelen. Melodisch klonk zijn stem terwijl de daadwerkelijke boodschap zich ergens diep vanbinnen verborgen hield.

Heel mijn leven lang voelde ik al een verlangen naar het onbereikbare. Eerst bij Lieke, een meisje dat bij mij in de klas zat op de middelbare school. Als ik er nu op terug kijk was ze helemaal niet speciaal, maar tijdens dat jaar was ze mijn godin. Ik fantaseerde over haar, ik dacht aan haar, zelfs tijdens het masturberen was zij de hoofdpersoon in mijn fictieve porno.

Op een of andere manier dacht ik dat als ik haar kon versieren ik gelukkig zou worden.

Toen al, als viertienjarige jongen werd ik geleid door mijn eigen verlangens. Toen al, was ik een slaaf van mijn eigen penis. En nu, enkele jaren later, zit ik in exact hetzelfde schuitje. Het enige verschil met toen is dat ik nu weet dat de clitoris bovenin zit.

Brit was Lieke.

Katie was in zekere zin Lieke.

Elk meisje waar ik ooit naar verlangde was Lieke.

Niet dat Lieke zo speciaal was, of dat ik ooit van haar heb gehouden. Lieke was voor mij geen liefde maar een onverzadigbaar verlangen naar affectie van het onbereikbare.

Ze was een symbool voor mij geworden, een gezicht van het irreële.

Ik gaf Damian een verontschuldigend klopje op zijn schouder en liep midden in zijn verhaal weg. Uit de koelkast pakte ik een nieuw flesje bier, opende deze aan het aanrecht, nam een grote slok en liep terug de woonkamer in. Met mijn vrije hand wreef ik ondertussen over mijn met zwarte wallen versierde ogen.

Als een man met een missie liep ik regelrecht naar Brit toe, die ondertussen weer met Kyra zat te praten. Ik pakte er een stoel bij, zette die voor hun neer en met een simpele ‘’Hoi.’’ drong ik gewiekst hun gesprek binnen.

Kyra keek mij afkeurende aan, al wetende wat ik van plan was. Brit erkende mijn bestaan niet eens en ging verder met haar gesprek.

‘’Weet je,’’ Zei ze terwijl ze richting Kyra leunde. ‘’Eigenlijk zijn wij als studenten maar een product, alleen wordt er een illusie gekweekt dat wij vrij zijn. We mogen kiezen wat voor product wij worden maar wij moeten sowieso een product worden. Meer is het niet. Iedereen hier is een schroefje van de maatschappelijke machine en samen moeten wij iets draaiende houden omdat het moet, niet omdat wij dat willen. Het wordt van ons verwacht dat we dat doen, anders zijn wij lui en niet ambitieus. Wat is er gebeurd met de vrijheid?’’

Kyra zat al knikkend naar haar te luisteren en nam af en toe een slok van haar glas.

‘’Ken jij Citrien nog? Dat meisje van mijn studie.’’

Wederom knikte Kyra instemmend zonder een echte reactie te geven.

‘’Zij vertelde mij laatst dus dat ze alles moest plannen. Van het opstaan om even te douchen tot en met haar sporadische drugs gebruik. Hoe raar is dat? Het lijkt alsof onze generatie niet meer spontaan en impulsief kan zijn, we moeten voortaan alles plannen en organiseren. Is dat een leven dat wij willen leiden? Een leven waarin wij tijd moeten vinden om te kunnen leven? Waar is het gebleven met carpe diem?’’

Ik moest hardop lachen.

‘’Wat?’’ Zei Brit op een geïrriteerde toon.

‘’Ja, sorry maar ik kan mensen die carpe diem als levensmotto gebruiken echt niet serieus nemen. Dat is echt het meest afgezaagde levensmotto wat er is. Ga je me dadelijk ook vertellen dat je er een tattoo van hebt.’’

Met een vragende blik keek zij Kyra aan.

‘’Dit is dus Bob.’’

Keurend keek ze mij aan maar een paar seconde later keerde ze zich weer tot Kyra.

‘’Hij is niet echt goed met mensen, of wel?’’

Kyra haalde haar schouders op.

‘’Hij heeft soms zijn momenten.’’

Ondertussen nam ik een slok van mijn Jupiler flesje. Ik had geen idee meer waar ik mee bezig was. Ik wilde haar versieren, waarom maakte ik haar dan belachelijk? Godverdomme, ik was op dat moment zo moe dat ik niet eens meer kon nadenken.

Ik moest slapen.

Ik moest weg. Weg van de bullshit, de oneindige zelfmedelijden en de nachtmerries.

Ik moest vrij zijn.

Vorige post Volgende post