Plotseling begon Damian naar het meisje te rennen. Ik keek Kyra aan terwijl ze met een geschrokken toon schreeuwde dat ik hem tegen moest houden. Damian tackelde de niets vermoedende jongen met een knal omver.

“Fuck, Damian, NEE!” Schreeuwde Kyra terwijl ze er op olympische snelheid achteraan vloog.

Damian zat inmiddels bovenop de worstelende jongen en haalde zijn vuist uit. Net voordat hij hem met volle kracht in het gezicht van de arme jongen kon zetten greep ik zijn arm. Met beiden armen probeerde ik Damian in bedwang te houden maar hij was een stuk sterker dan ik. Elke woeste, wilde beweging die hij maakte zorgde ervoor dat ik langzaam mijn grip verloor.

Ik keek omhoog en zag het geschrokken meisje die met stromende tranen op haar gezicht haar vriendje omhoog probeerde te helpen. Met een hese stem probeerde ik haar te vertellen dat ze het beste kon weggaan maar die woorden werden afgekapt door Damian’s achterhoofd die mij woest een kopstoot gaf. Zonder iets te zeggen sprong Damian opnieuw op de half liggende jongen en raakte hem dit keer wel vol in zijn gezicht. Het inmiddels hysterische meisje begon Damian op zijn rug te slaan.

‘’Damian!’’ Schreeuwde het meisje, haar stem hees en vol emotie. ‘’Rot op! Ik zei toch dat ik je nooit meer wilde zien! Ga van hem af!’’

Het was pas toen Simon erbij dook dat we Damian onder controle wisten te krijgen. Als een woest beest bleef hij de jongen aankijken alsof er niets anders was dan hen.

Huilend kwam Kyra voor Damian te staan. Weer pakte ze hem bij beide wangen vast en fluisterde iets in zijn oor maar ook die woorden leken niet te helpen.

 ‘’Jongens, haal hem hier weg!’’ Schreeuwde Robert achter ons. ‘’Ik zie de politie eraan komen.’’

Met een zware inspanning sleurde ik en Simon Damian weg. Zijn blik bleef op de dame en de nu omhoog kruipende jongen staan en voordat zij uit ons zicht waren stak Damian nog snel zijn middelvinger op.

Kyra liep met ons mee. Joel en Robert voelde zich niet geroepen om mee te lopen maar gingen liever een joint roken. In stilte liepen we weg, weg van Stratum, weg van het koppeltje en weg van de politie. Het was pas na twintig minuten dat Kyra de stilte brak.

‘’Bob, je neus bloed.’’

Met mijn vrije hand ging ik langs mijn neus en aanschouwde verbaasd hoe die terug kwam met een streep van nat bloed.

Ik keek op en grijnsde naar haar.

‘’Wat is er?’’ Zei Kyra terwijl ze haar uitgelopen mascara probeerde weg te werken.

‘’Ik en Damian hebben vanavond toch een triootje gehad.’’

Aan de ogen van Kyra zag ik dat ze de grap niet begreep maar tegelijkertijd hoorde ik op de achtergrond Damian een kleine grinnik loslaten.

‘’De volgende keer wil ik wel de grote lepel zijn, Bob.’’

Simon stopte met lopen.

‘’Kan je nu wel zelf lopen, chef? Je bent zwaarder dan dat je eruit ziet.’’

‘’Waar gaan we eigenlijk naar toe?’’ vroeg Kyra.

‘’Kunnen we nog een rondje lopen, guys?’’ Zei Damian met een plotselinge fragiele stem.

Kyra liep naar Damian toe en sloeg haar arm om zijn middel.

‘’Tuurlijk schat.’’

Damian gaf haar een zoen op de wang en alles leek vergeven en vergeten te zijn. Zelfs na zo’n meltdown had hun relatie geen schrammetje opgelopen. Ik pakte een sigaret, stak deze op en keek hoe Damian, Kyra en Simon voor mij uit liepen.

Alcohol had zijn magie. Op de meeste onverwachte moment kon ik me bevinden in een waas van kristalheldere gedachtes. Zulke momenten zorgde ervoor dat alles in het leven weer logisch begon te lijken, ook al begreep ik er tegelijkertijd helemaal niets van. Dit was zo’n moment dat ik ging nadenken over het leven, de dood, liefde en vriendschap. Voor een moment was ik weer even weg, verloren in mijn eigen gedachtes. Het was pas toen Kyra langs mij kwam lopen dat ik terug in de realiteit kwam.

‘’Bedankt.’’ Zei ze.

‘’Voor wat?’’

‘’Dat je hem tegen hield.’’

‘’Is dat niet gewoon wat vrienden doen?’’

‘’Ik denk het wel.’’ Zei ze terwijl ze nogmaals de sigaret uit mijn lippen trok. ‘’Maar toch bedankt, Bobje.’’

Er viel een stilte. Damian en Simon liepen voor ons en aan Damian’s stem te horen was hij weer zijn gewone zelf.

‘’Moet je niet vragen waar het allemaal over ging?’’

Ik haalde mijn schouders op.

‘’Ik denk iets met zijn verleden?’’

Ze nam een hijs van mijn sigaret, knikte en gaf hem terug.

‘’Dat was zijn ex, Lizzie’’ begon Kyra met een toon vol afgunst. ‘’Ze hadden ongeveer twee jaar een relatie maar uiteindelijk liet ze Damian vallen voor de jongen die hij net tackelde. Schijnbaar was ze al een half jaar achter zijn rug met die ander bezig. Toen ze het hem uiteindelijk vertelde kwam Damian in een diep depressie terecht. Hij kon er totaal niet over praten en werd van de ene psycholoog naar de ander gestuurd. Het heeft een permanent litteken op hem achtergelaten. Dat is overigens ook de reden dat hij nu geen Geneeskunde studeert, hij is slim maar hij had er gewoon de motivatie niet meer voor.’’

‘’Maar nu gaat alles weer goed met hem?’’

‘’Better than ever.’’ Zei Kyra met een glimlach. ‘’Een paar maanden later leerde we elkaar kennen, we zaten beide op rock bottom maar we wisten elkaar er gelukkig ook uit te halen. En.., ik zeg het je heel eerlijk, Bob, ik ben nog nooit zo gelukkig geweest met iemand.’’

Ik nam een hijs van de sigaret.

”Weet je wat het is met pijn, Bob. Je kan er zo snel als je kan voor wegrennen maar uiteindelijk weet het je altijd in te halen en dan tackelt het je net zoals Damian die jongen tackelde.’’

Ze zuchtte diep.

‘’Je kan er niet voor vluchten. En dat heb ik ondertussen geleerd, daarom ben ik ook niet boos op Damian.’’

‘’Fuck, dat wil ik ook man. Wat jij en Damian hebben, het lijkt bij jullie allemaal zo makkelijk. Ook al krijgt Damian een meltdown, toch heeft jullie relatie geen deukje opgelopen.’’

Kyra glimlachte.

‘’Je kan het ook hebben, Bob.’’

‘’Hoe dan?’’

‘’Maak het goed met Katie.’’

Vorige post Volgende post