8.4 nog niet gelezen? Geen zorgen, die vind je hier

Nieuw tot het verhaal? Begin dan bij 1.1.

---

‘’We zijn maar een korreltje zand.’’ Dacht ik terwijl mijn ogen het spierwitte plafond bekeken. ‘’We zijn maar een korreltje.’’ Dacht ik terwijl ik Shayla in het bed voelde bewegen. Haar naakte rug verscheen in mijn ooghoek en op haar nachtkastje hoorde ik zacht getik, gevolgd door het geluid van een ophalende neus. ‘’Wat doe je?’’ vroeg ik ongeïnteresseerd. ‘’Wat denk je dat ik doe?’’ snauwde ze terug. Het was iets in haar vijandigheid, in de scherpte van haar toon dat me levend liet voelen, alsof er pas na een harde woordenwisseling met haar het bloed in mijn lijf ging stromen. Ik kroop omhoog, keek naar Shayla’s nachtkastje die haar volledige aandacht had opgeëist en zag een spiegel met een hoopje van wit poeder. ‘’Ben je nou aan het snuiven!?’’ klonk er fel van mijn kant.

Ze draaide zich om en trok zich niets aan van de felheid. Met het snuifbuisje tussen haar wijsvinger en duim keek ze mij aan. ‘’Wil je ook?’’ Ik zuchtte, gooide mijn hoofd opnieuw in het kussen en keerde mijn aandacht terug naar het plafond terwijl ik zat te twijfelen om mijn kleren te pakken en naar huis te gaan. ‘’Hell.’’ Dacht ik. ‘’Al moet ik naakt gaan. Ik moet hier weg. Naar huis. Terug naar Layana. Weg van deze waanzin.’’ Maar ook al zei mijn hoofd het ene, mijn lichaam deed het andere. In plaats van de deken van mijn lichaam af te gooien, uit bed te stappen, iets naar Shayla te snauwen en haar een goed leven te wensen met de hoop dat ik haar nooit meer hoefde te zien pakte ik haar bij haar schouder en trok haar naar achteren. Ze schreeuwde: ‘’What the fuck doe je!?’’ Maar toen ik haar eenmaal ruw bij haar vettige haar pakte en haar zoende was er alleen nog maar stilte. Het was een aanloop naar seks. Een tweede ronde.

Ik probeerde de schreeuw in mijn hoofd die me commandeerde om weg te gaan en preekte dat ik een fout maakte te negeren. Het lukte. Het voorspel was ruw, liefdeloos en onpersoonlijk. We waren geen Romeo en Juliet, geen Ross en Rachel, geen soulmates. Op dat moment waren we enkel nog maar twee stukken levend vlees, hongerig en verlangend naar de volgende bevrediging. Twee onbekende die geen intentie hadden om elkaar beter te leren kennen. Een verbond tussen geslachtsdelen maar gescheiden gedachtes. Vervreemden zielen maar bekend met elkaars lichaam.

En dat was prima.

Het was simpel.

Terwijl ik haar naakte lichaam op de mijne voelde schoot er een gedachte aan Katie voorbij. Ik bevrijdde mij eventjes van de zoen, staarde in Shayla’s ogen terwijl mijn gedachtes verbonden waren aan Katie, schudde mijn hoofd en keerde terug naar de serenade van lust.

Haar kaak trilde lichtjes, wat voor een aparte vibratie zorgde en smaakte naar sigaretten, lauw bier en vaagjes proefde ik een snufje broccoli, waarschijnlijk haar avondeten. Maar de smaak werd sterker, waardoor ik de zoen opnieuw onderbrak. ‘’Wat heb je als avondeten gehad?’’ Haar ogen, dronken van lust en verloren in het moment hercalibreerde zich terug naar de realiteit waarna ze: ‘’Wat boeit het?’’ zei en me opnieuw begon te zoenen. Ik scheidde mijzelf nogmaals. ‘’Serieus. Wat heb je gegeten?’’ Intussen zat ze op mijn schoot waarna ze met een diepe zucht en in een golf van irritatie haar hoofd naar achteren gooide. ‘’Gast.’’ Zei ze met ergernis. ‘’Kan je gewoon je bek houden en mij neuken?’’

Het moment vloeide weg. Ik duwde haar van mij af, greep naar het nachtkastje opzoek naar mijn sigaretten. Zonder te kijken ging mijn hand over het stoffige houten kastje. Achter mij hoorde ik een geluid, het was een doffe, vage schreeuw. Ik keek en Shayla lag met haar handen over haar ogen plat op haar bed, inmiddels had ik het pakje gevonden en haalde mijn hand terug maar ergens onderweg schoof de asbak mee. Er klonk een knal en scherven vlogen door de kamer. Shayla schoot omhoog. ‘’Wat was dat?’’

Ik keek en het was haar spiegel. Dat zei ik ook tegen haar. ‘’Jouw spiegel.’’ Terwijl ik een sigaret uit het pakje haalde voegde ik er nog snel een ongemeende: ‘’Sorry’’ achteraan. Haar ogen stonden wijd open en ze bewoog zich zo snel als ze kon over het bed om de schade te inventariseren. Met haar blote voeten begon ze door de glasscherven te lopen en begon te zoeken. Ze viel naar haar knieën en probeerde de restanten van het witte poeder met haar handen tot een hoopje te krijgen.

Het leek alsof ze geen pijn voelde. Kleine glasscherven staken inmiddels uit haar voet en ik kon me enkel maar voorstellen hoe pijnlijk haar knieën moesten aanvoelen. Ik ging op het kussen liggen, nam een hijs van de sigaret en besloot om er geen aandacht aan te geven.

Zachtjes was ze aan het schelden waardoor een vorm van schuldgevoel me toch bekroop. ‘’Moet ik helpen?’’ Ze keek me woest aan, haar ogen groot, ademhaling ongecontroleerd en haar vuisten gebald. Ook daar zaten kleine stukjes glas in. Er hing een moment van spanning waarna ze met een vloeiende beweging de asbak oppakte en hem op mijn hoofd richtte. Ik probeerde het te ontwijken maar plotseling voelde ik een harde klap op mijn schouder. ‘’Godverdomme!’’ schreeuwde ik in pijn uit. ‘’Waar was dat goed voor!?’’

Inmiddels stond ze op beide benen.

‘’Mijn coke!’’ schreeuwde ze terug. Er verliet een klein beetje speeksel haar mond. ‘’Mijn fucking coke, Bob!’’ Er stroomden verschillende straaltjes bloed over haar benen en armen. Terwijl ik met mijn hand over mijn schouder wreef dacht ik na. ‘’Heb je een pincet?’’ De vraag leek haar even te verwarren en in een plotselinge rustigere toon herhaalde ze vragend het woord pincet. Ik knikte. ‘’Om het glas eruit te halen.’’ en wees naar het bloed.

‘’Oh.’’ Ze keek verward om zich heen. ‘’Ja. Uehm.. ja.’’ En liep opnieuw door het glas opzoek naar een pincet.

---

8.6 vind je hier.

Ontvang elk verhaal elke week via What’s App met een losstaande tekst. Gebruik deze link om je aan te melden.

Wil je in de tussentijd meer lezen? Check dan Kyra’s Adventures, een van de essays die ik onlangs heb gepubliceerd of lees het eerste deel van La speranza è l’ultima a morire. Of luister de playlist die ik speciaal voor Bob’s Adventures heb opgesteld. 

Foto door: Theo Gosselin