8.33 nog niet gelezen? Geen zorgen, die vind je hier
Nieuw tot het verhaal? Begin dan bij 1.1.
Ik had een baan. Geld verscheen elke maand op mijn bankrekening. Ik betaalde zelfs huur aan Layanna, ook al was het maar een symbolisch bedrag, ik betaalde het wel. Maand in, maand uit. Er was vaagjes iets van structuur in mijn leven geslopen, het was niet perfect, het was niet absoluut maar er was wel een lichtelijk rustgevend ritme verschenen. Ik ging wekelijks naar therapie, ik ging dagelijks naar het werk en over een paar maanden zou ik ook weer de weg vervolgen naar een diploma.
Alles begon volgens het boekje te lopen. Als ik mijzelf een onderscheiding kon geven dan liep ik met de glimmende medaille vol vage schaamtevolle trots van de brave burgerlijkheid. Maar zoals altijd, voelde er iets niet goed. Er was altijd iets in mij wat niet goed voelde. Alsof het altijd in de buurt kwam, maar nooit de juiste plek wist te raken. Alsof ik gefrustreerd zat te schelden achter het lachende masker. Alsof alles wat ik wilde dichtbij was, maar, op een wrede wijze, nooit dichtbij genoeg zou zijn.
Misschien was dat de essentie van het leven. Het constante gevoel van incompleetheid en de honger naar die onhaalbare volledigheid. Een achtervolging naar een fictieve roze draak die me die perfecte compleetheid zou laten voelen. Wellicht was dat de waarheid, dat ik mij voor altijd incompleet zou voelen, altijd het gevoel zou hebben dat er iets miste, dat er iets niet helemaal juist was, dat iets beter had gekund.
Maar toch bleef ik zoeken. Toch zag ik die roze draak in de verte en volgde ik het. Toch bleef dit schrale sprankeltje van hoop dat er een kans op volledigheid zou zijn. Wellicht was dat de waanzin van alles. Het blijven hopen dat het ooit anders zou zijn, terwijl de wereld al langzaam duidelijkheid had gemaakt dat dit het was. Ik was een dwaas, want ik bleef hopen met een stomme grijns van potentie die ik er soms persoonlijk af wilde slaan. Maar toch bleef die.
Toch bleef ik zoeken.
Naar volledigheid.
Naar het moment dat ik mijn voeten eindelijk eens in rust omhoog kon gooien, denkende dat alles even oké was.
Naar het content voelen, voor hoe het leven was en niet hoe het zou moeten zijn.
Over de maanden had ik verschillende dates, geen enkele leek helemaal te kloppen. De eerste was met Malou, ik kende haar via Tinder. Achteraf vroeg ik mij af waarom ik überhaupt met haar was gematched, ze kwam uit een andere wereld. Een leven van rijke ouders, vrijstaande huizen, dure vakanties, hockeyclubs, een Instagram profiel vol met foto’s van luxe etentjes, strakke kleurrijke jurkjes en een zee van blonde vriendinnen die identiek op haar leken. Maar toen mijn duim twijfelend naar rechts schoof en er verschillende dopamine lokkende pop-ups naar boven kwamen met digitaal vuurwerk dacht ik dat zij wellicht een deur kon zijn naar een ander leven.
De volgende stap van de structuur, het polijst op de medaille van de burgerlijkheid en structuur.
Het gesprek liep soepel, het was niet bijzonder maar we dansten beide met enige verveling door de vragen wie we waren en wat we deden, gedreven door een behoefte om de hongerige eenzaamheid te stillen. Zonder enige romantiek in mijn woorden vroeg ik of ze wat wilde drinken. Ze zei: ‘’Is goed.’’. Er kwam geen glimlach op mijn gezicht, geen enthousiasme in mijn ogen, maar een sluier van vermoeidheid wetende dat ik mijzelf anders moest voordoen dan dat ik was.
Want laten we eerlijk zijn, niemand wilde omgaan met een zelfmedelijdende dwaas wiens doel was om zichzelf eindeloos te straffen voor iets waar hij, rationeel gezien, geen schuld aan had.
Maar goed, uiteindelijk stond ik daar op spoor 5 van Eindhoven Centraal, wachtende op de trein richting de veredelde hoofdstad van dit chaotische land. Tussen mijn duim en wijsvinger hield ik mijn sigaret vast als een religieus symbool, in mijn andere hand voelde ik de ijskoude condensatie van de twee ijskoude blikjes Bavaria die ik als vermaak voor de reis had gekocht. Tom Waits schreeuwde, met een stem van verbrand rubber, in mijn oor, Jack Kerouac schuilde in mijn jaszak en een onrustige kriebeling kroop over mijn handen. Een trein schoot met volle snelheid langs mij af en in de reflectie van de ramen zag ik mijzelf door al het geweld eventjes staan. Ik was weer deel van de wereld. Een gast onderweg naar een date die zeer waarschijnlijk de afstand tussen werelden zou laten zien, maar toch ging, voor de hoop, voor die kleine sprankeling van potentie dat het toch iets mocht zijn.
Zelfs op het moment dat ik met volle snelheid richting een zeer waarschijnlijke teleurstelling aan het rijden was, zag ik toch voor eventjes de schoonheid in het alles. In wat het zou kunnen zijn als de dobbelsteen toch net op dat ene specifieke magische nummer zou vallen. In mijn hoofd proostte ik op de bitterzoete melancholie van het gokken op het leven en de zeldzame uitkomsten die daar uit zouden komen. Ik zong de hoop toe, in de valse tonen die het verdiende. Een serenade aan de waanzin in de potentie, aan de illusies die wij onszelf voor hielden. Oh.
Het gekletter van de trein was een aankondiging. Niet enkel van vooruitgang, maar eentje die op volle snelheid naar de pijnlijke realisaties van het leven zouden gaan. Dat dates nooit perfect zullen zijn. Dat we ons nooit volledig zullen voelen en dat dat oké is. Hoe meer ik erover nadacht, hoe saaier volledigheid leek te zijn. Moet jij je eens voorstellen, dat je alles hebt wat je hartje begeert, als elk verlangen was ingevuld, zou je dan echt in geluk met de voeten omhoog kunnen liggen of is het genot van het leven juist de dingen die we missen? Misschien ligt de waarde juist meer in het idee van het verkrijgen van iets dan in het daadwerkelijk hebben. Ze zeggen altijd dat het niet om bestemming maar om de reis gaat, wellicht is dat ergens ook voor het leven.
Niet de bestemming.
Maar de reis.
Oh,
En op dat moment was ik onderweg.
Oh,
Malou,
Ik kwam naar je toe
En mijn wang was klaar voor jouw harde klap der afwijzing.
Als je toch bezig bent. Lees dan gelijk 8.35. Deze vind je hier.
Ontvang elk verhaal elke week via What’s App met een losstaande tekst. Gebruik deze link om je aan te melden.
Wil je in de tussentijd meer lezen? Check dan Kyra’s Adventures, een van de essays die ik onlangs heb gepubliceerd of lees het eerste deel van La speranza è l’ultima a morire. Of luister de playlist die ik speciaal voor Bob’s Adventures heb opgesteld.
Foto door: Marie Lourier
2 Comments
Comments are closed.