8.2 nog niet gelezen? Geen zorgen, die vind je hier

Nieuw tot het verhaal? Begin dan bij 1.1.

---

Er werd geen woord gesproken terwijl Olivier plaatsnam. Vanuit de glazen wanden zag ik verschillende ogen van potentiële ex-collega’s anticiperend kijken. Olivier leunde naar voren en zei mijn naam. ‘’Bob.’’ Hij schudde zijn hoofd. ‘’Bob. Wat moet ik hiermee doen?’’ vroeg hij retorisch.

Ik haalde mijn schouders op en besloot om te zwijgen. Met een zucht leunde hij denkend achterover. ‘’Kijk.’’ Met zijn hand sloeg hij ondertussen mild op de tafel. ‘’Ik mag je, Bob. Je doet jouw werk goed en in alle eerlijkheid heb ik daar weinig op aan te merken, maar je kan dit niet doen. Je kan jouw collega’s niet zomaar de grond in boren.’’ Het enige wat ik kon bedenken was een monotone: ‘’Ik weet het.’’

Hij ging met zijn hand over zijn stoppelbaardje en na enkele seconden keek hij me recht aan. ‘’Gaat dit nog een keer gebeuren?’’ Ondertussen was ik onderuitgezakt in de stoel. ‘’Ik denk het niet.’’ Ik hees mijzelf op en plaatste mijn ellebogen op de tafel. ‘’Zolang er niemand meer begint over fucking bitcoins.’’

‘’Wat heb jij tegen bitcoins?’’

‘’Niets. Ik heb iets tegen mensen die over niets anders kunnen praten. Wat boeit mij het wat je met een digitale munt doet?’’

Olivier knikte. ‘’Tim kan op den duur wel irriterend werken, dat geef ik je toe, maar dat is nog steeds geen excuus om tegen hem te schreeuwen.’’ Ik knikte en er viel een stilte. Met enige schaamte keek ik naar de werkvloer, Tim’s timide blik vloog sporadisch de ruimte door maar toen eenmaal onze ogen kruisten richtte hij zijn ogen geschrokken naar zijn beeldscherm. ‘’We gaan het als volgt aanpakken, Bob.’’ Ik anticipeerde op het ergste. ‘’Moet ik mijn spullen pakken?’’ Maar Olivier wuifde het meteen weg. ‘’Nee.’’ Zei hij. ‘’Nee. Nee. Deze keer niet maar als het nog een keer gebeurt dan vlieg je eruit, heb je dat begrepen?’’

Ik knikte terwijl ik naar zijn stoppelbaardje staarde.

‘’Ik ga Tim naar huis sturen, maar hij krijgt zijn uren gewoon doorbetaald. Jij daarentegen, zal langer blijven. De uren die Tim mist, worden op jouw loon ingehouden.’’ Uit instinct begon ik meteen te protesteren. ‘’Kom op!’’ schreeuwde ik. ‘’Dit kan je toch niet menen!? Dit is toch geen oplossing!?’’

‘’Beschouw het als een boete, Bob. Of wil je liever dat ik je geen tweede kans geef?’’

Ik kon niets anders dan instemmen en direct naar het woord: ‘’Oké.’’ werd het verlangen naar drank groter. Oh. Ik had het nodig. Dat bleef ik mijzelf aanpraten. Een korte verdoving, een avond, dan zou ik weer normaal zijn. Een moment om even alles te vergeten, dat is wat ik mijzelf voorschreef.

‘’En, als Tim hier morgen is wil ik dat jij je gaat verontschuldigen. Begrepen?’’

‘’Ja, baas.’’

Opnieuw sloeg hij op de tafel en begeleidde me naar buiten. Hij klapte me twee keer op mijn schouderblad en voordat hij de deur opende besefte ik me dat ik er nog goed van was afgekomen. Er verscheen een klein lachje op mijn gezicht en voordat ik naar buiten liep draaide ik om, tikte met mijn wijsvinger richting Olivier en zei: ‘’Streng maar rechtvaardig, baas. Streng maar rechtvaardig.’’ Tim werd in de tussentijd naar de vergaderruimte begeleid en direct pakte ik mijn jas om buiten af te koelen.

Olivier’s strenge stem werd ingewisseld voor een sympathieke toon. Eenmaal buiten mompelde ik ‘fuck’ en stak direct een sigaret op. Niet veel later kwam Lianne naar buiten lopen. Ze omhelsde zichzelf met haar armen in de hoop de kou tegen te gaan. Ze ademde diep uit waardoor er een wolk van haar ademhaling ontstond. ‘’Wat doe je?’’ vroeg ik. Met enige arrogantie keek ze me aan en zei: ‘’Roken.’’ Ze knikte naar mijn sigaret, suggererende dat ze er ook een wilde. ‘’Je rookt toch niet?’’ maar al bibberend antwoordde ze: ‘’spo-ra-disch.’’

Om de een of andere reden kon ik haar bibberende verschijning niet aanzien en legde mijn jas over haar schouders. ‘’Wat doe je!?’’ Ik gaf haar ondertussen een sigaret, stak hem voor haar aan en besloot niet op haar vraag in te gaan.

‘’Dus, moet ik vragen wat er met Tim is gebeurd?’’

Geïrriteerd liet ik een lichte grom uit. ‘’Nee, hoef je niet.’’

Haar armen trilde nog steeds terwijl ze de sigaret tussen haar lippen duwde. ‘’Ik bedoel, ik ben blij dat eindelijk iemand hem een keer heeft verteld hoe irriterend hij kan zijn. Wel iets te agressief naar mijn smaak, maar dat is een ander verhaal.’’

Ik keek haar aan. ‘’Oh, ja?’’

Er verscheen een lachje op haar gezicht, zij knikte, ik knikte en voor een moment hadden we oogcontact. Totdat we samen de verte in begonnen te staren.

---

8.4 vind je hier.

Ontvang elk verhaal elke week via What’s App met een losstaande tekst. Gebruik deze link om je aan te melden.

Wil je in de tussentijd meer lezen? Check dan Kyra’s Adventures, het essay wat ik onlangs heb gepubliceerd of lees het eerste deel van La speranza è l’ultima a morire. Of luister de playlist die ik speciaal voor Bob’s Adventures heb opgesteld. 

Foto door: Joaquin Castro