8.10 nog niet gelezen? Geen zorgen, die vind je hier
Nieuw tot het verhaal? Begin dan bij 1.1.
In de stilte scheidde onze wegen. Shayla stond in haar voordeur en keek met enige spijt naar hoe ik mijn fiets pakte. Het duurde even, ik kreunde van de pijn maar toen bedacht ik me dat ik hier gewoon weg wilde gaan. Met mijn fiets in mijn handen keek ik haar aan. We wisten allebei precies hoe we ons voelden, maar er werden geen woorden aan vuil gemaakt. We kenden elkaar, maar toch niet. We voelden iets voor elkaar, maar niet het juiste. We leken op elkaar en daar ging het verkeerd.
Ik knikte, zij bleef me aanstaren terwijl het zachte verdriet als regen uit de lucht kwam vallen. De alcohol stroomde nog steeds door mijn bloed, maar het gaf me nu een ander gevoel. Een oude theedoek zat om mijn bovenbeen gewikkeld waardoor ik met enige instabiliteit weghuppelde. Ik keek om, dacht dat ik nog iets wilde zeggen, maar het enige wat ik op dat moment nog kon communiceren was een nederig knikje. Ze knikte terug en gunde me een geforceerd, timide lachje waarna ik de volgende stap zette. Maar er bleef iets knagen, een stel woorden dat eruit moest, een zin, een bericht wat het onvermijdbare afscheid kon zegelen met toekomstige nostalgie.
Ik stopte met lopen, keek naar de flikkerende stadslichten die hun best deden om de sterren te overtreffen. Maar niets kon de sterren overtreffen. Niets kon het licht, wat al gestopt was met branden, ooit overtreffen.
Dit keer was ik diegene die zijn neus ophaalde. Er kwam een lichte, vochtige stroom mijn neus gelopen. Ik veegde het met mijn hand weg en zag dat een licht rood spoor op de palm van mijn hand achterbleef. Voor eventjes voelde het alsof het bloed was opgedroogd op mijn wang. Met stress controleerde ik het maar het enige wat ik voelde was mijn zachte, licht bezweette huid.
Ik haalde mijn schouders op en mompelde de woorden: ‘’Soms moet je bloeden.’’. Ik hoorde Shayla’s gebroken, maar enig hoopvolle stem achter mij klinken. ‘’Wat?’’. De fiets liet ik uit mijn handen glijden en met een onhandig loopje strompelde ik terug naar haar. ‘’Soms moet je bloeden, Shayla. Soms moet je bloeden om verder te gaan.’’
Ze zag waarschijnlijk iets in mijn ogen, want de verlegen hoopvolheid veranderde in een vreemde combinatie van angst en verwardheid. Aan haar gezichtsuitdrukking zag ik dat ze geen idee had waar ik het over had. Dat was logisch, omdat ik ook geen idee had wat voor woorden ik precies uitspuwde. Het moest de coke zijn, de vermoeidheid, de pijn en de al losse draadjes in mijn hoofd. Maar dat vertelde ik niet aan haar. Daar was geen tijd voor. Ik wist iets, waarvan ik niet wist dat ik het wist. Dus ik herhaalde de woorden en bekleedde ze met enige intensiteit in de hoop dat de betekenis zich uit de schaduwen zou onthullen.
Onderzoekend keek ze diep in mijn ogen.
‘’Ben je te veel bloed verloren ofzo?’’
‘’Nee.’’ De intensiteit in mijn stem nam toe. ‘’Nee!’’ schreeuwde ik ditmaal. ‘’Ik heb genoeg bloed in mijn lichaam om helder na te denken. Misschien de perfecte hoeveelheid waardoor ik nu dingen nog helderder kan zien dan normaal.’’ Ik stond paraat om een tirade aan haar te schenken maar abrupt onderbrak ze. ‘’Bob. Waar de fuck heb je het over!?’’
‘’Bloed! Shayla Bloed’’ Ik liet haar de palm van mijn hand zien. Hell. Voor eventjes ging de gedachte door me heen om mijn broek uit te trekken zodat ze het bloed op mijn been kon zien. In plaats daarvan pakte ik, in de storm van de intensiteit, maar een sigaret en stak hem op terwijl ik de woorden: ‘’Bloed! Bloed! BLOED!’’ bleef herhalen. Haar nieuwsgierige verwarring werd langzaam ingeruild voor een geïrriteerde onduidelijkheid in haar doen en laten. ‘’Bob.’’ Zei ze in een poging om mijn koortsachtige geratel te onderbreken. ‘’Bob. Stop. STOP!’’ haar zachte, kwetsbare stem veranderde al snel in de chaotische impulsieve klanken die ik van haar gewend was. Op mijn beurt probeerde ik haar weer te onderbreken. ‘’Nee. Nee. Nee. Je moet bloeden Shayla! Als je niet begrijpt wat ik bedoel, dan moet je even jou best doen. Begrijp het. En bloed! Laat het stromen! Het doet eventjes pijn, het is eventjes oncomfortabel, maar bloed, bloed alsof jouw leven ervan afhangt!’’
Ik keek in mijn eigen, bijna euforische krankzinnigheid omhoog en oh, oh, de sterren leken eventjes feller te schijnen. ‘’Waarom begrijp je me niet, mens!?’’ Dit keer was ik degene wiens stem door de straat galmde. Ondertussen was mijn gezicht maar enkele centimeters van dat van haar verwijderd en ik wist dat het speeksel van mijn speech op haar gezicht belande, maar ze moest me begrijpen. Koste wat het kost. Ze moest begrijpen dat ze moest bloeden.
Als reactie duwde ze me ruw naar achter. Ik wist mijzelf met mijn linkerbeen te balanceren, maar door de plotselinge steek van pijn verloor ik mijn balans en belandde op mijn rug. ‘’Bloed! Bloed!’’ bleef ik schreeuwen in de oncontroleerbare hysterie. ‘’Bloed, bloed!’’ De val wist me niet te onderbreken, sterker nog, het zorgde voor meer vuur achter de cryptische woorden waarvan ik de betekenis niet eens wist.
Ik lachte. Schaterde. Schreeuwde vanaf de grond: ‘’BLOOOEEEED!’’ gevolgd door een oncontroleerbare lach. ‘’BLOEEED! HAHAHAH! SHAYLA! BLOEED BLOEEEEED!’’ Mijn ogen waren van haar verwijderd en het enige wat me op dat moment nog bezighield waren de woorden en de sterren. De tijdelijkheid en de toekomst. De waarheid, wat deze ook mocht zijn.
Het duurde even. Een minuut. Een dag. Een eeuwigheid. Tijd bestond even niet, totdat ik een harde knal hoorde. Met enige verwarring schoot ik omhoog. ‘’Shayla?’’
Maar mijn vraag werd beantwoord door een gesloten voordeur en een verbrande brug.
Lees 8.12
Ontvang elk verhaal elke week via What’s App met een losstaande tekst. Gebruik deze link om je aan te melden.
Wil je in de tussentijd meer lezen? Check dan Kyra’s Adventures, een van de essays die ik onlangs heb gepubliceerd of lees het eerste deel van La speranza è l’ultima a morire. Of luister de playlist die ik speciaal voor Bob’s Adventures heb opgesteld.
Foto door: André Josselin
Ik hoef niet jouw geld, wel jouw aandacht
Hey, als je dit leest dan weet ik dat je een van mijn favoriete volgers bent. Je gaat door, helemaal door tot het einde, tot het laatste woord van de e-mail, en dat waardeer ik. Enorm zelfs.
Ik schrijf dit niet om te bedelen. Voor al mijn werk vraag ik geen geld. Sterker nog, ik heb nog nooit een euro hiermee verdiend. Het enige wat ik van jouw vraag is jouw aandacht.
Lees mijn werk.
Als je het tof vindt, deel het. Met jouw vrienden, misschien jouw ex of jouw oma.
Vertel ze: ”Er is deze bizarre guy op het internet. Hij schrijft wel oké, maar volgens mij zitten er een paar draadjes bij hem los”.
Zo help je mij en hopelijk kan ik dan op een dag van dit alles, mijn werk maken.
1 Comment
Comments are closed.