8.9 nog niet gelezen? Geen zorgen, die vind je hier
Nieuw tot het verhaal? Begin dan bij 1.1.
De melancholie hing als een besmettelijke stank in de lucht. Shayla was diepgezonken in haar eigen gedachtes. Sporadisch klonk het geluid van haar ophalende neus gepaard met het geluid van de wodka die zich naar mijn maag verplaatste. Een zucht, onrust, overkoepeld door het pijnlijke gelach van de confronterende stilte hingen als existentiële wolken boven onze hoofden. Op dat moment waren we samen maar alleen, tegelijkertijd waren we alleen maar samen. Onze metaforische eilanden lagen dichtbij genoeg om elkaar te zien maar ver genoeg om onszelf verborgen te houden. We waren hongerig naar chaos om de stilte in onszelf maar even te kunnen vergeten.
Opnieuw klonk Shayla’s gesnuit. Hoe vaker ik het hoorde hoe gefrustreerde ik werd. We zaten beiden opgesloten. In onze gedachtes maar ook in onze patronen. Voor eventjes leek het alsof iets mij overnam, ik stond op, probeerde mijn balans te bewaren en greep naar het zakje cocaïne. Schrik en woede namen Shayla’s kwetsbare ogen over. Ze wilde iets zeggen maar haar woorden verdwenen voordat zij ze kon uitspreken. Haar ogen glinsterende anticiperend naar mijn volgende acties en voor één seconde zag ze de twijfel in mij. Dat leek haar gerust te stellen. Maar opnieuw klonk het geluid van haar ophalende neus waardoor het vuur weer werd aangewakkerd. Ik keek naar de muur en zag een opening waar voorheen een raam zat. Met de fles wodka in mijn handen strompelde ik richting het raam en strekte mijn arm uit. Het zakje cocaïne hield ik tussen twee vingers waardoor het al bungelend tientallen meters boven de grond hing. Shayla stond op. ‘’WHAT THE FUCK DOE JE!?’’ Ze rende naar mij toe en probeerde het zakje uit mijn vingers te grijpen. Voor eventjes verloor ik mijn balans maar wist het terug te vinden. Mijn schouder ontkende haar toegang tot het witte poeder. Ze schreeuwde, schold me uit en op een gegeven moment kraste haar nagels woest door mijn gezicht. Een bloeddruppel stroomde langzaam over mijn gezicht terwijl haar hysterische geschreeuw door mijn oor klonk. De specifieke woorden die ze naar mij schreeuwde kwamen niet aan maar ik concludeerde dat ze in ieder geval geen vorm van affectie bevatte. Met haar lichaam probeerde ze mij te verwijderen tussen haar en het zakje. Ze probeerde van alles om de cocaïne weer terug in haar bezit te krijgen. Voor eventjes leek juist ik diegene die zijn verstand was verloren, diegene die was opgegaan in de waanzin.
De chaos vocht tegen de stilte. Plotseling voelde ik een scherpe pijn in mijn bovenbeen en de kracht in mijn linkerbeen ging verloren. Langzaam zakte ik in elkaar terwijl mijn ogen in een vlaag van paniek naar beneden keken. Daar zag ik Shayla’s huissleutel een paar centimeter gevestigd in mijn been. Mijn zwarte spijkerbroek kreeg op die plek een donkerrode gloed en in dezelfde paniek duwde ik Shayla aan de kant. Zij viel om en belandde met een gil ruw op de grond. Het enige woord wat ik kon uitspreken was: ‘’Godverdomme!’’ en de woede van mijn stem klonk door de leegte. Ik zakte langzaam in elkaar en liet het zakje vallen. Shayla keek met schrik toe terwijl ik in pijn een hurkende houding aannam. Ze rende naar de richel en keek met pijn naar beneden. Uit woede en in een lust voor wraak greep ze de fles wodka uit mijn handen en smeet het kapot tegen de muur. Glasscherven vlogen, als vuurwerk, versplinterd in het rond. Inmiddels was ik al kreunend tegen de muur aan gaan zitten terwijl de sleutel nog steeds deel uitmaakte van mijn been. Shayla kwam al schreeuwend naar mij toe rennen en begon me te slaan.
‘’Waar was dit goed voor, fucking eikel!?’’
Ik probeerde mijzelf te beschermen door mijn armen om mijn hoofd te wikkelen terwijl ik een antwoord probeerde te bedenken. Maar ik had geen goed antwoord. Ik kon het niet uitleggen. Elke mogelijke verklaring leek geen enige vorm van logica te bevatten.
Shayla’s woede hield voor enkele minuten aan. Soms sloeg ze me, daarna ging ze naar de richel toe in de hoop dat het zakje miraculeus omhoog zou komen vliegen maar toen dat niet het geval bleek te zijn kreeg ik opnieuw haar volledig aandacht. Ze bleef de vraag herhalen: ‘’Waarom? Waarom deed je het?’’ Zo vaak dat ik uiteindelijk wel een antwoord moest geven. ‘’Je wilde chaos toch?’’
‘’Niet dit!’’ schreeuwde ze terwijl ze met haar voeten stampte. Langzaam realiseerde ze dat haar sleutel nog steeds bevestigd zat in mijn bovenbeen. Haar woede werd onmiddellijk vervangen door een onverklaarbaar schuldgevoel. ‘’Oh.’’ Zei ze. ‘’Oh, oh. Het spijt me. Ik heb je gewoon gestoken!’’ Haar huil van bezorgdheid klonk door de nacht, wat vreemd was, want uiteindelijk had ik dit allemaal gestart. ‘’Ik was niet het slachtoffer maar de dader’’ dacht ik.
Zonder enige waarschuwing trok ze de sleutel uit mijn been en de plotselinge golf van pijn produceerde een schreeuw. De huissleutel had een roestige rode kleur en druppels bloed dropen van de punt af. Met enige afgunst en angst voor wat ik aan zou treffen keek ik naar de wond. Het bloed stroomde er nog steeds uit en ik voelde het traag en geleidelijk over de rest van mijn been verspreiden. Shayla keek mee naar de schade en concludeerde dat het niet zo erg was. ‘’Het is niet diep.’’ Zei ze met enige geruststelling. ‘’Maar we moeten het wel ontsmetten.’’
Ze leunde tegen mij aan en plaatste haar schouder onder mijn oksel. Zo hielp ze mij met opstaan, waarna we langzaam de avond naar zijn einde begeleidde.
Lees 8.11
Ontvang elk verhaal elke week via What’s App met een losstaande tekst. Gebruik deze link om je aan te melden.
Wil je in de tussentijd meer lezen? Check dan Kyra’s Adventures, een van de essays die ik onlangs heb gepubliceerd of lees het eerste deel van La speranza è l’ultima a morire. Of luister de playlist die ik speciaal voor Bob’s Adventures heb opgesteld.
Foto door: Diego Triplab
2 Comments
Comments are closed.