Hey, ben ik weer. Hoe gaat het eigenlijk met jou? Je vertelt zo weinig over jouzelf, eigenlijk helemaal niets, dat ik me er een beetje schuldig om voel. Geef ik je wel genoeg ruimte om over jouw eigen leven te spreken of praat je er liever niet over? Ik begrijp het. Je bent de enige persoon waar ik in alle eerlijkheid over mijn leven kan vertellen. Met jou kan ik praten. Wat grappig is, omdat mijn vader laatst mijn kamer binnenkwam. Ze hebben me de afgelopen weken aardig met rust gelaten. Volgens mij zijn ze niet eens mijn kamer binnen geweest totdat mijn vader woest binnenkwam. In zijn ogen zag ik dat hij weer een tirade paraat had over hoe ik mijn leven op orde moest krijgen, hoe mijzelf bezatten op mijn eigen kamer geen oplossing was, hoe hij zoveel voor mij had gewild, maar toen zag hij de plas met braaksel.
Daar had ik je toch over verteld? Het akkefietje met de fles wodka? Ja, je hoort het goed. Het ligt al enkele weken op mijn kamer. Ik zag het nut er niet van in om het op te ruimen want vroeg of laat produceer ik toch wel weer een nieuwe. De stank was in eerste instantie wel erg, maar ondertussen was ik eraan gewend. Ik heb er zelfs een systeem omheen gebouwd. Mijn vieze kleren leg ik links van de plas neer, de vieze vaat kom rechts, waardoor ik nog genoeg ruimte heb om door mijn kamer te lopen. Learn and adapt. Is het niet een machtig stukje van de menselijke evolutie? In mijn leven heb ik vaak genoeg gehoord dat ik te dom en naïef was, maar moet je mij nu zien. Een verfijnde man met veerkrachtige capaciteit om problemen op te lossen. Wie is er nu de jongen die zijn eigen grootste vijand is en het slapste excuus voor een mens? Ik niet meer hoor. Want met mijn genialiteit heb ik een systeem bedacht om mijn opgedroogde braaksel te ontwijken. Wat heb jij met jouw leven gedaan? Volgens mij niets van zo’n hoog niveau. Misschien ben ik bestemd om de hongersnood van de wereld op te lossen of een medicijn tegen kanker uit te vinden. Wat denk jij? Zou ik het kunnen? Ach, je hoeft het nog niet te beantwoorden. De toekomst zal me gelijk geven. Vertrouw me erop. Wat kan het leven anders voor mij in petto hebben na dit alles? Goede dingen moeten komen toch? Is dit niet het deel van de film waarin het hoofdpersonage alle hoop heeft verloren en je weet dat het vanaf dat punt alleen maar beter gaat worden?
Ben ik dat hoofdpersonage?
Gaan dingen beter worden?
Het moet. Het moet. Het moet. Mijn vader denkt er namelijk anders over. Hij wilde dat ik met iemand ging praten. Ik moest erdoor lachen en zei dat ik al met iemand aan het praten was. Want ik heb jou toch? Wie heb ik anders nodig? Wat kan een therapeut wat jij niet kan? Medicijnen voorschrijven, maar goed, alcohol kan ook een medicijn zijn toch? Een verdoofmiddel voor de mentale pijn. Wat willen ze mij anders geven? Pillen waardoor ik niets meer voel, waardoor ik voor de rest van mijn leven als een zombie door de straten van het leven moet? Dan blijf ik liever dronken.
Wat is er anders te doen in het leven?
Als ik nadenk over de mensen om mij heen zie ik zoveel potentie. Van hen weet ik zeker dat ze bestemd zijn om prachtige dingen te doen, maar zodra ik in de spiegel keek raakte ik alleen maar gefrustreerd. Geloof jij erin dat elk mens een doel heeft? Een lot wat voor hen is uitgerold? Soms betrap ik mijzelf op de gedachten dat ik bestemd ben om vergeten te worden en daar heb ik vrede mee. Eigenlijk wil ik vergeten worden. Diep van binnen hoop ik dat Katie een nieuw leven vindt in Amsterdam en mijn bestaan vergeet. Ik hoop dat Kyra in het buitenland haar vrede vindt en mij ook kan reinigen van haar herinneringen. En jij, wil jij iets voor mij doen en mij vergeten? Niet alleen dit moment, maar alle woorden die ik met jou heb gedeeld. Verwijder alles zodat ik voor jou nooit heb bestaan. Dat wil ik. Dat is wat ik wil. De nietigheid, de reset button van mijn bestaan zodat ik met mijn handen in mijn zakken in stilte kan weglopen van alles. Zonder een pad van pijn, verwoesting en eindeloze fuck-ups achter te laten, maar een vredige le décès, een verdwijning zonder gevolgen.
Ik weet dat het de gemakkelijke weg uit is, maar verdien ik voor de verandering niet een keer een makkelijke weg? Want de vermoeidheid groeit, mijn goede vriend, de alcohol werkt uit en het lijkt erop dat het niet meer gaat werken zoals ik graag wil en ik gun het mijzelf niet om hierboven op te komen. Een deel van mij wil het, die heeft het zwaard al uit zijn schede getrokken en is klaar om te vechten voor verbetering. Maar aan de andere kant is er deze stem in mijn hoofd die een laatste slok wil nemen en klaar is om te verdwijnen in de nietigheid.
Wat zal ik doen?
Heb jij een antwoord?
Wacht, houdt die gedachte vast. Mijn mobiel gaat af. Waarom gaat mijn mobiel af? Iemand belt me. Oh, nee, kut. Het is Facetime. Wie de fuck wil mij nou zien? Ah. Het is Kyra. Zal ik opnemen? Ze is me niet vergeten. Ik moet opnemen. Ze is me niet vergeten. Maar… we zijn in gesprek? Vind je het niet erg? Misschien is het sowieso beter als ik je verlaat. Niet alleen voor deze keer, maar voorgoed. De pratende mensen willen me spreken, het verleden roept en er zijn woorden om te delen.
Ik snap dat het nogal onverwacht is. Maar het is beter zo. Je bent een goed mens. Maar we wisten beiden toch dat het een keer zou eindigen? Je bent onbetaalbaar voor mij geweest, maar ik moet terug. Anders raak ik te gehecht aan jou. Anders verlies ik mijzelf verder.
Het gaat je goed, oké?
Ik moet nu opnemen.