Ze probeerde iets in mij te vinden. Dat was al lang duidelijk, maar waar ze opzoek naar was bleef een mysterie. Ergens twijfelde ik of ik er überhaupt aandacht aan moest besteden. Uiteindelijk waren we allemaal wel opzoek naar iets. Rust, liefde, een vlucht, een avond even weg van jouzelf. Dat laatste was bij mij het geval. Hoe meer wijn ik dronk, hoe duidelijker het werd dat heel mijn motivatie om naar haar toe te gaan, simpelweg een vlucht was, zoals altijd.
De wijn nam ons beiden langzaam over. Het viel me op dat haar spraak langzamer en vermoeider werd met een zekere sympathie in haar toon. Terwijl we aan het praten waren, kwam er ook meer uit mijn mond. Dingen die ik liever niet deelde. Ik vertelde haar over Katie, in het kort. Het feit dat ze nu in Amsterdam zat en gelukkig leek.
‘’Wil je haar niet terug?’’
Met mijn handen gekluisterd om het wijnglas leunde ik naar voren en staarde bedenkelijk regelrecht naar de chardonnay.
‘’Het is geen kwestie van willen meer.’’ Klink met een zware, sombere toon uit mijn mond. ‘’Het is een kwestie of het slim is. Maar hoe meer ik erover nadenk, besef ik me dat het beter voor haar is.’’ Oh. En ik zette mijzelf al schrap voor een speech die mijn oneindige zelfmedelijden in het licht zou zetten, dat de acties die ik deed allemaal in mijn eigen controle waren. De oude vertrouwde ‘’Wees hard voor jouzelf. Verman jezelf en krijg je leven weer op de rit.’’ Maar de beste Layana deed dat niet. De sympathie in haar ogen kreeg een vonk en begon feller te schijnen. Ze straalde begrip uit. Het kwam door haar voorovergebogen houding, haar hand die teder de mijne eventjes aanraakte en de rustige en warme manier waarop ze de simpele woorden: ‘’Ik begrijp je.’’ uitsprak.
Haar verwarrende mysterie en hardheid verdween samen met het masker dat ik op mijn gezicht probeerde te houden. Onwetend wat ik met de onverwachte emoties aan moest hief ik het wijnglas regelrecht naar mijn mond en gooide de restant van de wijn erin. In de hoop dat ik me daarna weer even normaal zou voelen.
Maar het hielp niet.
De scheuren in mij begonnen zich te laten zien. Het licht kwam er langzaam op en hoeveel ik er ook tegen streed, ik leek het niet meer te kunnen tegenhouden.
Er zat een zekere ironie in.
Ik probeerde elk vorm van emotie te laten verdwijnen. Door te lachen, door te drinken, door te vluchten tussen de benen van een wildvreemde. Maar die specifieke avond, na het uitvoeren van elke vorm van vluchtpoging kon ik er niet meer langer voor wegrennen.
Elk soort van masker verdween.
Elk stukje emotie dat ik zolang had proberen te verstoppen kwam als een stormvloed in mij naar boven.
Damian.
Katie.
De eenzaamheid, de hopeloosheid, de somberheid.
Alles was daar.
Het rennen was over. Oh. Het was over. Nu was het tijd om te breken. Confrontatie stond op het menu en ik zou er zoet mee zijn.
Het begon met een trilling in mijn handen, vervolgd door een versnelde paniekerige ademhaling. Daarna kwamen de tranen. Ze stonden al klaar in mijn oogleden om bevrijd te worden in de buitenwereld. Maar ik hield ze tegen. Het was uit schaamte dat ik ze niet wilde laten zien, uit het idee dat ik niet zwak mocht zijn. Het enige wat nog door mij heen klonk was de man met de zweep. De stem die me probeerde te overtuigen om mijzelf kapot te maken.
‘’Zie je nou jongen. Zie je nou hoe zwak je bent? Je zit in een huis van een wildvreemde en wat doe je? Je breekt. Ha! Lekker bezig, mijn zwakke jongen, lekker bezig. Besef je niet dat je altijd al kapot bent geweest? Maar weet je hoe dat komt? Nee, hè? Daar ben je te blind voor. Je bent gif, mijn beste jongen, je bent de vloek van het ongeluk. Alles wat je aanraakt verandert in stront, en dat komt allemaal door jouw zwakte. Waarom vecht je er überhaupt nog tegen? Waarom kan je niet gewoon accepteren dat je het slechtste excuus voor een mens bent? Leg je erbij neer en bescherm de wereld van jouw gif. Dat is het morele om te doen. Acceptatie en verdwijnen. Hoe kan je dat niet zien!? Hoe kan je zo blind zijn!?
Zie jouw nutteloosheid in!
Zie jouw betekenisloosheid in!
Maar het allerbelangrijkste, zie het pad van destructie in. De vernielingen die je hebt achtergelaten. Het is goed dat je breekt. Het is goed dat je zwak bent. Want je bent niets meer dan een slap excuus voor een levend stuk vlees. Er zit geen liefde in jouw bestaan. Geen rust. Geen happy ending.
Dus accepteer het.
En verdwijn.
Accepteer het.
En maak er een einde aan!’’
De eerste traan begon over mijn wang te vloeien, ik probeerde het nog te verbergen met mijn hand, maar Layana had het al gezien. Ze zag mijn trillende handen, hoorde mijn ademhaling en zag me eventjes voor wat ik werkelijk was.
Zwak.
Ze stond op. Oh. Ze stond op in deze herkenbare stilte. Twijfelend liep ze naar mij toe en voor ik het wist zat ik vast in de omhelzing van de wildvreemde Layana. En het breken was toen compleet. De tranen vloeiden, mijn gedachtes waren ontspoord en mijn gezicht lag diep verborgen in haar boezem.
Met haar geruststellende stem zei ze: ‘’Weet je wat ik me net realiseer, Bob?’’
Ik bleef stil.
‘’Het was niet de pijn die ik in jou zag, maar menselijkheid. Je straalt menselijkheid uit.’’
Waarom precies, kan ik niet uitleggen, maar deze woorden zijn me altijd bijgebleven. De flikkerende kaarsen in haar woonkamer. De zachte geruststellende stem en het moment dat ik brak. Het was een perfect moment van misère, maar het klopte.
En dat was de eerste keer sinds een lange tijd,
Dat iets klopte.
Ik zat emotioneel kwetsbaar en naakt in haar woonkamer,
Maar het was oké.
Het was oké om zwak te zijn.