Woest keek ze mij aan. Haar woede werd vergezeld door een lichte vorm van angst, paniek zelfs. Mijn slaperige ogen werden langzaam wakker, het was nog donker buiten. Ik keek Katie direct in haar kastanjebruine ogen aan, lachte uit vreugde dat ze nog oké was en probeerde haar te omhelzen. Maar zodra ik mijn lichaam in haar richting bewoog, dook ze naar achter.
Verward keek ik haar aan.
‘’Je zei haar naam in jouw slaap, Bob. HAAR NAAM.’’
‘’Wat?’’ klonk er uit mijn mond met een slaperige toon.
‘’Jane.’’ Schreeuwde ze bijna. ‘’Je droomde over haar.’’
‘’Oh.’’ Reageerde ik, nog steeds lichtelijke gedesoriënteerd. ‘’Ik zei haar naam? In mijn slaap?’’
‘’Waarom?’’ Haar blik keek mij ijzig aan, het was duidelijk dat elk woord wat ik nu zei mijn relatie met haar voor eeuwig zou kunnen tekenen.
‘’Ik denk dat ik over haar droomde, maar je kent mijn dromen schat.’’ Probeerde ik nonchalant uit te leggen. ‘’Ik heb je over mijn dromen verteld, weet je. Je weet hoe fucked up mijn hoofd is zodra ik slaap, maak je er geen zorgen om.’’
Voor een ogenblik dacht ik dat de situatie ontmanteld was, Katie keek voor een ogenblik mij rustig en gekalmeerd aan, maar toen bedacht zij zich iets, een idee wat haar woede weer aanwakkerde.
‘’Nee.’’ Zei ze. ‘’Je droomde over haar, Bob. Over een ander meisje, je verlangt onbewust naar een ander meisje. Ik ben toch gek als ik dit zomaar negeer?’’
Met een licht geïrriteerde toon zei ik haar naam. ‘’Kunnen wij het hier morgen over hebben?’’
Met beide handen ging ze door haar eigen haar, onrustig keek ze denkend de kamer door. Ze keek overal, zolang ze maar geen oogcontact met mij hoefde te maken. En daar was het. In een oogwenk had ze weer een gedachte paraat en dit leek een vurige, eentje die ze kwijt moest, een vraag die ze kosten wat het kost moest stellen.
‘’Zat ik in jouw droom, Bob? Was ik daar, samen met Jane?’’
‘’Ik wil het hier echt niet over hebben.’’ Zuchtte ik uit terwijl ik mijn lichaam op zijn zij gooide. Mijn rug was naar Katie toegekeerd. ‘’We hebben het er hier morgen over.’’ Met een ruwe vlakke hand sloeg ze me op mijn rug. Als eerste reactie schreeuwde ik van de onverwachte pijn, ging weer rechtop zitten en keek Katie ditmaal boos aan. ‘’Fuck! Dat doet pijn, Katie. Was dat nou nodig?’’
Met een koele blik reageerde ze: ‘’Ja.’’. En in dat ogenblik was daar weer het meisje waar ik zoveel van hield. Haar neurotische onvoorspelbaarheid charmeerde haar zo erg dat ik met de achtergebleven rode hand op mijn rug voor een moment opnieuw verliefd op haar werd. Katie herhaalde haar vraag waardoor ik haar een wedervraag stelde.
‘’Wil je het echt weten?’’ zei ik met enige emotie in mijn stem. ‘’Wil je echt weten wat er in mijn hoofd afspeelt?’’
Standvastig knikte ze.
‘’Ik kan je nu al vertellen, je gaat er niet blij door worden.’’
Met een ‘’Maakt niet uit.’’ Bleef ze haar vastberadenheid koesteren.
‘’Ja.’’ Antwoordde ik op haar vraag. ‘’Je zat in mijn droom.’’
‘’Wat deed ik? Wat zei ik? Waarom was Jane er?’’
Ze had zoveel vragen en voor een moment twijfelde ik of ik haar de waarheid moest zeggen. Dat ze moest weten dat ik in mijn droom vreemdging, waardoor Katie zichzelf neerschoot. Hielp het mij, Katie en onze relatie door te vertellen dat ik in mijn droom had gezegd dat ik Katie had losgelaten, dat ik haar was vergeten, puur en alleen om met Jane te zijn? Was het niet beter om haar en onze relatie daarvoor te beschermen? Want het betekende niets, dat bleef ik mijzelf aanpraten. Dat deed ik altijd na zulke dromen. Het betekende niets. Het was maar een verknipt gedeelte van mijn onderbewuste die zijn donkere, onheilspellende stoom moest afblazen.
Maar aan de andere kant wilde ik niet tegen haar liegen. Misschien was de waarheid het licht in onze relatie wat wij beiden zo hard nodig hadden. Openhartigheid, verbinding en de waarheid. Wellicht waren dat de elementen die ons door deze onverlichte periode konden leiden.
Uiteindelijk koos ik het tweede. Waarom kon ik niet zo goed uitleggen. Misschien kwam in dat moment de hoopvolle idealist naar boven, of mijn moraliteit wist mij schreeuwend een kant op te wijzen. Maar uiteindelijk vertelde ik het haar. Over de droom dat ik vreemdging met Jane. Over de woorden die ik uitsprak. ‘’Done. Ze is vergeten, ze bestaat niet meer, ik weet niet meer wie ze is.’’ Quoteerde ik. Met elk woord wat ik uitsprak keek ik naar Katie’s reactie, maar nog steeds hield ze haar ijskoude masker op. Ze sprak geen woord, ze verroerde zich niet en na enkele minuten vroeg ik mijzelf af of ze überhaupt nog ademende.
Toen ik mijn verhaal afsloot was het voor een ogenblik stil. Katie keek bedenkelijk rond waarna ik twijfelend haar naam zei. Uit het niets pakte ze mijn kussen en zei: ‘’Ik wil dat je op de bank slaapt vanavond.’’
‘’Wat?’’
‘’Vanavond moet ik alleen slapen.’’ Verklaarde ze. Vol twijfel keek ik haar aan maar ik wist dat het beter was om er niet op in te gaan. In mijn onderbroek en met het kussen onder mijn arm liep ik naar de trap van eenzaamheid. Beneden gooide ik het kussen op de bank, opende een fles whisky en ging met een sigaret buiten zitten. Soms keek ik naar binnen, in de hoop dat Katie naar beneden zou komen, zou vertellen dat zij zich had bedacht en ik weer een plek in haar bed had. Maar na een uur had ik nog niets vernomen.
Het enige wat ik op dat moment voelde was de zachte lente kou. Ik wist wat deze avond betekende, het was een avond zonder liefde. De relatie met Katie had al enkele krassen opgelopen maar deze avond had een genadeloos scheur weten te creëren. Constant dacht ik dat we samen al in het begin van het einde zaten.
Maar uiteindelijk was het deze avond.
Dit was het begin van het einde.
De openbaring van alle verzwegen informatie, de leugens en de twijfels.