Jane stond met een fles whisky naast mij. ‘’Doe je mond open.’’ Commandeerde ze. Zonder enige twijfel opende ik mijn mond en de bruine stroom van het alcoholische goedje stroomde gehoorzaam mijn mond in. Mijn handen waren vastgebonden aan het bed, mijn voeten ook. Kwetsbaar lag ik in mijn onderbroek op Katie haar bed maar Katie was nergens te bekennen.
Jane,
Zij was wel te bekennen. Ze had volledige controle over de kamer en verloren keek ik in haar prachtige jade-kleurige ogen. Constant stond er een geniepig lachje op haar gezicht, alsof alles perfect volgens plan ging. Hoe dan ook, ik had me volledig overgegeven aan haar. Haar vochtige lippen raakte de huid van mijn nek aan en ik genoot ervan. Dat merkte ze, en de tedere kus werd ingewisseld voor de bijt van haar scherpe tanden.
Om de een of andere reden genoot ik ook daarvan. Het was het hele scenario waar ik van genoot. De zwarte lingerie waarin Jane rond paradeerde terwijl ik machteloos op bed lag. De rode neonlamp die de kamer een intieme sfeer gaf, de platenspeler die een Metallica album afspeelde en de geur van de tabak en alcohol. Ook het feit dat dit allemaal in Katie’s kamer plaatsvond wond mij een beetje op, ik had geen idee waarom, ik had wist niet eens hoe ik en Jane tot dit scenario waren gekomen.
Maar ik was momenteel niet in controle, dus de vragen waren maar een verspilde moeite. Jane sprak maar zelden met haar licht hese stem en als ze sprak dan waren het korte, bondige commando’s. IJsberend stond ze voor het bed, met de whiskyfles in haar handen en een onheilspellende, chaotische blik in haar ogen.
Plotseling klom ze met snelheid het bed op tot haar gezicht maar enkele centimeters van de mijne was verwijderd. De geur van haar parfum wist me in haar macht te houden. Ze staarde in mijn ogen, keek keurend naar beneden en maakte daarna weer oogcontact.
‘’Dit is wat je wil, toch?’’
Ik knikte.
‘’Zeg het!’’ schreeuwde ze in mijn gezicht. ‘’Zeg dat je het wil, mijn kleine volgende Bob.’’
‘’Ik wil het.’’ Wist ik als woorden van mijn tong te produceren. Heel mijn leven wist ik niet wat ik wilde, nooit had ik die duidelijk voor mijzelf weten te creëren, maar toen, in dat moment, wist ik zeker wat ik wilde.
Er verscheen een grijns op haar gezicht. ‘’Goed.’’ Zei ze terwijl ze van het bed afsprong. ‘’Maar ik weet nog niet of ik het je wil geven.’’. Ze duwde de bandjes van haar bh net over haar schouder. Ver genoeg om de illusie te scheppen dat ze mij zou zegenen met haar naaktheid, maar niet ver genoeg om daadwerkelijk iets te laten zien. ‘’Je moet het verdienen.’’ Klonk het in haar hese, sensuele stem. ‘’Ik twijfel of je mij kan bevredigen, Bob, of je mijn aandacht überhaupt waard bent.’’
‘’Dat is zo.’’ klonk er hopeloos van mijn kant. ‘’Ik ben het waard, Jane. Meer waard dan een jongen ooit is geweest.’’
Ze was met haar rug naar mij gekeerd, deed haar bh uit en keek sensueel om. ‘’Weet je het zeker?’’
‘’Ja!’’
‘’En Katie dan? Is zij jouw loyaliteit niet waard? Jouw volledige hart en ziel? Jouw liefde?’’
‘’Ja-jawel’’ stamelde ik twijfelend en verward uit.
Jane kroop weer op het bed, ditmaal voelde ik haar naakte bovenlichaam tegen het mijne aan. Opnieuw waren haar lippen maar enkele centimeters verwijderd, ze keek mij keurend aan. En plaatste haar vochtige lippen op de mijne.
Onverwachts verwijderde zij zich van de kus en met een ijskoude stem zei ze: ‘’Ik wil dat je haar vergeet.’’
‘’Wie?’’ vroeg ik in de hoop dat het antwoord in mijn hoofd niet zou kloppen.
‘’Katie.’’ Zei ze. ‘’Jouw liefde, jouw one and only, jouw reden om ’s ochtends op te staan. Ik wil dat je haar vergeet, dat ze in jouw hoofd nooit heeft bestaan. Alleen dan weet ik dat jij mij waard bent. Dat ik je mijn ongelimiteerde aandacht kan geven.’’
Ik verraste mijzelf maar zonder een moment van twijfel zei ik, schreeuwde ik, verklaarde ik: ‘’Done. Ze is vergeten, ze bestaat niet meer, ik weet niet meer wie ze is.’’
Weer verscheen dezelfde grijns op Jane haar gezicht. ‘’Goed.’’ Ze zoende mij opnieuw maar al snel bevrijdde zij zichzelf wederom, keek achterom en zei: ‘’Hoorde je het schat?’’
Jane ging van mij af en daar zag ik haar staan. Katie huilend, bevend en gebroken starend naar mij. Haar tranen stroomde als bloeddruppels over haar gezicht. Wacht. Het was bloed. Ze huilde bloed. In de tussentijd pakte Jane haar bh, kleedde zichzelf aan terwijl ik Katie haar naam riep.
‘’Het spijt me!’’ zei ik. ‘’Ik meende het niet.’’ Ik probeerde koosnaampjes te gebruiken. ‘’Schat. Mijn liefde. Mijn one and only. Lieverd.’’ Maar ze bleef mij woordeloos aanstaren. Woest probeerde ik mijzelf te bevrijden van het bed maar ik zat zo goed vastgeknoopt dat ik geen kant op kon. Jane verliet de kamer terwijl Katie in de deurpost mij aan bleef staren.
‘’Waarom, Bob? Waarom? Waarom dwing je mij om dit te doen? Waarom, Bob? Het is jouw verantwoordelijkheid. Het is jouw schuld. Ik vertrouwde je, ik hield van je, ik had mijn hart aan jou gegeven. Je dwingt me om dit te doen.’’
‘’Om wat te doen, schat!? Het spijt me, vergeef het me, ik heb hier zelf geen woorden voor maar ik hou van je! Ook al klinkt dit niet oprecht, het is wel zo.’’
‘’Noem me geen schat, Bob. Je maakt het alleen maar erger. Met elk woord dat je gebruikt, Bob, maak je het alleen maar ingewikkelder voor jezelf. Je voedt jouw eigen schuldgevoelens, jouw eigen angsten en zelfs jouw eigen ondergang.’’ Zei ze huilend. Ik probeerde iets te zeggen maar voordat mijn woorden daadwerkelijk betekenis kregen haalde Katie een pistool tevoorschijn. De loop stopte ze tegen haar slaap aan.
‘’Waarom, Bob?’’ zei ze huilend. Ik schreeuwde haar naam, woest probeerde ik mijzelf te bevrijden van het bed, maar het mocht allemaal niet baten. Ze haalde de trekker over. Het schot galmde door de kamer en de spetters van haar bloed verspreidde zich over de kamer. Een paar druppels belandde op mijn gezicht terwijl ik haar levenloze lichaam op de grond zag vallen.
Uiteindelijk schrok ik wakker. Mijn lichaam was bezweet, zoals het altijd was na zo’n nachtmerrie. Mijn ademhaling was onregelmatig en toen ik mijn ogen opende zag ik Katie mij woest aankijken. Mijn gezicht deed pijn. Ik vroeg aan Katie waarom mijn gezicht pijn deed.
‘’Ik heb je geslagen.’’ Zei ze met een ijskoude stem.
‘’Waarom?’’ klonk mijn slaperige stem.
‘’Je zei haar naam in jouw slaap.’’
De manier waarop ze ‘’haar naam’’ zei verraadde al dat dingen tussen mij en Katie zouden veranderen. De woede, de angst en de frustratie waarmee zij die twee woorden uitsprak was het meest onheilspellende aan die avond.