De volgende ochtend werd ik wakker en voelde me anders. Positiever, energieker, menselijker. Katie lag nog uitgestrekt in bed, haar haren verwilderd verspreidt over haar kussen. Eventjes ging ik met mijn handen door haar bruine haren en liep daarna langzaam naar de badkamer.
Deze ochtend had ik geen kater, die bestonden al een poosje niet meer. Zonder mijn handen te gebruiken liet ik mijn onderbroek van mijn benen afglijden, keek mijzelf vluchtig in de spiegel aan, lachte eventjes en stapte onder de douche. Ik was wakker geworden met een onverwacht shot van zelfvertrouwen. Terwijl het warme water over mijn lichaam stroomde weigerde ik om mijzelf af te vragen hoe het was gekomen, maar ik wist direct waardoor het kwam.
Jane.
De prinses met jade-kleurige ogen, die elke man zouden doen laten beven. Met een stem, zo perfect en gedoopt in mysterie, dat elk verhaal wat haar tong verliet het meest interessante verhaal ooit zou worden. En die geur, haar parfum, als haar bestaan je al niet zou overvallen met een ongekend charisma dan was haar parfum de final punch. Mocht je na dat alles nog vol vertrouwen in jouw schoenen staan, dan had ze als laatste redmiddel haar tong. Zo scherp dat elk woord een kras in jouw zelfvertrouwen zou zetten, totdat je smekend en onzeker op je knieën zat, smekend voor haar gratie en affectie.
Jane, waarom moest ik jou ontmoeten? Mijn leven stond al op losse schroeven, de relatie met Katie voelde al zo fragiel aan. Het was de slechtste timing ooit toen jij in mijn leven stapte. Ik was zwak, onstabiel en net zoals mijn relatie, fragiel. Je was het zaadje van de twijfel in mijn al langzaam stervende tuin.
Ik voelde me goed door haar, maar ik wilde me niet goed door haar voelen. Dat mocht niet. Het was oneerlijk tegenover Katie. Het veroorzaakte twijfel in de gevoelens die ik voor Katie had. Ook Katie rook iets aan mij. Toen wij in bed lagen kwam ze aandoenlijk tegen me aan liggen. Haar been lag over de mijne en verloren en twijfelend staarde ze in mijn ogen. Ze sprak niet, ze bewoog ook niet, maar het leek alsof ze iets probeerde vast te houden, of ze mij probeerde vast te houden.
Dat was de eerste keer dat ik doorhad dat Katie het ook voelde. De langzame splitsing tussen ons beide, de groeiende afstand. Misschien voelde ze het al langer maar dat was het eerste moment waar het leek alsof ze dat wilde voorkomen. Ze wilde haar nagels in mijn huid zetten en mij kosten wat het kost behouden.
Deze ochtend was een bevestiging van dat. Timide en in de volle glorie van haar perfecte naaktheid kwam ze in stilte bij mij onder de douche staan. Ze omhelsde mijn naakte lichaam, kuste me eenmaal op mijn borstkas en pakte een shampoo fles.
‘’Draai om.’’ Zei ze met een commanderende maar intieme toon. Waardoor ik niets anders kon doen dan haar commando te volgen. Met tederheid in de topjes van haar vingers begon ze mijn haren te wassen. Ik sloot mijn ogen en gaf me over aan de ritmische bewegingen op mijn hoofd. Ze begon me te wassen, maar ik wist dat dit niet zomaar een gebaar van affectie was.
Er was iets anders aan de gang.
Iets diepers.
Iets bezeten door twijfel en onzekerheid. Door een plotselinge dreigende factor in haar bestaan en het was overduidelijk wat, nee, wie het was. Normaal gesproken besteedde Katie niet zoveel aandacht aan de hygiëne van mijn haar, nee, maar deze ochtend probeerde ze mij metaforisch te reinigen.
Ze probeerde de bedreiging van Jane weg te wassen.
De gedachtes, haar parfum, haar hangende charismatische woorden. Ze hoopte dat ik haar zou vergeten, ik wilde haar vergeten maar haar bestaan hing als een trauma door mijn hoofd.
Katie was bang om mij kwijt te raken, wat op dat moment een humoristische vorm van ironie was, omdat ik al weken met die angst leefde. Plotseling leek ze mijn last te hebben overgenomen. Overduidelijk ging ze er anders mee om dan ikzelf, maar ik begreep haar onzekerheid, haar twijfel en de angsten die door haar hoofd spookten. Ik voelde me slecht dat ik haar met die twijfel had opgezadeld.
Na een tiental minuten gingen we de douche uit. Nog steeds waren er geen woorden gedeeld, alleen maar melancholische blikken en tedere aanrakingen. Katie was haar haar aan het kammen en met de handdoek in mijn hand observeerde ik haar naakte lichaam. Er lagen nog enkele druppels op haar rug die langzaam naar beneden gleden, ze voelde mijn blik en keek om. Ze lachte en keerde zich weer terug naar de spiegel.
Katie was prachtig. Ze was beter dan ik ooit had kunnen krijgen, wat een frustratie en zelfhaat veroorzaakte omdat Jane nog steeds als een manifestatie in mijn gedachtes ronddanste. Ik wou dat ik haar kon vergeten, ik wou dat ik mijn gedachtes, mijn ziel en mijn hart volledig kon schenken aan Katie. Zij verdiende het. Ik had haar al meer shit gegeven dan ze verdiende. Als ze bij me wegging begreep ik het, ze had al zoveel redenen om mij de straat op te zetten, maar ze had het nog steeds niet gedaan.
Uiteindelijk brak ik de stilte.
‘’Je hoeft echt niet bang te zijn dat je mij kwijtraakt, schat.’’
Met enige verwarring keek ze mij aan.
‘’Waarom zou ik me daar zorgen om maken?’’
Katie wist waar ik het over had, maar waarschijnlijk wilde ze het niet toegeven. Of de woorden waarmee ik de stilte brak zorgden er alleen maar voor dat ze zichzelf meer zorgen ging maken. Want voor haar was het een bevestiging dat ik aan Jane dacht. Ze zat nog steeds in mijn hoofd en Katie wist het.
De bedreiging was groter dan ze dacht.
Mijn poging om de situatie te ontmantelen gooide alleen maar olie op het vuur. De angsten en onzekerheden werden alleen maar groter naarmate ik meer woorden uitsprak.
‘’Jane.’’ Zei ik. Wetende dat ik de schep in de grond had gezet en was begonnen om mijn eigen graf te graven. ‘’Je hoeft je echt geen zorgen te maken om haar. Ik zag het gisteren, de wijze waarop je mijn hand pakte en bijna de deur uitrende. Ik snap waarom je het voelt, waarom je het dacht, maar oprecht, ik ben van jou. Het koste mij zoveel moeite om in jouw good grace te komen, dat ik niet zomaar van jou weg te slaan ben.’’
Twijfelend en afwachtend probeerde ik haar reactie peilen. Ze ging nog steeds ritmisch met de kam door haar bruine haren terwijl ze oogcontact met mij in de spiegel maakte.
‘’Oké.’’ Zei ze met een afstandelijk lachje. En zo, sloot ze het onderwerp af.
Ik liep de badkamer uit en terwijl ik de deur opende nam ik een vlaag van de damp mee. De angsten, onzekerheden en afstand die ik samen met Katie had volgden mij in de slaapkamer.
Naakt ging ik op bed zitten, veegde een keer door mijn gezicht, schold mijzelf uit en voordat ik het zelf doorhad dacht ik weer aan Jane.
Het was erger dan ik dacht.
Ik was de lul.
Het speet me, Katie.