Paint it black klonk als een spook door de ruimte. Mijn kleren lagen verspreid door de woonkamer maar het bier hield ik stevig in mijn hand vast. In mijn onderbroek bewoog ik rustig met de muziek mee. Mijn ogen waren gesloten terwijl de alcohol mijn bewegingen beïnvloeden. Het zachte getik van de klok klonk op de achtergrond maar ik probeerde er geen aandacht aan te schenken. Tijd bestond niet in mijn moment. Het was een teken van het heden en de aftelling naar de toekomst. Maar mijn beste meneer tijd, ik zat in het verleden. Het zoete, onveranderbare verleden.
Waar Katie nog maar een verre droom was, waar Damian nog ademde en Kyra gelukkig was. Het verleden was voor mij de plek waar ik veilig was, waar de realiteit nog niet zijn koude grip had weten te plaatsen en waar geluk nog een standaard was.
Ik wilde de ramen afdekken, want in het verleden was dit er nog niet. Ik wilde mijn kleren weggooien, want in het verleden had ik die nog niet. En mijn depressie, ooh die fucking depressie, wat wou ik die toch graag vergeten.
Want in het verleden bestond die niet.
Het verleden was mijn shangri-la.
Mijn hemel, mijn heilige plek, de stilte voor de nog onzichtbare storm.
De plaat was afgelopen, met een slok bier in mijn keel draaide ik hem om naar de B-side en sloot daarna mijn ogen weer. Flight 505 begon te spelen, wat klonk vinyl toch goed. De muziek gepaard met dat zachte, soort van brandende, menselijk geluid. Het gaf een extra dimensie aan het hele nummer. Mick Jagger’s stem klonk over de instrumenten:
Well, I was happy here at home
I got everything I need
Happy bein‘ on my own
Just living the life I lead
Well, suddenly it dawned on me
That this was not my life
So I just phoned the airline girl
And said, “Get me on flight number 505
Get me on flight number 505″
Mick Jagger begreep het. Damian begreep het, anders zou hij deze muziek niet hebben gekocht. Tussen die woorden in voelde ik me plotseling begrepen, de drang om te vluchten, te ontsnappen aan het leven dat ik aan het leiden was. Kyra begreep het ook. Zij begreep het beter dan iedereen want zij ging daadwerkelijk vlucht 505 pakken. Een reis naar een betere plek, waar het verleden geen adem meer had, geen grip op haar gevoelens, gedrag of emoties. Ooh, wat snapte ik haar plotseling goed.
Wat wilde ik dat toch graag doen. De bus naar Eindhoven airport pakken en naar een willekeurige balie lopen.
‘’Waar kan ik u mee helpen, meneer?’’ hoorde ik de baliemedewerker al zeggen.
‘’Nou, mevrouw.’’ Zou ik antwoorden met een lach. Een grote lach. De lach van een vluchtende gevangene, een crimineel die zijn straf probeert te ontlopen. ‘’Waar kan ik zo snel mogelijk heen?’’
‘’Waar wilt u heen, meneer?’’
‘’Waar geen verleden is.’’ Zou mijn cryptische antwoord zijn. De baliemedewerker zou mijn woorden verwarrend vinden, maar ooh jongens. Wat zou ik ze dan toch goed begrijpen. Misschien zou zij ze ook ooit begrijpen.
‘’Hoe bedoelt u?’’
‘’Nou, beste baliemedewerker.’’ Zou er nog steeds met een lach klinken. ‘’Ik ben op de vlucht. Niet van de overheid of de politie. Iets ergers. Iets kwaadaardiger dan dat. Het verleden, baliemedewerker. Het zit mij op mijn hielen, het huilt voor mijn bloed en tranen en ik moet vluchten. Jij misschien ook. We moeten allemaal vluchten voor het verleden.’’
Terwijl ik in mijn fantasie al op Eindhoven Airport was klonk er door de woonkamer:
Well, I sat right there in my seat
Well, feeling like a king
With the whole world right at my feet
“Of course I’ll have a drink”
Ik kon de verwarring en het kleine beetje angst op het gezicht van de baliemedewerker al voorstellen. Ze zou zenuwachtig worden, ze zou denken dat ik gek was. Maar ik was ook gek. Gek geworden van het leven.
Met het woord ‘’Baliemedewerker.’’ zou ik de ongemakkelijke stilte breken. ‘’Ik moet weg. En snel. Waar kan ik naartoe?’’
Ze zou mij een plaats voorstellen waar ik nog nooit van had gehoord. Litouwen, een verlaten vliegveld in Spanje, misschien zelfs Kazachstan, maar het maakte allemaal niet uit. Ik had mijn koffer bij, geld in mijn zak en het verlangen om weg te gaan. Dat was alles wat ik nodig had.
Maar na de woorden van Mick Jagger:
Well, suddenly I saw
That we never ever would arrive
He put the plane down in the sea
The end of flight number 505
The end of flight number 505
Alright
Wist ik dat het geen optie was om te vluchten. Het verleden was nog niet klaar met mij en ik was nog niet klaar met het verleden. Damian kon ik niet achterlaten, hoewel hij fysiek tot het verleden hoorde, was zijn geest nog in het heden. En Katie, mijn lieve Katie. Ik wist dat onze houdbaarheidsdatum eraan zat te komen, de klok op de achtergrond was al aan het aftellen tot onze splitsing, maar ik moest het tot het einde uitzitten.
Ook haar kon ik niet achterlaten.
Want het verleden was nog niet klaar.
Het verleden was aan de gang.