Er hing een rustgevende geur van kaarsen in de lucht terwijl ik twijfelend naar Kyra keek. Ik liep rustig door de kamer heen om alle bloemen, foto’s en andere relikwieën te bekijken. Totdat ik in alle onverwachtheid een foto van onze groep zag staan.

Ik pakte het lijstje op en moest even lachen.

‘’Een mooie herinnering he?’’

‘’Er valt nergens te bekennen dat Damian enkele minuten later aan het vechten was.’’

Kyra lachte.

‘’Heel eerlijk gezegd, was ik dat al vergeten.’’

Met de foto in mijn hand liep ik naar een stoel die naast de kist van Damian stond en bleef hem bestuderen.

‘’Weet je wat het gekke is, Kyra?’’

Ik keek vluchtig omhoog en maakte over het lichaam van Damian oogcontact met haar.

‘’Normaal gesproken vermijd ik het liefst foto’s en heb ik het gevoel dat het een of andere narcistische gewoonte is om mensen te laten zien hoe leuk hun avonden zijn geweest.’’

De ogen van Kyra stonden aandachtig op mij gefixeerd, wachtende tot ik mijzelf nader zou verklaren.

‘’Maar deze foto…’’ kwam er met enige emotie uit mijn keel. ‘’Dit is denk ik de enige foto in mijn leven waarvan ik blij ben dat ik die nog heb.’’ Terwijl ik dit zei bleef ik naar de foto staren en kwam er een overvloed van herinneringen en onverklaarbare emoties naar boven. ‘’En ergens heb ik spijt…’’ continueerde ik ditmaal geëmotioneerde dan de vorige zin. ‘’Dat dit de enige foto is die ik met hem heb. Alsof dit het enige bewijs is dat ik deel uitmaakte van zijn leven, dat hij überhaupt heeft bestaan. Damian heeft in zo’n korte tijd zoveel voor mij gedaan en ik heb niet eens de middelen om hem fatsoenlijk te herinneren.’’

‘’Bob…’’ Zei Kyra overduidelijk ook geëmotioneerd. ‘’Denk je echt dat iemand herinneren alleen maar aan de materialistische achterblijfsels ligt? Denk je dat, als je geen foto met hem zou hebben dat je hem over een paar weken, een paar jaar, volledig vergeten bent? Denk je dat het echt een ‘uit het oog, uit het hart’ ding zal worden?’’

Twijfelend keek ik haar aan, wetende dat zij volledig gelijk had. Ik zat, net zoals in elk ander zwaar belaadde moment in mijn leven, hopeloos te zoeken naar woorden, een verklaring of een vluchtroute uit de situatie.

‘’Ik weet het niet.’’ Zei ik zuchtend. ‘’Maar, om even het onderwerp van mijn emoties af te leiden, how are you holding up?’’

Er verscheen een klein sarcastisch lachje op haar gezicht die bedekt was met een lichte sluier van verdriet.

‘’Om heel eerlijk te zijn, heb ik geen idee. Ik voel mijzelf de afgelopen dagen zo verdoofd dat ik het gevoel heb dat ik met de stroming wordt meegesleurd en geen moeite doe om uit de stroming te komen. Ik slaap niet, eet nauwelijks en mijn emoties zijn zowat uitgeschakeld. En ik weet dat het slecht is, maar ik kan er niets tegen doen. Het gebeurt gewoon.’’

Terwijl Kyra verder aan het uitleggen was, realiseerde ik me op dat moment hoe sterk ze de afgelopen tijd was geweest. Ook al toonde ze zwakte maar niet de zwakte die iedereen verwachtte. Om haar verdriet had ze een bepaalde kalmte in haar stem gekregen, die er alleen maar voor zorgde dat ik respect voor haar kreeg.

‘’En het vervelende is.’’ Ging ze verder. ‘’Dat ik ook niet meer in ons appartement kan slapen. In elke kamer ben ik omringd door zijn geest en heb ik constant herinneringen dat hij er niet meer is en realiseer ik me dat hij geen toekomst meer heeft. Ergens wil ik ook boos op hem zijn, omdat hij mij heeft achtergelaten, maar enkele secondes na die gedachte wordt mijn maag gevuld met schuldgevoelens.’’ Ze pauzeerde even en keek Damian aan. ‘’en wil ik mijzelf het liefst slaan.’’

Voor een klein ogenblik was het stil in de kamer, Kyra zat onrustig met haar handen te bewegen maar herpakte zich snel, greep Damian’s hand stevig vast, als een soort verlossing, en ging verder.

‘’Ik weet ook gewoon dat Damian dit niet wilde. Tuurlijk wilde hij dit niet! En ik weet ook gewoon dat hij, als hij ons vanuit de hemel, het hiernamaals of walhalla zou zien, dan zou hij ook worden overvallen door schuldgevoelens.’’

‘’Hij wilde dit niet.’’ Herhaalde ze. ‘’Niemand wilde dit en dat is gewoon het hele verknipte aan deze situatie. Niemand had hier controle op of zag dit aankomen. In een oogwenk van puur ongeluk heeft hij zijn leven moeten opgeven en zitten wij met de geest van zijn bestaan.’’

Uit het niets detecteerde enige bezorgdheid op mijn eigen gezicht. Twijfelend keek ik naar Damian aan en maakte stilzwijgend de belofte aan hem dat ik ervoor zou zorgen dat Kyra hier overeen zou komen.

Het was een simpel moment.

Maar wel een alles veranderd moment.

Want vanaf dat punt wist ik dat ik maar nog maar een paar dingen kon doen om Damian terug te betalen.

Ik moest zijn herinneringen levend houden.

En kosten wat het kost, moest ik ervoor zorgde dat zijn geliefde, zijn dierbare vriendin op haar beide poten terecht zou komen.

Vorige post Volgende post