Ik deed een paar stappen naar achter en vroeg mijzelf af hoe de avond zo erg had kunnen escaleren. Katie keek mij woedend aan terwijl haar gebalde vuist aan het trillen was. 

Voor enkele seconden was het stil. We waren beide aan het anticiperen wat onze volgende zet zou zijn. Katie won. 

‘’Ik snap dat het moeilijk is dat Damian is overleden, Bob. Ik snap dat je hulp nodig hebt en ik probeer je zoveel mogelijk te helpen als ik kan. Maar je moet begrijpen, dat ik jou ook nodig heb Bob!’’ 

‘’Hoe bedoel je? Je weet dat ik altijd voor jou klaar sta!’’ 

Ze lachte sarcastisch. 

‘’Je staat voor mij klaar? Weet je dat zeker!? Het enige wat je doet is drinken en verdrinken in zelfmedelijden. Sinds Damian is overleden ben je enkel nog maar een leeg hulsel in mijn huis. Jouw hoofd zit zo ver in jouw eigen reet dat je niet inziet dat ik jou nodig heb, Bob! En af en toe betrap ik mijzelf erop dat ik met anderen mensen wil praten! Dingen die ik normaal alleen met jou deel.’’ 

Ik veegde met mijn handen door mijn gezicht en plotseling kwamen alle puzzelstukjes bij elkaar. Mijn toon veranderde rap van emotioneel naar koel.  

‘’Wie had je aan de telefoon?’’ 

‘’Zie je!’’ schreeuwde ze. ‘’Je geeft helemaal niets om wat ik zeg! Heb je überhaupt geluisterd?’’ 

‘’Katie.’’ Zei ik. 

Haar tranen rolde langzaam over haar wangen. 

‘’Je wilt het niet eens weten. Echt niet.’’ 

Daarop gaf ik geen antwoord en staarde haar aan. Twijfel viel over haar blik en uiteindelijk fluisterde ze iets.  

‘’Wat zei je?’’ 

‘’Giovanni!’’ schreeuwde ze. ‘’Giovanni! Ben je blij, Bob!? Vind je het fijn om dit te weten?’’ 

‘’WHAT THE FUCK!’’ schreeuwde ik. ‘’Ik hoop dat je niet bent vergeten hoe hij jou heeft behandeld, Katie!’’ 

‘’Dus? Hij laat tenminste wel interesse zien! Weet je wat hij net vroeg, Bob!? Je gaat dit mooi vinden!’’ 

‘’Nou?’’ Zei ik terwijl ik een sigaret opstak. 

‘’Hij vroeg hoe het met mij ging, of hij ergens mee kon helpen! Iets wat ik in vroege tijden nog ooit van jou hoorde!’’ 

‘’En wat wil je hiermee zeggen? Dat je weer een plekje op zijn lijst gaat veroveren? We weten beide dat hij gewoon weer in jouw broek wil komen, daarna eindigt het net zoals alle andere keren!’’ 

‘’Je blijft me verrassen, Bob!’’  

‘’Dat is een van mijn verborgen talenten.’’ Antwoordde ik  

Uit het niets pakte ze een rol keukenpapier van het aanrecht en gooide het in mijn gezicht. 

‘’Ik heb geen zin in jouw betweterige opmerkingen!’’ 

‘’Volgens mij is heel mijn aanwezigheid niet echt meer gewaardeerd hier.’’ 

‘’Ha!’’ zei ze. ‘’Ga je weer verdwijnen? Zie je weer een vluchtroute!? Kom je over een paar dagen opnieuw terug om sorry te zeggen?’’ 

‘’Dat zou je willen.’’ Zei ik. ‘’Ik ga nergens heen, en ik denk dat het jou alleen maar beangstigt. De mannen in jouw leven hebben jou altijd vroeger of later achtergelaten, ik ben niet een van hen Katie. Ik blijf bij jou tot het bittere eind, tot de oorlog over is en er geen gevechten meer over zijn!’’ 

 ‘’Oooh!’’ Ze gooide haar handen woest de lucht in. ‘’Mijn persoonlijke dronken kapitein die neergaat met het zinkende schip!’’ 

Ik was vergeten dat ik een sigaret had opgestoken en zag toen pas dat de keuken vol met as lag. Katie zag het ook maar zei er niets van. Vluchtig nam ik een hijs en keek haar aan. 

Plotseling zei Katie met een zachte, emotionele stem: ‘’Ik moet hier weg.’’ Ze draaide om, pakte haar jas, stapte de auto in en reed weg. Ik rende haar nog achteraan, schreeuwde haar naam maar voordat ik het doorhad, was ze al verdwenen uit mijn zicht.  

Dit was de ergste ruzie die we ooit hadden gehad. Wij waren geen vreemde van de occasional fight maar deze was anders. Deze voelde aan alsof er dingen op het spel stonden, alsof ik haar daadwerkelijk kon verliezen. 

En Giovanni. 

Die fucking, gluiperige Giovanni was weer terug in haar leven. 

Ook al had het mij verrast, ik wist dat die jongen altijd op de loer lag. Op zoek naar zwakte, als de sneaky opportunist die hij was.  

Ik moet toegeven dat Katie een felle was. Ze wist op een perfecte manier mijn gevoelige snaren te raken en ik maakte me zorgen om het feit dat dat haar alleen maar aantrekkelijker maakte. Die avond zat ik alleen in haar huis, na een uur besloot ik over te gaan van wijn naar whisky terwijl ik wachtte tot ze thuiskwam. 

Maar ze kwam niet thuis. 

Rond middernacht begon ik haar vriendinnen te bellen, tot de plotselinge realisatie dat ze wellicht bij Giovanni was binnensloop. 

Op dat moment wist ik niet goed of ik boos of verdrietig moest zijn. Dus ik besloot haar de ruimte te geven.  

Om half 5 had ik nog steeds niets van haar gehoord. Ze nam haar telefoon niet op, reageerde niet op mijn what’s appjes en was niet online op Facebook. Ik lag op de bank en het witte licht van het lege Word bestand scheen fel vanaf de koffietafel. 

Ik staarde er vluchtig naar. 

En toen plotseling was er inspiratie. 

De speech die ik schreef voor Damian zat vol met spellingsfouten en sloeg inhoudelijk nergens op. 

Maar toen de zon opkwam, herinnerde ik mij het gevoel. 

Het gevoel om de witte pagina te vullen. 

En jongens, 

Het voelde goed. 

O, zo fucking goed. 

Vorige post Volgende post