Ik klopte zachtjes tegen de deur. Door de smalle opening had ik al gezien dat alleen Kyra zich in de familiekamer bevond. Ze zat in een gebogen houding op de bank, haar knieën opgetrokken en haar gezicht verborgen in haar handen. Door het onverwachtse geklop schrok ze, en met haar blik nog vol rauwe emotie keek ze mij aan.  

Het plotselinge oogcontact raakte iets in mij waardoor mijn armen werden bedekt in kippenvel. Het verdriet in Kyra haar ogen, hoe ellendig het ook was, had iets authentieks. Het was een van de puurste expressies die ik in mijn leven had gezien. 

Om de een of andere reden, raakte het verdriet van Kyra mij als een baksteen. Ik had nooit helemaal kunnen plaatsen waarom, het enigste wat ik zeker wist was dat ik die avond de zuiverste variant van menselijkheid had aanschouwd.  

In die paar seconden dat ik Kyra aankeek veranderde haar blik al snel in een non-verbale vraag.  

‘’Het.’’ Zei ik met een trilling in mijn stem. ‘’Het is tijd.’’ 

Ze liet een diepe zucht, staarde naar de grond en keek mij vervolgens weer aan. 

‘’Bob.’’  Sprak ze met wanhoop uit. ‘’Alsjeblieft…. alsjeblieft nog niet.’’ 

Ik liep naar haar toe, ging naast haar zitten en sloeg mijn arm om haar heen. Als reactie daarop legde ze haar hoofd op mijn schouder. Uiteindelijk zaten wij daar voor enkele minuten in de stilte van de slecht verlichte familiekamer. Het enige geluid wat ik hoorde was het zachte, subtiele gesnik van Kyra en de piepjes, de verdomde piepjes. 

Versuft en emotioneel verlamd staarde ik voor mij uit. Het was een zeldzaam moment dat mijn gedachten stil waren. De piepjes echode nog steeds zachtjes door mijn hoofd maar ik dacht aan niets, ik voelde niets en zat in een grijze wolk van mijn eigen bestaan.  

In dat ogenblik was er geen pijn, geen rouw, geen verdriet. Ook al leek het alsof ik even van mijn persoonlijkheid en identiteit was afgestapt werd ik al snel woest teruggetrokken in het hier en nu door mijn schuldgevoelens richting Damian. 

Kyra merkte dat er iets aan de hand was en zachtjes vroeg ze: ‘’Waar denk je aan, Bob?’’ 

Voor een ogenblik twijfelde ik. Mijn blik verward. 

‘’Gek genoeg’’ Zei ik met een korte pauze. ‘’Aan niets.’’ 

Kyra knikte en verdween in haar eigen emotionele worsteling.  

‘’En jij?’’ vroeg ik terwijl ik mijn arm herpositioneerde. ‘’waar zit jij met jouw pretty little head op het moment?’’ 

Ze snikte een keer. 

‘’Wil je het echt weten, Bob? Wil je echt dat ik vertel wat ik nu allemaal voel, ervaar en aan denk? Want het gaat werkelijk alle kanten op. Ik denk dat ik zelf niet eens kan verwerken wat er allemaal in mij omgaat, laat staan het verwoorden. Mijn vriend, de enigste vriend die mij ooit écht begreep, staat op het punt om te overlijden.’’ Na elk woord dat Kyra uitsprak werd haar stem emotioneler. ‘’Vertel me alsjeblieft wat ik moet doen, hoe ik me moet gedragen en wat ik moet voelen want ik weet het momenteel echt niet meer.’’ 

Terwijl ik haar aankeek zag ik traag een traan over haar wang rollen. 

‘’Het is zo oneerlijk dit allemaal, Bob. Je wilt niet weten hoe hard hij heeft gevochten om te komen waar hij wilde komen. Hij was zo euforisch toen hij te horen kreeg dat hij het eindelijk voor elkaar had gekregen. Ik maak geen grapje maar Damian liep ruim vier dagen rond alsof iemand hem een overdosis xtc had toegestopt. Zo extatisch was hij. Maar waarvoor was het allemaal? Waarom moet het net op dit moment gebeuren? Alles was eindelijk juist. Alles klopte gewoon.’’ De laatste woorden kwamen er gebroken uit. 

Kyra verloste zich van mijn arm, legde een been op de bank en draaide zich naar mij toe. Terwijl ik aanhoorde hoe Kyra haar tirade aan het houden was, voelde ik mezelf ook emotioneler worden. Plotseling raasden de herinneringen met Damian voorbij. Onze eerste ontmoeting, de dronken avonden en de oneindige toestroom aan seksuele grappen. Het was pas toen dat ik me realiseerde dat het allemaal tot het verleden behoorden.  

‘’Er was geen wolkje in de lucht meer en ik kon eindelijk samen met Damian van de zon genieten. En dan wordt alles afgepakt! Waar heeft hij dit aan verdiend? Hij is een van de puurste, vrolijkste en goedhartige personen die ik ken. Wie heeft hij boos gemaakt, Bob? Wie?!’’ 

Uit het niets stopte Kyra met praten en legde haar handen voor haar gezicht. En terwijl ik haar zag worstelen met haar tranen, woede en verdriet kwam ik terecht in mijn eigen strijd tegen de tranen.  

‘’Sorry.’’ Zei ze geëmotioneerd. ‘’Ik weet gewoon niet wat ik liever wil geloven. Dat er een hogere macht is, een god, het lot of wat dan ook die hebben besloten dat dit zou gaan gebeuren. Of dat het allemaal maar ongelukkig toeval is. Soms betrap ik mijzelf er al op dat ik enigszins boos ben op Damian, maar waarom? Ik weet dat het dit niet zijn intentie was, dat hij dit zelf ook niet had gewild. Hij wilde gewoon samen gelukkig zijn.’’ 

Uiteindelijk stopte ze met praten, staarde mij aan met dezelfde pure emoties als eerst en zei: ‘’Wat moet ik doen, Bob? Hoe gaan wij hier ooit bovenop komen?’’  

Vorige post Kyra’s Adventures Volgende post