Ik drukte de bel in.

Achter de deur klonk het galmende geluid maar toen deze toon langzaam weg dreef, bleef het stil. Nogmaals drukte ik de bel in en enkele seconde later ging de deur langzaam open. Al snel verschenen de timide en paranoïde ogen van Katie tussen de deuropening. Ze zag er verschrikkelijk uit. Haar ogen waren rood en opgezwollen. Er zat uitgelopen mascara verspreid over haar wangen. Ze had duidelijk gehuild.

‘’Bob?”’ Zei ze vragend, opzoek naar de bevestiging dat ik het was.

‘’Ja?’’

‘’Ben jij echt Bob?’’

‘’The one and only.’’ Antwoordde ik. ‘’Kan je de deur opendoen, want het is best wel koud hier.’’

Voor een seconde keek ze mij twijfelend aan, blijkbaar afvragend of ik echt Bob was.

‘’Katie hoeveel koekjes heb je wel niet op? Je ziet er echt fucked up uit.’’

Met een geconcentreerde blik probeerde ze haar vingers omhoog te krijgen. Het was overduidelijk dat ze er te veel ophad. Haar hand leek het getal twee te tonen maar met een intense blik van concentratie kwam haar middelste vinger er ook nog half bij.

‘’Twee, drie of twee en een half?’’

Katie haalde haar schouders op.

‘’En jouw nichtje?’’

Opnieuw haalde ze haar schouders op.

Nog nooit had ik Katie zo meegemaakt, ze was compleet van de wereld.

Met een geïrriteerde duw opende ik de deur verder open en liep zonder Katie’s reactie af te wachten door naar de woonkamer. Achter mij sloeg de deur dicht en ik hoorde Katie’s voetstappen mij volgen. In de woonkamer lag haar nichtje op een van de twee banken met een met braaksel gevulde bak naast zich.

Ik hurkte lichtjes voor haar nichtje om te kijken of ze nog bij bewustzijn was. Eigenlijk had ik geen idee waar ik mee bezig was maar als ik de schijn niet hoog zou houden zou Katie doordraaien.

Met mijn duim en wijsvinger probeerde ik haar ogen te openen. Haar pupillen zagen er normaal uit. Dat moest een goed teken zijn toch?

Toch?

‘’Volgens mij slaapt ze gewoon.’’ Zei ik terwijl ik nog steeds haar ogen openhield.

Katie stond nonchalant in de deurpost en gaf mij een goedkeurend knikje. Voor een seconde keek ik Katie aan maar ons moment werd abrupt onderbroken toen ik een stel tanden in mijn wijsvinger voelde.

‘’Auw, fuck!’’ schreeuwde ik terwijl ik omhoog schoot.

Katie’s nichtje zat inmiddels verward omhoog en keek rond, onwetend waar ze was. Ik deed een paar stappen naar achter om haar de ruimte te geven voordat ik nogmaals een stel tanden in mijn andere vingers kreeg. Mijn wijsvinger inspecterend zag ik dat haar tanden een mooie afdruk hadden afgelaten. Langzaam verscheen er bloed. Katie’s nichtje stond op het punt om iets te zeggen maar haar woorden werden ingewisseld voor een dosis braaksel. Na het braken keek ze nog een keer verward om zich heen maar draaide zich vervolgens om, om met een lichtsnelheid weer in slaap te vallen.

‘’Ze leeft nog.’’ Zei ik met een lacherige toon tegen Katie.

‘’Mijn benen zijn net spaghettislierten.’’ Antwoordde Katie. ‘’Moet je zien.’’ Als een soort Ierse kabouter begon ze te springen en haar benen heen en weer te gooien. Met een zucht viel ik neer op de vrije bank en al snel kwam Katie naast mij zitten. Zonder ook maar iets te zeggen liet Katie haar hoofd op mijn schoot vallen.

Ik zei er verder niets van.

Ergens was ik jaloers op haar. Zij was op dit moment alle rationaliteit verloren en was verdwenen in haar eigen wereld terwijl ik vast zat in mijn eigen sombere realiteit afvragend wat ik met mijn leven aan moest.

‘’Je ruikt naar vrouwen, Bob.’’

Ik moest lachen.

‘’Jij ruikt naar wiet, Katie.’’

Met een lach sloeg ze me op mijn knie.

‘’Lullo.’’ Mompelde ze nog terwijl ze haar hoofd van me weg draaide.

Uit mijn broekzak pakte ik mijn pakje Camel en stak een sigaret op. Ondertussen keek ik naar Katie die nog steeds op mijn schoot lag. Ik wist niet zeker of ze sliep, of nog aan het spacen was.

Zonder erover na te denken begon ik door Katie’s haar te kroelen.

Ik wist dat ik Katie moest loslaten maar ergens bleef er een deel van mij hopeloos aan haar vast plakken. En het zorgde ervoor dat ik in rare situaties zoals deze belandde.

Ik moest verder gaan.

Onafhankelijk zijn.

In de hoop dat Katie nog wakker zou zijn zei ik: ‘’Het is zo moeilijk om afstand van je te nemen.’’ Maar mijn zachte plea werd beantwoord met een ijzige stilte.

Ik wist niet eens of ze mij gehoord had.

Een uur later was ik er vrij zeker van dat er niets meer zou gebeuren. Het was inmiddels 02:37 toen ik een deken over Katie legde en naar huis ging. Terwijl ik de deken pakte zag ik een nog ongebruikt wiet koekje op de koffietafel liggen, ik besloot deze mee te nemen.

Het was compensatie voor mijn afgekauwde, bloedende vinger.

Op de fiets at ik het koekje op en besloot een ruime omweg naar huis te nemen. Na drie kwartier kickte het koekje in en fietste ik stoned over een plattelandsweg tussen Eindhoven en Nuenen.

Was dit dan vrijheid?

Vorige post Volgende post