Het was ondertussen 01:30 en het ‘kleinschalige’ indrinken was onbedoeld getransformeerd tot een full-blown huisfeestje.

Ik zat alleen op het balkon van Kyra en Damian. Onderuitgezakt in zo’n goedkope, witte tuinstoel waar al verschillende barsten inzaten. Mijn benen had ik op de rand van het balkon gelegd en terwijl ik aan het roken was probeerde ik de stoel te laten balanceren op de twee achterste poten.

Ik wist niet meer waar ik mee bezig was.

Mijn studie boeide me niets meer, sociale contacten voelde meer als een last dan een genot en een toekomst leek meer op een droom die nooit zou uitkomen. Ergens was ik ook boos, op mezelf, op de wereld, op alles wat bestond. Bitterheid hing over mij heen als een wrede deken maar ergens voelde het ook prettig. Er lag een bepaalde rust in het feit dat ik toch niet veel dieper kon zakken dan dit. Dat ik niets meer te verliezen had. Of tenminste, zo voelde het.

Met een onhandige beweging pakte ik het Jupiler flesje dat ik naast de stoel had gezet, alleen om erachter te komen dat hij leeg was. Ik stopte de sigaret tussen mijn lippen en liep naar binnen om een nieuw flesje te halen. Onderweg gaf ik niemand mijn aandacht, tunnelvisie nam mij in beslag.

Na een paar stappen merkte ik dat ik dronken was. Mijn hoofd voelde licht aan en mijn coördinatie was ik ergens kwijtgeraakt. Met een harde ruk gooide ik de koelkast open om vervolgens het onderste flesje van de bier pyramide te pakken. Met een hels kabaal donderden de bierflesjes op de grond van de keuken. Damn, dat voelde goed. Ik negeerde de enkele ogen die nu spits mijn handelingen volgden en in mijn poging tot rebelleren liet ik de flesjes ook maar op de grond liggen.

Ik pakte de sigaret uit mijn mond en blies wat rook uit. In mijn dramatische exit stapte ik op een van de gevallen flesjes bier. In een oogwenk verloor ik al mijn balans en stond voor de moeilijke keuze of ik een duik ging maken zodat het flesje in mijn handen heel zou blijven of het flesje zou laten vallen zodat ik me kon vast kon grijpen aan het aanrecht.

Ik koos het tweede.

Het flesje spatte met wederom veel lawaai kapot op de stenen vloer. Ik negeerde de scherven en de plas bier en pakte het flesje wat me bijna tot de grond had geholpen op. Ongebalanceerd liep ik terug naar het balkon, terwijl nu alle ogen in het appartement mijn dronken escapade aan het observeren waren.

Ik gooide de balkondeur open, draaide me om. Keek vluchtig naar Brit die met Simon aan het praten was en maakte een diepe ongecoördineerde buiging. Voor een seconde keek ze mij vanuit haar ooghoek aan. Ergens dacht ik dat ze moest lachen.

De ondertussen opgerookte sigaret gooide ik van het balkon af. Direct stak ik een nieuwe op terwijl ik weer neer plofte in de stoel. Niet veel later kwamen Damian naar buiten gelopen.

‘’Gaat ie?’’ Vroeg Damian die tegenover mij ging staan.

Ondertussen probeerde ik een slok van het flesje bier te nemen alleen om erachter te komen dat hij nog dicht was.

‘’Nee.’’ Antwoorde ik. ‘’Ik ben godverdomme vergeten om mijn bier te openen.’’

Damian pakte het flesje uit mijn handen.

‘’Hee, you can’t steal a man’s beer.’’ Reageerde ik geïrriteerd.

Met een onverschillige blik pakte Damian een aansteker uit zijn broekzak, opende het flesje en gaf het terug.

‘’You are damn right, son.’’ Zei ik terwijl ik een slok nam.

‘’Je bent dronken, Bob.’’

‘’Weet ik. Daar ging ik ook voor.’’

‘’Hoezo?’’

Ik haalde mijn schouders op.

‘’Ik ga stoppen met mijn opleiding.’’

Met een blik vol verbazing keek Damian mij aan.

‘’Wanneer heb je dit bedacht?’’

‘’Net.’’

‘’Waarom?’’

‘’Het boeit me niets meer.’’

‘’Wat ga je dan doen?’’

‘’Weet ik veel. Werken ofzo. Ik wil gewoon leven man, niet drie jaar vast zitten in de schoolbanken om vervolgens een baan te krijgen waar ik me een van de velen onbelangrijke zielen voel.’’

‘’Jouw level van cynisme is vanavond hoog, he?’’

‘’Waarom zou ik moeten studeren? We zijn uit de vagina’s van onze moeder getrokken om vervolgens verteld te worden wat wij allemaal moeten doen.’’

Ik liet een seconde van stilte vallen terwijl ik realiseerde dat ik Brit aan het quoteren was. Shit. Maar ik ging mijn onoriginele rant nu niet meer onderbreken.

‘’We hebben niet eens een keuze, man. We moeten naar school, we moeten studeren en we moeten werken. Vervolgens moeten we jaren gaan strijden om een goede plaats in de maatschappij te bemachtigen om vervolgens dood te gaan en langzaamaan vergeten te worden, terwijl ons bestaan langzaam wordt vergeten. Waar is de vrijheid naar toe gegaan. De vrije wil? Waar the fuck doen we al deze moeite eigenlijk voor?’’

Met een bezorgde blik keek Damian mij aan.

‘’Ga naar huis, Bob. Morgen denk jij er anders over.’’

Niet veel later ging ik naar huis. Met mijn kleren nog aan en de wereld die draaide als een tol ging ik naar bed om vervolgens om 07:30 alweer wakker te worden om te braken. Terwijl ik boven de koude wc-bril hing realiseerde ik me dat ik er helemaal niet anders instond.

Ik wilde vrij zijn.

Ik wilde mijn eigen ding doen.

Een uur later schreef ik me, nog half dronken van de alcohol, uit voor mijn studie.

Eindelijk vrijheid.

Nog geen 2 minuten later zat ik op de grond voor me uit te staren. Wat ging ik nu doen?

Vorige post Volgende post