Daar zaten we dan op het trapje. Uit frustratie stak ik een sigaret op terwijl ik de bewaker van een afstandje een agressieve blik gaf.

Mijn woede zat niet alleen bij de bewaker. Hij was een metafoor voor wat mijn leven was geworden. Telkens als ik ergens naar toe probeerde te gaan, kreeg ik een harde duw naar achter. Opnieuw en opnieuw belandde ik pal met mijn gezicht op de grond.

Het enige wat ik nog kon doen was mijn wonden likken en doorgaan.

Het maakte niet uit of het mijn schuld, iemand anders zijn schuld of simpelweg het lot was. Ik was het zat om de constante tegenslagen te moeten verwerken. Ik verlangde naar een simpele overwinning, zodat ik weer motivatie zou krijgen om harder te strijden.

Katie legde haar hand op mijn rug.

‘’Gaat het?’’

‘’Never been so great in my life.’’ Antwoordde ik sarcastisch.

‘’Moet ik de anderen even halen?’’

Zonder er een seconde tussen te laten antwoordde ik snel: ‘’Nee.’’

‘’Wi-wil je gewoon even bij mij blijven?’’

Voegde ik eraan toe.

‘’Tuurlijk, Bobje.’’

En daar zaten wij weer in stilte. Het was exact hetzelfde scenario als toen het verhaal begon. Er hoefde geen woorden gedeeld te worden, haar aanwezigheid was al genoeg.

Minuten verstreken maar het maakte me niet uit. Dit was genoeg. Terwijl ik aan het genieten was van de kalmte in mijn hoofd werd de rust woest verstoord door Mia die als een waakhond uit de kroeg kwam lopen. Haar ogen vertelde me direct dat zij dacht dat we haar bewust hadden geditched zodat ik en Katie alleen konden zijn.

‘’Bob.’’ Zei ze met een boze toon. ‘’Waarom liet je mij alleen naar binnen gaan?’’

‘’Hij werd niet binnen gelaten door de bewaker.’’ Legde Katie uit.

‘’Had ik jou iets gevraagd?’’ antwoordde Mia met een bijtende toon.

‘’Mia, doe toch godverdomme even normaal tegen Katie.’’

‘’Jezus, ben je verliefd op haar ofzo?’’ Mia’s ogen boorden in de mijne.

Ik verloste mijn blik en keek naar Katie.

‘’Dat doet er niet toe. Kan je de rest even halen, zodat we verder kunnen gaan? Damian moet mij assisteren in de kruistocht naar dronkenschap.’’

Mia’s ogen straalden een bepaalde frustratie uit. Ze wilde gewoon naar huis gaan, seks hebben en slapen. Maar ik niet. Ergens wilde ik de intimiteit met haar zo lang mogelijk uitstellen en nog verder dronken worden.

‘’Heb je niet al genoeg gedronken?’’

‘’Nee.’’

Met een zucht draaide Mia zich om en ging terug de kroeg in. Zodra Mia uit het zicht was begon Katie te schateren.

‘’Bob, what the fuck is dit dan?’’

‘’Heb ik jou iets gevraagd?’’ Herhaalde Katie met een krassende, semi-boze toon. ‘’Waarom ga je überhaupt met dat mens om?’’

‘’Ik heb daadwerkelijk geen idee, eigenlijk.’’ Zei ik half lachend. ‘’De seks met haar is wel goed. Dat zal het wel zijn.’’

Katie pakte mijn hand vast en keek me aan.

‘’Je kan veel beter krijgen, Bob.’’

Voordat ik de kans kreeg kwam Mia met de rest van de groep aanlopen. Haar hoofd liep rood aan en met grote ogen keek ze naar mijn hand die verstrengeld was in die van Katie. Tegen mijn verwachtingen in, zei ze er niets van.

We stonden op en liepen naar de volgende kroeg. Damian gooide zijn arm om mijn schouder heen.

‘’Ben je te dronken, jongen?’’

‘’Schijnbaar. Maar jij gaat mij assisteren naar datgene wat na dronken komt. Laten we pioniers van de zatheid worden.’’

Damian zette zijn rechterhand tegen zijn hoofd aan en salueerde.

‘’Glad to be at your service.’’

Het viel me toen pas op dat Kyra en Katie aan het praten waren. De angst dat Kyra alles tegen Katie zou vertellen kwam naar boven. Zonder iets te zeggen bevrijdde ik mijzelf van Damian’s greep en onderbrak het gesprek tussen Kyra en Katie.

‘’En waar hebben deze fine-ass ladies het over?’’

‘’Waarom heb je me nooit verteld dat Katie zo chill is, Bob?’’

‘’Ja Bob, waarom ontmoet ik Kyra en Damian nu pas?’’

‘’Guess I forgot.’’

‘’Maakt hij bij jullie ook altijd van die cheesy erectie grappen?’’

Vroeg Katie aan Kyra.

‘’Jammer genoeg wel.’’

‘’Hee, willen jullie mijn humor niet belachelijk maken?’’

Woest werd ik uit het gesprek uitgetrokken door Mia, die klaarblijkelijk geïrriteerd was.

‘’We gaan naar huis, Bob.’’

‘’Ik niet hoor, maar jij kan alvast gaan als je wilt.’’

‘’Nee, ik ga niet alleen naar huis lopen. Zo worden meisjes verkracht.’’

‘’Jezus, Mia. Het is vijf minuten lopen. Om vier uur loop ik met je mee, maar niet nu.’’

‘’Maar ik wil dat je mee naar huis gaat.’’

‘’Ja, maar ik wil nu nog niet naar huis gaan.’’ Hield ik stug vol.

Als een klein kind zuchtte Mia en liep verbitterd van mij weg.

Toen we eenmaal in een andere kroeg waren bestelde Damian tequila shots. Iedereen om ons nam aan dat iedereen een shotje zou krijgen maar toen Robert er een van het dienblad probeerde te pakken riep Damian ‘’Af!’’

‘’Deze zijn voor mij en Bob.’’

Nog steeds dronken keek ik naar het dienblad.

‘’Wil je mij dood hebben ofzo?’’

‘’Wij zijn op een missie!’’ Riep Damian blij.

Met een zucht pakte ik het eerste shotje van het dienblad, gaf een lik over mijn hand en deed er vervolgens wat zout op. Met mijn tweede hand pakte ik een citroen schijfje. Damian telde af.

“3.., 2.., 1.., go!”

We gooiden de eerste naar achter, daarna de tweede en de derde.

En toen werd het zwart.

Vorige post Volgende post