‘’Bob.’’ Fluisterde een vrouwelijk stem. ‘’Bob, ben je wakker?’’

Nog half slapend opende ik mijn ogen, het eerste dat ik zag was Mia, met een handdoek om haar lichaam gewikkeld in de deuropening. Mijn lichaam hees ik omhoog zodat ik in een zittende houding tegen de muur kon leunen. In mijn ooghoek zag ik wat halfvolle bierflesjes staan, waarvan wij een paar uur eerder nog gedronken hadden.

‘’Waddup? Wat doe jij vroeg op man.’’

‘’Ik ga zo naar de uni toe. Er liggen eieren in de koelkast, je kan voor jezelf wel een ontbijtje maken.’’

‘’Top.’’ Zei ik met een ongeïnteresseerde toon. ‘’Heb je ook koffie?’’

Mia had ondertussen de handdoek op de grond laten vallen en liep naakt door de slaapkamer haar kleren te zoeken. Ze pakte wat vieze kleren van de grond en gooide deze richting de wasmand in de hoek van de kamer.

‘’Ik drink geen koffie.’’ Zei ze terwijl ze een bh van de grond afplukte.

‘’Awh man.’’’ Antwoordde ik.

Ik wist direct al dat ik geen gebruik van haar aanbod zou maken. Ik wilde nog even slapen, douchen en naar mijn ouders teruggaan. Mia pakte ondertussen een schone string uit haar kast en terwijl ze hem aantrok keek ze mij aan.

‘’Je kan wel wat halen bij het station.’’

Ondertussen schoof ze ook haar tweede been in de string.

‘’Maar Bob.’’ Zei ze terwijl ze haar onderbroek ophees. ‘’Kan ik jou hier straks nog verwachten?’’

Uit instinct zocht ik direct naar een smoes.

‘’Ben je niet meer boos op mij dan?’’

Mia knikte nee.

‘’Ik denk dat je mijn woede er vannacht wel uit hebt geneukt.’’

‘’Dat wilt niet zeggen dat het niet nog terugkomt.’’

‘’Jezus, Bob. Wil je dat ik boos op jou blijf, ofzo? Wees gewoon blij dat je mag blijven vandaag. Het is ook nooit goed met jou, hé?’’

Ik glimlachte.

‘’Daar is de Mia, whom I love and loathe.’’

Ze pakte mijn sok van de grond en gooide deze naar mijn gezicht.

‘’Weet je wat, ik zie wel of je er nog bent als ik thuis kom. Ik moet nu echt mijn trein halen. De reservesleutel heb ik op het keukenaanrecht gelegd.’’

Zonder er verder nog een woord aan vuil te maken kleedde Mia zich aan. Ik draaide me om en probeerde verder te slapen. Hoewel ik moe was, was de slaap mij ontsnapt.

Voordat ik het wist begon ik na te denken. Over Mia, over deze hele verknipte situatie. Over Katie, hoe ik ergens hoopte dat zij aan mij vroeg of ik bleef. Was dat het? Was Mia in dit hele verhaal maar een bereikbaar substituut voor Katie? Had ik constant seks met Mia omdat ik gewoon eenzaam was, verdronken in mijn wanhoop naar Katie, en dus elk ander meisje gebruikte om over haar te fantaseren?

Gebruikte ik Mia niet, simpelweg omdat zij wel bereikbaar was?

Was het dan nog wel slim om te blijven?

Wat zou het voor Mia überhaupt betekenen als ik bleef?

Was dit voor haar niet gewoon een test om te zien of ik hetzelfde voor haar voelde als zij voor mij?

Ik wist dat ik nooit verliefd op Mia zou worden. Ze was veel te labiel voor mij. Maar toch voelde ik de verantwoordelijkheid om haar dichtbij te houden, allemaal door die stomme cryptische droom. Ik moest haar ergens voor beschermen, maar voor wat bleef een raadsel. Ik wilde haar niet aan het lijntje houden, maar ik wist dat ik mezelf het kwalijk zou nemen als haar iets zou overkomen.

Fuck it.

Ik was veel te moe om nu zo’n keuze te maken, ik had koffie nodig.

Mijn lichaam gooide ik uit het bed, ging douchen, kleedde me aan en liep naar het station om koffie en sigaretten te halen. Achter de kassa van de Kiosk stond een vrouw, die ongeveer aan het eind van de veertig was, met een opvallend kleurrijke hanenkam. Het leek alsof ze een regenboog had gevangen om die vervolgens in haar haar te gooien. Ik miste alleen nog het kaboutertje met een pot goud aan de andere kant.

Mijn bestelling stond inmiddels op de toonbank en met mijn pinpas probeerde ik draadloos te pinnen. Al snel kreeg ik de melding dat er geen saldo was. Shit. Ik wist dat mijn spaarrekening op nul stond dus uit wanhoop graaide ik in mijn zakken. Hier vond ik nog een berg kleingeld. De vrouw achter de kassa keek mij doordringend aan.

Na elke cent geteld te hebben kwam ik uit op 3 euro. Ik schoof het richting de vrouw in de hoop dat ze het niet zou natellen. Mijn wanhopige gebed werd niet verhoord en na een strenge telling luidde haar norse stem met het verdict.

‘’Dit is te weinig.’’

‘’Weet ik.’’

‘’Het is €8,50 in totaal.’’

‘’I know.’’

‘’Dus waar is de andere €5,50?’’

‘’Die heb ik niet.’’

Opnieuw keek ze mij aan, maar ditmaal om te controleren of ik het meende.

‘’Je weet dat ik je het dan niet kan geven, he?’’

‘’Uhu.’’

‘’Dus..’’

‘’Doe alleen maar de koffie dan.’’

Ik pakte de euro terug terwijl de vrouw het pakje Camel weglegde. Toen ik eenmaal mijn koffie had draaide ik me resoluut om en liep weg. Ik voelde de ogen van de kassa medewerkster minachtend prikken in mijn rug. Het was pas na de eerste slok koffie dat ik mij realiseerde hoe fucked ik op het moment was.

Ik had geen geld.

Geen studie.

Geen werk.

Ik had helemaal niets.

Mijn leven stond stil, ik stond stil, maar mijn lever draaide overuren.

Een paar minuten later stond ik voor de deur van het appartementencomplex, alleen om me met een zucht te realiseren dat ik de reservesleutel was vergeten. Het eerste idee wat in me opkwam was om terug naar mijn ouders te gaan. Ik zou het Mia wel kunnen uitleggen, hell, ze zou mij waarschijnlijk uitlachen. Maar dit idee werd verpest door het feit dat mijn ov-chipkaart al in de min stond.

Er stond niets anders op om maar buiten op Mia te wachten.

Tegenover de deur van het complex zag ik een klein, groen bankje staan. Zo’n bankje waar je ’s nachts zwervers vond wiens toekomst het ook had laten afweten. Ik liep ernaartoe en deed mijn grijze overcoat, die ondertussen gebrandmerkt was door verschillende sigaretten, uit. Ik rolde hem op en legde hem als kussen op het bankje.

Als een zwerver, vermoeid en gebroken, ging ik op het groene bankje liggen.

En voor de verandering, duurde het niet lang totdat ik in slaap viel.

Vorige post Volgende post