Langzaam werd ik wakker met een bonkende pijn in mijn hoofd, een overheersende sigarettensmaak in mijn mond, gemengd met, wat ik vermoedde, een hint van braaksel.

Het voelse alsof mijn lichaam vannacht daadwerkelijk was overleden.

Met veel moeite hees ik mijzelf onder de douche, waar ik onder de lauwwarme waterstraal ging zitten. De enige keer dat ik onder de douche ging staan was om in het putje mijn urine te lozen – waarvan ik zeker was dat op dat moment voor 90% uit bier bestond.

Ook al was mijn brein in de ban van mijn kater; ik kon nog maar aan een ding denken.

En dat was Mia.

Vannacht moest ik erom lachen maar op dat moment bleef ik mezelf afvragen waarom het überhaupt gebeurd was.

Was ik een lul?

Of was zij gewoonweg psycho?

Was ik echt zo oneerlijk tegen haar geweest?

Of had ik iets gedaan wat elk ander persoon zou hebben gedaan?

Wat was haar hele betekenis in mijn leven? Eerst die vage onverklaarbare droom en nu dit. Na een poosje besefte ik me dat het niet over Mia ging. Niet over de chaotische relatie die ik met haar had. Het ging om mij.

Ze kwam telkens terug in mijn leven en ik wist niet waarom. Mijn onbewuste gaf signalen in de vorm van een droom om mij iets duidelijk te maken, maar wat?

Liefde? Nee, ik had geen gevoelens voor haar.

Vriendschap?

Nope, zo interessant was zij niet.

Maar what the fuck dan?

Ik moest het weten.

Het eerste wat ik deed na het douchen was haar een bericht sturen. Ik wist dat ze het had gelezen maar ze had besloten om mij te negeren. Een uur later belde ik haar, aan de pieptoon hoorde ik dat ze mijn telefoontje wegdrukte. Ik kon niets anders doen dan bij haar langsgaan.

Ik pakte direct de bus richting Eindhoven. Mia paste, zo ver ik wist, nog steeds op een appartement bij het station. In het station haalde ik een kop koffie om mezelf wat meer leven in te blazen en dronk deze bij de Effenaar op.

De koffie in combinatie met de sigaret die ik net had opgestoken kon mijn maag niet waarderen. In vogelvlucht rende ik naar de bosjes, liet in mijn haastige beweging de koffiebeker op de grond vallen en moest braken. Op dat moment kwam er alleen nog maar een beetje maagzuur uit.

Ik nam nog enkele minuutjes rust, in de hoop dat ik er nog een beetje presenteerbaar uitzag en liep naar haar voordeur toe. Ik belde aan en via de intercom hoorde ik een paar tellen later een vragende: ‘’Hallo?’’

‘’Mia. Doe open.’’    

‘’Wie is dit?’’

‘’Bob.’’

Gelijk verbrak ze de verbinding met de intercom. Ik besloot opnieuw aan te bellen maar dit keer beantwoordde ze de bel niet meer. Volhardend bleef ik daar staan en na ongeveer de tiende keer als een bezetene op de bel te hebben gedrukt antwoordde ze toch.

‘’Bob. Flikker op. Ik hoef je niet te zien.’’

‘’Maar ik jou wel. Doe nou maar gewoon open.’’

Voor een seconde was het stil aan de andere kant. Aan het geluid te horen wist ik dat ze nog aan de andere kant was.

‘’Mia, kom op. Ik ben zo weer weg.’’

Zuchtend antwoordde ze: ‘’Je krijgt vijf minuten, Bob. Daarna wil ik dat je opflikkert.’’

Er klonk een piepend geluid, wat aangaf dat ik de deur open kon doen en een paar minuten later stond ik in het appartement.

‘’Jezus, wat zie je eruit man. Wat heb je gedaan?’’

‘’Dat krijg je als jij een man in de ballen trapt.’’ Antwoordde ik snel.

Op haar gezicht zag ik een korte flash  van de schaamte, maar voor ik ook maar met mijn ogen kon knipperen veranderde dit in een woede gericht naar mij, alsof ze het fiasco in haar hoofd nog steeds als rechtvaardig zag. Ze ging verder niet op mijn opmerking in en liep naar de keuken, voornamelijk om mijn blik te vermijden.

‘’Je ziet eruit alsof je wel wat water kan gebruiken.’’

‘’Ik kom hier niet om fucking water te drinken, Mia.’’

‘’Waarom ben je überhaupt langsgekomen, Bob?’’ Antwoordde ze met een geïrriteerde toon. Ondertussen draaide Mia zich om en leunde met haar rug tegen het aanrecht aan. ‘’Wat wil je dat ik zeg, dat ik er spijt van heb? Dat ik me schaam? Je hebt het verdiend en ik blijf bij mijn actie staan.’’

‘’Serieus!? Jij vindt het normaal om iemand in zijn ballen te trappen als diegene jou afwijst?’’

‘’Afwijzen?’’ Zei Mia half lachend. ‘’Serieus, denk je dat het daar om gaat? Nee. Daar gaat het niet om, Bobbie. Het gaat om het feit dat ik me probeerde open te stellen naar jou en jij zonder iets te zeggen vertrok. Daar gaat het om! Het gaat er niet om dat je mij hebt afgewezen, maar de manier WAAROP je mij hebt afgewezen!’’  

Ik liet een stilte vallen. Ergens had Mia een punt maar ik kon en wilde het haar niet vertellen. Misschien was het mijn ego die in de weg kwam of dat ik ergens Mia haatte en dat ik haar deze overwinning niet wilde geven.

‘’Wat sta je nou dom te kijken, Bob? Wil je niet toegeven dat ik gelijk heb.’’

Ik ging op de armleuning van de bank zitten.

‘’Ik ben veel te brak voor dit allemaal.’’ Antwoordde ik met een zucht.

‘’WAAROM ben je dan überhaupt gekomen, Bob!?”

‘’Weet ik veel. Toen ik wakker werd kon ik alleen nog maar hieraan denken. De laatste tijd is heel mijn fucking leven een grote chaos.’’ Ik keek op zodat Mia mijn ogen kon zien. ‘’Ik wil niemand pijn doen, ik wilde jou geen pijn doen. Ik probeer alleen mijn leven bij elkaar te houden terwijl alles door mijn handen glipt. I’m sorry if I hurt you maar je moet weten dat het niet mijn intentie was. Hopeloos probeer ik te voorkomen dat de boot gaat zinken, maar elke keer als ik een gat dicht, ontstaat er een nieuw gat en die shit is zo fucking vermoeiend. Ik ben gewoon op.’’

Mia stond stil in de keuken, waarschijnlijk was ze aan het bepalen of ik oprecht was of niet. Zonder iets te zeggen kwam ze naar de bank toe gelopen, ging zitten en legde een arm op mijn schouder.

‘’Zelfmedelijden siert je wel, Bob.’’

‘’Had dat eerder gezegd, joh.’’

Haar hand duwde mijn lichaam langzaam naar achter, net zo lang tot ik met mijn rug op haar schoot lag. Voor een moment keek ik haar in haar ogen aan, nog steeds was er geen enkel gevoel voor Mia te bekennen. Ze boog langzaam haar hoofd naar voren en gaf me een kus op mijn voorhoofd, nog geen seconde later trok ze haar neus op in disgust.

‘’Jezus, heb je net gekotst ofzo?’’

‘’Uhu, ik heb vandaag ook onder de douche geplast.’’ Zei ik met een glimlach.

Vorige post Volgende post