Robert speelde met zijn doosje met paddenstoelen.

‘’Het ziet er eigenlijk best nasty uit, he.’’

‘’Volgens mij zijn het ook schimmels die we gaan eten.’’ Antwoordde Simon.

‘’Volgens mij?’’

‘’Ja, ik weet niet. Ik was nooit goed in biologie.’’

‘’’Zijn ze sterk dan?’’ vroeg Damian.

‘’De gast in de smartshop waarschuwde me om deze shit niet voor de eerste keer te gebruiken want het waren de sterkste die ze hadden. Maar iedereen heeft het toch al vaker gedaan?’’

Simon keek Damian keurend aan. Damian was bezig een slok uit de fles Pepsi te nemen maar toen hij doorhad dat de vraag aan hem was gericht knikte hij vlug ‘ja’.

‘’Alright then, laten we dan maar snel beginnen.’’ Zei Joel met een enthousiaste toon.

Alle vijf pakten we een doosje, haalde de truffels eruit en legden ze in onze hand. Simon keek rond om zeker te zijn dat iedereen er klaar voor was.

‘’Ready guys?’’

‘’Ik zie jullie aan de andere kant, jongens.’’ Zei Damian met een grijns terwijl hij de stukjes zwam in zijn mond legde.

Ook wij gooiden de beschimmelde stukjes natuur in onze mond en begonnen te kauwen. Toen het goedje in mijn mond plat gekauwd was slikte ik het door. Daarna volgde al snel Damian, Joel, Robert en als laatst was Simon. De Pepsi fles ging rond om de smaak weg te spoelen en daarna begon het wachten.

Om de tijd te doden gingen we Adventure Time kijken. Na drie kwartier begon de eerste fase van de trip. Kleuren begonnen te vervormen, voorwerpen begonnen ademend te bewegen en alles werd lachwekkend.

Mijn tijdsbesef was weggevaren met mijn nuchtere brein. Na een tijdje leek het alsof de karakters uit de tv probeerde te ontsnappen maar telkens verdwenen ze op het punt dat ze uit de tv stapten.

Ik werd bang.

Paniekerig.

En probeerde iedereen om mij heen te waarschuwen, maar niemand zag het. Mijn brein zat vast in een eindeloze loop en ik was de enige die erin zat. Paranoïde keek ik rond.

´´Jo…jongens, kunnen we naar buiten gaan voordat het huis volstaat met cartoon figuren?’’

Vragende blikken werden naar mij toe geworpen maar Robert begreep de hint. Hij stond ongebalanceerd op en liep langzaam naar de deur toe. Woordeloos stond ik ook op en liep Robert achterna, ondertussen bleven mijn ogen argwanend op de tv staan. Buiten staken we een sigaret op en wachtten we tot de rest ons volgde. De rook die van mijn sigaret kwam danste langzaam omhoog, in de rook begon ik gezichten te zien. Mensen die emotieloos in de diepte aan het staren waren zonder dat ze mijn bestaan erkende.

Damian, Joel en Simon liepen de deur uit en keken als verwonderde kinderen rond. We besloten om naar de Karpedonkse plas te lopen terwijl onze pupillen de grote van Oreo koekjes hadden aangenomen, maar het kon ons niet boeien.

Een wandeling die normaal gesproken 10 minuten duurde, duurde deze avond een uur. Elk boom die we tegen kwamen zag er interessant uit, elke lichtje dat flikkerde vroeg onze aandacht en elk menselijk schepsel die wij passeerden veranderde in kwaadaardige demon of blije kabouter.

Toen we uiteindelijk bij de Karpedonkse plas aankwamen begonnen Robert en Joel ezeltje bok te spelen terwijl Damian, Simon en ik rustig verder liepen.

Opeens deed Simon zijn hand omhoog en zei:

‘’Je moet eens naar je hand kijken. Ziet er zwaar vaag uit, alsof die ademt ofzo.’’

Damian en ik volgde zijn commando en staken beide onze hand op. Als een stel gedrogeerde zombies liepen wij met onze opgestoken handen verder. De aderen op mijn hand ademde, ze leken met elke hartslag een stapje dichterbij te komen. Ik werd geobsedeerd door mijn eigen hand, een nieuwe wereld werd voor mij geopend.

‘’Hee jongens.’’ Zei Damian. ‘’Realiseren jullie je dat wij handen hebben? Volgens mij vergeten mensen dat af en toe, alsof wij ze niet meer erkennen. We nemen onze handen voor lief zonder ze ooit bedanken. Weet je hoeveel shit jouw handen voor je doen? Ze vegen jouw anus af, ze spelen met je penis als je dat wilt. Hell, ze voeren jou zelfs.’’

‘’Shit man.’’ Zei ik. ‘’Nu voel ik me lullig tegenover mijn handen man.’’

‘’We moeten serieus onze handen bedanken.’’ Voegde Simon eraan toe.

Damian stopte met lopen.

‘’Ik loop pas verder totdat we alle drie onze handen hebben bedankt.’’

Robert stak zijn handen uit, keek erna en gaf ze beide een kus.

‘’Bedankt jongens, jullie zijn toppers.’’

Robert en Damian keken me beide aandachtig aan.

‘’Jullie kunnen geweldig masturberen.’’ Zei ik vol dankbaarheid terwijl ik daarna mijn handen in mijn gezicht legde.

‘’Wat doe je?’’ Vroeg Robert.

‘’Ik knuffel ze.’’

Ik hoorde Robert en Damian lachen. Op dat moment wist ik niet goed of ze mij aan het uitlachen waren of dat ze aan het lachen waren om het feit dat we onze handen aan het bedanken waren. Ik haalde mijn handen uit mijn gezicht en zag dat Damian beide handen een lik gaf. Daarna draaide hij vluchtig om en begon te roepen naar Robert en Joel.

‘’Jongens!’’ riep hij ‘’Robert! Joel!’’

‘’Ja!?’’ hoorde we uit de verte.

‘’Bedank je handen!’’

‘’Dankjewel handen!’’ galmde al snel over de plas.

We schoten met zijn drieën in de lach.

Vorige post Volgende post