Katie gaf mij twee pillen.

Ze waren blauw van kleur met een klein supermanlogo in het midden. Het enige waar het me aan deed denken waren twee verouderde M&M’s die ik laatst onder mijn bed had gevonden.

Ondertussen vertelde ze me dat ze zelf al anderhalve op had. Of dat veel was of niet, wist ik niet. Het enige wat ik zeker wist was dat haar pupillen de grote hadden van een Oreo koekje en haar kaken losgingen op een stukje kauwgom. Erg charmant was het niet te noemen.

Door de techno muziek klonken de zachte woorden van Katie, maar ik kon er geen aandacht aan geven. Het enige waar ik aan kon denken waren de pillen die mij vrolijk moesten maken. Die kleine ronde blauwe schijfjes die mij moesten leiden naar de magische weg van euforie.

‘’Bob.’’ Schreeuwde Katie. ‘’Luister je wel?’’

Aandachtig keek ik op. De XTC had de bruine kleur in haar ogen doen verbergen en haar kastanjebruine haren hingen verwilderd om haar heen. Met een lach wachtte ze totdat ik haar woorden zou beantwoorden.

Die godverdomme mooie lach.

‘’Wat zei je?’’ Zei ik gedesillusioneerd

‘’Je begint met een kwartje en als je hem na een uur voelt pak je nog een kwartje erbij, als je niets voelt pak je een halfje. Got it?’’

‘’Waarom pak ik hem niet in een keer helemaal? Daarvoor zijn pillen toch gemaakt?’’

De grote lach die constant op haar mond stond werd vergroot.

‘’Deze zijn vrij sterk.’’ Zegt ze terwijl ze aan haar raket ijsje sabbelt. ‘’Als je hem in een keer helemaal neemt ga je fucking hard. Dan begin je tafels en hekken te zien.’’

‘‘Tafels en hekken?’’

Katie leek mijn vraag niet gehoord te hebben. Ze gaf mij een knuffel en bleef aandachtig wachten tot ik een hap van de pil nam. Nog eens kijkend naar de verouderde M&M’s pakte ik dan toch maar een pil uit het plastic zakje en beet er een stuk van af. De smaak was afgrijselijk. Het smaakte naar puur, chemisch vergif. Katie zag de afgunst op mijn gezicht en gaf me een slok van haar flesje water om het weg te spoelen.

De chemische dode smaak bleef in mijn mond hangen terwijl ik onrustig zat te wachten op de beloofde euforie. Katie keek enthousiast om zich heen, op zoek naar contact, oogcontact, lichamelijk contact, iets wat bevestigde dat zij er was. Ze wilde gezien worden en mensen zien. God, wat zag ze er goed uit. Haar gezicht was bedekt in een laagje zweet maar dat gaf haar uiterlijk alleen maar een ruw randje, wat toevoegde aan haar onweerstaanbare charisma. Ik wachtte, dronk bier en keek hoe Katie aan het dansen was.

De techno muziek galmde door de grote hallen van het Klokgebouw en werd vergezeld door een sensationele lichtshow. In het publiek was het donker, maar de DJ stond in de spotlight. Cynisme vulde mijn ogen en met enige verveling analyseerde ik mijn omgeving. Ik keek naar de bezweten mensen die als geobsedeerde zombies de DJ aanbaden met ongecoördineerde lichaamsbewegingen. Een jongen had een plastic zakje in zijn handen, hij was groter dan ik en er hing een agressieve atmosfeer om hem heen. Veel vertelde mij hoe hij zijn sleutel in het zakje stopten om het vervolgens te laten verdwijnen in zijn neus.

Zijn bewegingen waren gretig, alsof op de bodem van het zakje zijn eeuwige geluk lag.

Met een diepe zucht nam ik een slok van mijn bier, mijn ogen vielen opnieuw op Katie. Plotseling kroop er een sensationeel gevoel door mij heen, een warmte begon vanuit mijn benen steeds verder omhoog te klimmen. De lichte werden feller, de muziek klonk beter en een tintelend gevoel volgde de warmte van de komende euforie.

Ik liep naar Katie toe, tikte op haar schouder en lachte. Zij draaide om en opnieuw keek ze mij aan met haar zwarte gaten van blijdschap. Het was overduidelijk dat ze doorhad dat ik de XTC voelde want zonder enige woorden te delen gaf ze mij een knuffel.

De knuffel voelde prettig, haar lichaam voelde als een warme maar zweterige comfortabele deken aan.

Het was mijn eerste keer op harddrugs. Ergens verbaasde het mij dat het zo lang had geduwd voordat ik de sensatie van de drugswereld in stapte, maar met een vader als politieagent wist ik dat ik manoeuvreerde op glad ijs. Dat maakte op dat moment niet uit. Ik was jong, klaar om te gaan studeren en bereid om fouten te maken.

Veel fouten.

Katie pakte mijn hand in alle onverwachtheid vast. Ze schreeuwde met haar, naar tabak ruikende adem, dat ze wilde kijken hoe Joel zich voelde. Met een lach pakte ze mijn hand vast en begon met mij aan haar zijde, richting het eind van de zaal te lopen. De muziek stond te hard om woorden met haar te delen, maar dat was niet nodig. Niets was nodig, want ik voelde me goed. Beter dan dat ik in lange tijd had gevoeld. Alles leek plotseling zo… rooskleurig en simpel. Dankbaarheid ontfermde zich over mijn euforische staat, dankbaar dat ik mij weer een keer zo goed voelde, dankbaar dat Katie mij had overgehaald om het te gebruiken. Ooh, wat was ik dankbaar voor Katie. Voor haar neurotische trekjes, haar lach, haar voorzichtigheid die toch enige roekeloosheid kende.

God, wat was ik dankbaar.

Ik was ook dankbaar toen we Joel vonden. Hij zat in een felverlichte gang, wat mij even deed denken aan een goedkope overheidsinstantie. Zijn ogen waren bijna gesloten maar hij sliep niet. Nee, hij zat ijzig en doelloos voor zich uit te staren.

‘’Gaat alles goed met hem?’’ Vroeg ik aan Katie die naast hem hurkte. Ze sloeg met haar hand op de vloer, als een commando dat ik naast haar moest gaan zitten. Ik nam plaatst waarna ze vervolgens: ‘’ketamine’’ zei.

‘’Wat?’’

‘’Hij zit aan de ketamine, maar hij heeft volgens mij iets te veel gepakt.’’

Ik zwaaide mijn hand voor zijn ogen maar ik kreeg geen reactie. Voor de buitenwereld zag het er saai en eentonig uit. Joel leek op een zombie die alleen nog maar kon ademen en verder al zijn cognitieve functies had verloren. Tegelijkertijd vroeg ik mezelf af wat Joel zag en voelde in zijn wereld.

Hij hield van zijn ketamine voor een reden, wat mij alleen maar nieuwsgierig maakte naar zijn ervaring. Uit mijn broekzak haalde ik een verfrommeld pakje Camel, stak er een op en deed alles met een lach. Als ik een slok nam, lachte ik, na elke hijs lachte ik, elk woord wat er van mijn tong rolde, werd gevolgd door die verdomde lach.

Het voelde zo goed, dat ik nieuwsgierig werd naar wat er gebeurde als ik meer pakte. Met het zakje in handen keek ik Katie voor goedkeuring aan en als antwoord gaf ze mij een flesje water. Mijn tanden bepaalde hoeveel geluk ik ditmaal wilde ervaren, toen ik het stukje doorslikte, kwam de realisatie dat het groter was dan de vorige. Maar dat maakte niet uit. Want het voelde goed.

Ik was gelukkig.

Mijn tijdsbesef was volledig verdwenen. We liepen terug de zaal in, gingen naar Simon, daarna weer terug naar Joel. Katie raakte aan de praat met mensen, ging naar de wc, ging weer terug naar, kocht drinken, ging dansen en wilde vervolgens weer kijken hoe het met Joel ging. De desoriëntatie was groot, dat het idee was ontstaan dat de avond bijna over was. Ik zei dat tegen Katie. Zij moest lachen.

‘’Het was maar een uur, ass.’’

‘’Je lult.’’ Zei ik, zonder enige kans om haar te laten antwoorden vroeg ik direct ‘’en hoe is het met ons Ket konijn.’’

‘’Nog steeds in zijn holletje.’’

Katie ging met haar hand door Joel zijn haren.

Hij reageerde er niet op.

Ik ging langs Katie zitten en lachte naar haar.

‘’Je hebt echt een big smile, Bob. Die moet je vaker opzetten, het staat je wel.’’

‘’Dankje’’ Zei ik niet wetend wat ik erop moest reageren.

Er viel een stilte. Met een grote lach en een kapot gekauwd stukje kauwgom staarde ik naar het publiek. Het waren allemaal schimmen, onbekende mensen voor mij maar toch hield ik van ze. Ik wilde ze stuk voor stuk een knuffel geven.

‘’Bob’’

Ik draaide mijn hoofd naar Katie.

‘’Je kan beter bij pakken.’’

‘’Nu al?’’

‘’Het is al een tijd geleden sinds je hebt gepakt, drol.’’

‘’Wil je me niet fucken met de tijd. Ik ben kwetsbaar op dit moment.’’

Katie schoof dichter tegen mij aan en legde haar hoofd op mijn schouder.

‘’Ik fuck je niet, Bobje. Pak nou maar bij.’’

Onhandig pakte ik het plastic zakje uit mijn broekzak. Direct haalde ik de XTC eruit, stopte wat er nog van de pil over was in mijn mond en slikte het door. De smaak viel dit keer mee, misschien kwam het omdat ik wist wat me te wachten stond of misschien omdat ik al onder invloed was.

We probeerde tegen Joel te praten maar hij was verloren in zijn eigen wereld. Het enige woord dat hij kon uitspreken was ‘’Potloden’’. We hadden geen idee wat de diepere betekenis was.

Er hing een stilte in de gang, onrustig keek ik naar de mensen die voorbijliepen totdat Katie haar arm op mijn legde. Mijn ogen kruiste de haren en ergens tussen de kunstmatige euforie en onze vriendschap zei ik: ‘’Ik voel me echt fijn’’ 

Een lach ontstond op haar gezicht en voor een ogenblik dacht ik dat ik gevoelens voor haar had. Met een kalme en tevreden toon antwoordde Katie: ‘’Dat vind ik fijn om te horen, Bobje. Wil je knuffelen?’’

Ik keek haar in haar Oreo pupillen aan. Om de een of andere reden had ik ook de behoefte om te knuffelen. Een verlangen naar lichamelijk contact. Naar contact met Katie.

‘’Sure’’ zei ik terwijl ik een nieuwe sigaret opstak.

Katie ging tussen mijn benen zitten terwijl ze mijn armen om haar bovenlichaam sloeg. Het voelde goed. Ik hield de sigaret voor haar mond terwijl ze een hijs nam. Het was alsof we ons plotseling in een symfonie van rust bevonden, we zeiden niets, we bewogen niet, het enige wat wij deden was knuffelen, roken en naar het publiek kijken. Het was intiem.

Het was geluk.

Volgende post