| Loopt gelijk aan Bob’s Adventures 4.12 – 4.15 |

Drie vodka Ginger Ale’s later ging de bel.

“Jaaa, kom eraan” gilde Katie de leegte van de kamer in terwijl ze op minder charmante wijze van de bank afrolde.

Ik was ondertussen naar de intercom gelopen en zag op het cameraschermpje dat de rest van de meidenclub was gearriveerd.

“Katie, pak je schoenen. Ze zijn er!”

Nog geen 5 minuten later kwamen we de lift uitgestormd en sloten ons bij de vier andere meiden aan.

Lachend en lichtelijk dronken kwamen we op Stratumseind aan.

“Oke, waar gaan we heen?” vroeg Elena.

“Spijker!”

“Nee, ’t Lempke”

“Maar ik wil naar de Miller…” riep Loes.

“De Miller?! Waarom zou je daar nou heen willen?” riep Katie bijna beledigd.

Ook de rest keek Loes vragend aan.

“Nou.., er is een jongen…” begon Marloes maar ze kreeg de kans niet op haar zin af te maken of Elena had haar al bij de arm gepakt en trok haar vol enthousiasme richting de Miller.

“Jongensjacht, op jongensjacht. We gaan op jongensjacht!” riep Katie die er blij achteraan huppelde.

En zo kwamen we bij de Miller aan. Ik wilde bijna binnenlopen toen ik plots Damian en Ezra zag staan voor de oude rechtbank. Mijn hart maakte een sprongetje.

“Wacht even” gilde ik naar de meiden voor ik me omdraaide, een aanloop nam en met de oerkreet “Daamiaaaaaaaan” vol op hem sprong. Ik begroef mezelf in de bekende geur die Damian omringde.

Ezra keek verschrikt op terwijl Damian me begroette met een enthousiaste zoen. Toen onze lippen elkaar eindelijk loslieten keek hij me aan. Zijn speelse oogjes vertelde me dat hij blij was. Ik weet zeker dat de blik die de zijne ontmoette net zo zoetsappig was. Mijn vermoeden werd bevestigd door Ezra.

“Guys, waarom zijn jullie altijd zo kleverig” Klaagde hij terwijl hij ons moeilijk aankeek.

“Pfff, Ez. Vind jij nou ook maar een vrouw, dan klaag je sowieso niet meer.” Zei ik scherp terwijl Damian me weer op de grond zette.

Mijn hand bleef hij vasthouden.

“Jajaja, als jij nou eens een mooie voor me regelt.”

“Oké.” Antwoordde ik met een ondeugende lach. “Maar dan moeten jullie wel mee naar de Miller.”

Ik hoorde Damian al zuchten terwijl ik ze richting de Miller leidde, maar hij volgde toch.

Eenmaal binnen voegden we ons bij de rest. Snel stelde ik Damian en Ezra aan iedereen voor, alleen Loes kon ik niet vinden.

“Katie, waar is Loes?”

“Waar denk je?” Antwoordde ze met een suggestieve blik.

Ik grinnikte. Voor we ons gesprek konden voortzetten hoorden we opeens “Tequila shots!”

“Aah, dat is onze call” gilde Katie terwijl ze naar de bar rende.

Ik ging tegenover Katie staan waar Damian me gelijk twee shots in mijn handen duwde.

“3.., 2.., 1.., go!”

Terwijl we onze shots naar binnen goten werden mijn ogen naar de ingang van de Miller getrokken.

“Fuck.”

“Hey Katie, drink ook maar snel dat andere shot op” In mijn hoofd was ik al aan het bedenken hoe we de situatie die eraan zat te komen konden mijden.

“Hoezo?” zei ze terwijl ze me verwart aankeek.

“Doe nou maar.”

Ze pakte haar tweede shot en goot de tequila naar binnen.

“Ga je me nu vertellen waarom dat zo gehaast moest?” vroeg Katie terwijl ze mijn blik richting de ingang volgde.

“Bukken!” gilde ik maar het was al te laat. Giovanni’s blik kruiste die van Katie, en als een jager die zijn prooi gevonden had stormde hij op haar af.

“Katie!”

Katie keek me verschrikt aan. “Fack, fack, faaaack. Wat moet ik doen?”

“Uhm, rennen?” zei ik terwijl ik haar pols pakte om het op een lopen te zetten. Voor ik de kans kreeg haar weg te trekken stond Giovanni al voor onze neus. Hij zag er compleet bezopen uit en het leek er niet op dat hij even wilde bijpraten.

“Katie, hoe durf je me zo de deur uit te zetten! Na alles wat ik voor jou gedaan heb.”

Hij pakte haar ruw bij de schouders vast.

“Gio, laat me met rust. Het is klaar, oké” zei Katie geïrriteerd terug terwijl ze zich uit zijn grip probeerde te verlossen. Mijn brein draaide overuren.

“Je denkt toch niet dat ik je zomaar laat gaan.”

Dit was menens. Ik pakte mijn telefoon en belde Damian. Niemand nam op. Giovanni tegenhouden zat er niet meer in. Hij was net een losgeslagen hond.

“Gio, laat me los!”

Verdomme. Schadebeperking. Dat was mijn enige optie.

Ditmaal belde ik Bob. Hij was misschien niet de meest logische keuze, maar waarschijnlijk wel de enigste die Katie echt kon helpen.

Uiteindelijk kreeg ik hem aan de lijn. “Bob, je moet nu naar de stad komen”

Ondertussen ging Giovanni gewoon verder.

“Weet je Katie, het is me nu eindelijk duidelijk. Je bent precies zoals die zus van je.” Klonk er venijnig uit Giovanni’s mond.

Katie’s gezicht vertrok.

“Nog even en dan kunnen jullie samen in dat rare gehucht zitten”

Langzaam begonnen er tranen over Katie’s wangen te stromen.

Dat was het moment dat ik mijn geduld verloor. “Bob! Even serieus, als je überhaupt nog een kans bij Katie wilt hebben, dan moet je nu komen! Duidelijk!?”

De boodschap kwam eindelijk binnen en ik hing op. Het was niet of ik zelf zo helder was op dat moment, maar een ding wist ik wel.

Katie moest hier weg.

Giovanni opende opnieuw zijn mond maar voor hij iets kon zeggen stampte ik met al mijn macht op zijn teen.

Uit schrik liet hij Katie los.

“Waar hakken al niet goed voor zijn, fucker.” Fluisterde ik terwijl ik Katie zo snel mogelijk mee naar buiten trok.

Part 1