Het begon met stilte. 

Maar toen kwam de chaos.  

De chaos, jongens. 

Hij stond achter me. Ik kon zijn kille ademhaling voelen maar ik was te blind om het te zien. Te afgeleid met mezelf om de signalen te herkennen. 

En zo pakt hij je. 

Wanneer je het niet verwacht. 

Wanneer je op je zwakst bent. 

In de duisternis wachtende tot je de perfecte prooi bent.  

Totdat jouw omgeving de perfecte prooi is. 

 

Al drie weken had ik niets van Katie vernomen. Geen Whatsappje, geen Facebook bericht en geen telefoontje. Helemaal niets. De ruzie die ik met Katie had, hakte ook in op mijn mentale gezondheid. Want in die drie weken was ik opnieuw van de radar verdwenen. De enige reden dat ik nog naar buiten ging was om te werken of om drank te halen. Voor de rest bleef ik afgesloten op mijn kamer zitten. 

Die weken gamede ik, keek porno en luisterde muziek. Dat was het enige wat ik nog wilde doen. Maar tegelijkertijd gaven deze drie dingen mij niet meer hetzelfde soort plezier als wat het vroeger deed. 

Op deze specifieke middag lag ik om vier uur nog steeds in bed. Ik had die dag geen reden om te douchen, me aan te kleden of überhaupt mijn tanden te poetsen, dus dat deed ik ook niet. Altijd als ik alleen was begon ik me zorgen te maken om Katie. Mijn rijke fantasie was die middag weer eens mijn grootste vijand. Ik begon te bedenken wat Katie aan het doen was. Wat haar reactie op heel deze situatie zou zijn. Misschien was ze braaf aan het studeren zoals haar vader haar had opgedragen. Of misschien was ze net zo verdrietig als ik en lag ze momenteel ook in haar bed zich af te vragen wat ik deed. Opeens schoot een donkerdere gedachte naar binnen. Wat als ze haar vader zijn advies had genomen en een ander had gevonden?  

Mijn ademhaling werd onregelmatiger.  

Het idee dat ze met een andere gast in bed zou liggen werd plotseling wel heel reëel, dus uit mijn creperende angst en eenzaamheid pakte ik mijn mobiel en begon haar berichten te sturen. Ze las ze wel maar reageerde niet. 

Dus ik probeerde haar te bellen. 

Maar ze drukte me weg. 

Uiteindelijk belde ik uit wanhoop Damian maar. Katie had dan wel gezegd dat ze geen contact met mij wilde, ook niet via Damian maar het eerste deel had ik al gedaan, dus dan kon ik net zo goed maar all the way gaan. 

‘’Bobbie!’’ klonk het aan de andere kant van de lijn. ‘’Lang niet gesproken, man.’’ 

‘’Klopt.’’ Zei ik. ‘’Hoe is het in Nijmegen?’’ 

‘’Druk, mijn beste man, druk maar wel goed.’’ 

‘’Goed om te horen.’’ Zei ik met een klein lachje. ‘’En is het promised land zo goed als je verwacht had?’’ 

‘’Dat moet jij weten, Bobbie. Volgens mij zit jij ook in het promised land.’’ 

‘’Momenteel is er een flinke onweersbui in het promised land.’’ Zei ik met een zucht. 

‘’Zoiets hoorde ik al van Kyra. Moet ik ernaar vragen?’’  

‘’Doe maar niet, man. Heb je haar nog wel gezien?’’ 

Damian was voor een ogenblik stil voor hij antwoordde: ‘’Sorry man. Ik ben de laatste tijd zo druk in Nijmegen dat ik Kyra al weinig zie. Laat staan jouw verboden vrucht.’’ 

‘’Snap ik man.’’  

Damian hoorde de teleurstelling in mijn stem en speelde daar direct op in.  

‘’Maar het komt goed, Bobje. Het komt altijd goed. En als jullie uit elkaar gaan dan betekent het dat jouw verboden vrucht nog elders rondloopt op deze aarde. Dan is Katie simpelweg niet jouw lot.’’ 

Ik lachte 

‘’Kom je weer aan met jouw lot.’’ 

‘’Hé.’’ Zei hij. ‘’Een man moet ergens in geloven.’’ 

‘’En als ik in niets geloof, geloof ik dan ook ergens in?’’ 

‘’Bob, lieve Bob. Ik ben te moe voor abstracte filosofische ideeën.’’ 

‘’Een wilde nacht gehad in Nijmegen?’’ 

‘’Nein man, in Eindhoven. Ik had Kyra voor haar verjaardag meegenomen naar een marathon van haar favoriete films.’’ 

‘’Oowh shit, is ze jarig!?” 

‘’Vandaag.’’ Zei Damian. ‘’Maar ik moet dadelijk snel naar Eindhoven rijden, een powernapje doen en dan gaan we samen eten.’’ 

‘’Je moet wel goed slapen, mijn beste jongen.’’ 

‘’Duly noted, maar ik moet het vandaag met twee uurtjes slaap doen.’’ 

Ik lachte even. Het deed me goed om Damian weer te spreken. Wat er ook aan de hand was, hoe erg de situatie was, Damian stond altijd aan mijn zijde. Ik vroeg me nooit af waarom. Misschien omdat ik te egocentrisch was om mezelf af te vragen wat voor toegevoegde waarde ik voor Damian zijn leven had. Of misschien omdat ik te bang was om te horen dat ik nutteloos was.  

‘’Hee, maar Damian. We moeten binnenkort weer shit met zijn tweeën doen. Het lijkt alsof ik jou al een eeuwigheid niet heb gezien.’’  Voor een moment stopte ik. ‘’Wacht…. Volgens mij heb ik jou al een eeuwigheid niet gezien.’’ 

‘’De tijd gaat snel, Bobbie. Wat doe je zaterdag?’’ 

‘’Ik kan net doen alsof ik het druk heb, maar eigenlijk helemaal niets.’’ 

‘’Oké. Dit is het plan, broheim. We gaan onszelf zo erg verdrinken in de alcohol dat één van ons in het ziekenhuis belandt. Klinkt dat als een goed plan, Bob?’’ 

‘’Zorg nou maar eerst dat jij naar jouw verboden vrucht gaat voordat ze je lynchend omdat je te laat bent.’’ 

‘’Ga ik doen, Maatje. Houdt zaterdag vrij, hè!’’ 

‘’Komt goed. Komt goed.’’ 

‘’Oké, dan stap ik nu de auto in. Ik spreek je nog, Bobbie.’’ 

‘’Rij veilig, hè.’’ 

‘’Don’t worry. Ik zie je aan de andere kant.’’ 

En met die woorden hing hij op.

Vorige post Volgende post