Het voelde raar om weer thuis te zijn. Bijna onnatuurlijk. Het gevoel dat het niet langer mijn thuis was glibberde als een slang door mijn lichaam. Ik voelde het, mijn ouders voelde het, maar de rondzwevende jeugdherinneringen trokken zich er niets van aan.

Ik zat samen met mijn ouders aan de eettafel. Ze voelden aan dat er iets aan de hand was. Ze wisten dat er iets achter mijn plotselinge verschijning zat. Een reden. Maar ze vroegen er niet naar. Dat was de relatie die ik met mijn ouders had. Ze wisten dat ik naar hen zou toekomen als shit uit de hand zou lopen. Ze vertrouwde erop dat ik de goede keuzes zou maken.

Op sommige momenten zelfs iets teveel.

Onrustig speelde ik met mijn eten terwijl op de achtergrond vaagjes het standaardgesprek van mijn ouders klonk. Mijn gedachten waren al snel niet meer aan de eettafel. Ik wilde naar mijn thuis. Mijn echte thuis. Katie. Maar door haar ouders, haar fucking ouders, had ze mij tijdelijk verbannen.

Mijn telefoon had ik langs mijn bord gelegd en keek er elke minuut een keer naar, in de hoop dat Katie contact op zou nemen. Het was pas toen wij bijna klaar waren met eten dat Katie mij belde. Ik nam de mobiel in mijn handen en mijn ouders keken mij aan.

Met een vluchtige: ‘’Ik moet dit even opnemen.’’ Excuseerde ik mezelf van tafel en liep naar buiten toe. Onderweg naar buiten nam ik de telefoon op.

‘’Katie.’’ Zei ik.

‘’Hey schat.’’

Haar stem had een nederige toon. In al die tijd dat ik Katie kende had ik haar nog nooit zo gehoord. Ze klonk als klein meisje dat voor het eerst een onbekende ontmoette. Onzeker en onwetend wat ze met de situatie aan moest.

‘’What’s up?’’

Ik hoorde Katie zuchtte en het duurde even voordat ze woorden had gevonden.

‘’Het spijt me dat ik je wegstuurde.’’

‘’Don’t worry.’’ Zei ik terwijl ik door de tuin ijsbeerde. ‘’Je hebt me een gunst verleend. Jouw ouders zijn wel echt, uehm, uniek.’’

‘’Bob!’’ Schreeuwde ze uit. ‘’Het blijven mijn ouders, hè.’’

Ik lachte even, verontschuldigde me en wachtte totdat Katie iets ging zeggen. Maar hoe langer ik op haar wachtte, hoe meer ik het gevoel kreeg dat Katie stil zou blijven.

‘’Maar fräulein, mag ik jou een kut vraag stellen?’’

‘’Ligt eraan.’’

‘’Waarom pik je dit van jouw ouders? Waarom laat je ze jou besturen terwijl ze nooit echt in jouw leven zijn geweest? Want in de jaren dat ik jou ken, heb ik ze nog nooit gezien.’’ Ik slikte even en wachtte om Katie’s reactie te peilen maar opnieuw bleef ze stil. ‘’Ik hoefde je maar tien minuten te zien met jouw ouders om erachter te komen dat je echt een ongezonde relatie met ze hebt. En ik zeg dit niet om je pijn te doen maar om je te helpen.’’

‘’En onze relatie is wel gezond, wil je zeggen?’’ zuchtte ze.

‘’Waar komt dit vandaan, Katie!?’’ zei ik met opgeheven stem.

‘’Ik heb je een duidelijke grens aangegeven, Bob. Eentje. Dat was alles. En toch moest je daar overheen.’’

‘’Waar heb je het over?’’

‘’Je weet godverdomme wel waar ik het over heb. Waarom moest je het bij hen vragen? Alsjeblieft, vertel me waarom, Bob? Want nu zit ik met een huilende moeder en een emotioneel afstandelijke vader die nu nog afstandelijker is.’’

‘’Je zus?’’

‘’Waar zou het anders over gaan!? Je bent sinds die avond met Giovanni erdoor geobsedeerd, Bob. Ik heb je al zo vaak aangegeven dat je het moest vergeten, het moest loslaten.’’ Katie’s stem kreeg langzaam een gebroken trilling. ‘’Maar je luisterde niet. Hoe moet ik jou hierna nog vertrouwen? Hoe ben jij op dit moment beter dan Giovanni!?’’

‘’Volgens mij ben ik nooit beter dan Giovanni geweest, Katie. Want schijnbaar vertrouwde je hem wel genoeg om hem echt toe te laten. De enige reden dat ik erdoor geobsedeerd ben, is dat dat het laatste obstakel is om jou echt te leren kennen. Om echt te kunnen begrijpen wie er achter dat gezicht van jou zit. Maar je wilt mij niet toelaten. Je laat mij in de kou buiten staan terwijl de warmte zo dichtbij is.’’

Ik hoorde hoe Katie aan de andere kant van de lijn begon te huilen.

‘’Bob… ik heb afstand nodig voor een tijdje. Ik moet dingen even op een rijtje zetten. Wil je alsjeblieft geen contact met mij opnemen? Niet direct en ook niet via Kyra of Damian.’’

‘’Katie….’’ Zei ik gebroken. ‘’Sta je echt toe dat dit ons kapot maakt?’’

Plotseling kreeg haar tedere stem een kille ondertoon. ‘’Je begrijp het niet, Bob. En ik denk dat je het nooit zal begrijpen.’’

Stilzwijgend staarde ik voor me uit. Ondertussen zei Katie met een bijna fluisterende stem: ‘’Ik hou van je, Bob. Maar dit moet even.’’

En toen hing ze op.

Vorige post Volgende post