Onwetend veegde ik over mijn gezicht. Ik wist dat ik maar een paar minuten had om Katie’s ouders te ondervragen voor Katie zou arriveren. Maar ik moest het doen. Het moest. Ik wist dat Katie het niet zou waarderen en haar ouders waarschijnlijk ook niet. Maar om de een of andere reden had ik het gevoel dat het onze relatie op de lange termijn goed zou doen.

De kans dat het zou falen was groot.

De kans dat de ouders mij zouden haten was nog groter.

Maar ik zette mezelf eroverheen.

Ik liep terug de woonkamer in en zag dat hetzelfde eentonig programma nog steeds op de tv stond. De vader zat zwaar geconcentreerd naar de tv te staren en de moeder had een verveelde blik in haar ogen. Ik ging naast de vader zitten en liet een stilte vallen.

Ik observeerde ze beide. Hield elke beweging in de gaten en was op zoek naar een mogelijkheid om het onderwerp aan te kaarten. Maar toen mijn oog op de klok viel had ik geen keuze meer. Het moest maar het direct.

‘’Katie komt eraan.’’ Zei ik terwijl ik ze vanuit mij ooghoek in de gaten hield.

De moeder keek op, maar de vader verplaatste zijn blik niet eens. Droogjes zei hij: ‘’Mooi.’’

Ik zuchtte.

‘’Ik weet dat ik geen goede eerste indruk heb gemaakt. Daar ben ik nooit goed in geweest. Maar jullie moeten weten dat ik echt oneindig veel om jullie dochter geef.’’

De vader keek geïrriteerd omhoog. Ik kon niet helemaal plaatsen of hij deze woorden niet wilde horen of dat hij er niets om gaf maar hij grinnikte een keer en keerde terug naar de TV. De moeder zat mij opnieuw aan te staren. Het leek of ze iets wilde zeggen maar een bepaalde angst snoerde haar de mond.

Voor een ogenblik dacht ik dat ik een echt gesprek met hen zou krijgen maar al snel vervloog deze hoop. Ze deden net alsof ik niets had gezegd. Plotseling kreeg ik een idee. Een riskant idee. Een idee met waarschijnlijke consequenties, maar eventueel ook een grote beloning. Ik twijfelde eventjes maar besloot toen toch de verbale kamikaze uit te voeren.

‘’Katie zit de laatste tijd erg in de knoop met haar zus.’’

Opeens had ik alle aandacht van de ouders. De moeder haar gezicht vertoonde een bezorgde blik, maar in haar ogen zag ik een hint van schuld verschijnen. En de vader. De vader zijn gezicht stond strak, nog steeds zonder emoties, maar hij keek mij wel voor de eerste keer aan.

Hun reactie was genoeg bevestiging dat haar zus inderdaad bestond. En de plotseling gespannen sfeer liet me weten dat er meer achter zat.

‘’Wat heeft ze jou verteld?’’ Vroeg de moeder terwijl ze nerveus met haar handen speelde.

‘’Het globale verhaal. Maar ik weet niet zo goed wat ik er mee aan moet. En ik wil haar zo goed mogelijk helpen, alleen weet ik niet hoe.’’ Blufte ik.

De moeder keek de vader vragend aan. Ze wilde iets vertellen. Iets delen. Voor haar was het overduidelijk ook een last en het gewicht daarvan wilde ze maar al te graag delen. Maar als antwoord daarop zette de vader het volume van de televisie harder en mompelde: ‘’Ik wil het er niet over hebben.’’

Verslagen keek de moeder naar beneden. Nog geen seconde later klonken er geluiden aan de voordeur.

Al snel kwam Katie hijgend de kamer in. Gestrest en geschrokken keek ze naar haar ouders, die killetjes op de bank zaten. Het was overduidelijk dat Katie hoopte dat ik loog. Dat ze thuis zou komen en alleen ik, in mijn onderbroek en brakke ziel, op de bank zou zitten.

Maar niets was minder waar.

‘’Ouders.’’ Zei ze snel. ‘’Hoi.’’

‘’Katie!’’ Riep de moeder die enthousiast omhoogvloog en haar een knuffel gaf. De vader bleef star zitten en zei geen woord. Het enige wat hij deed was het volume van de tv weer zachter zetten.

Er volgde een standaard, semi-geïnteresseerd gesprek tussen Katie en haar ouders. Ik bleef op de bank zitten. Voor haar ouders bestond ik niet meer en daar was ik maar al te blij mee.

Katie kreeg direct orders van haar vader.

Ze moest schoonmaken.

Boodschappen halen.

En gaan studeren.

Als finale keek hij mij aan en zei: ‘’En voorlopig geen bezoek meer.’’

Ik verwachtte dat Katie tegenkracht zou geven, maar zo zat de relatie met haar vader blijkbaar niet in elkaar. Met verslagen ogen keek ze naar beneden en stemde toe. Vervolgens keek ze mij aan.

‘’Ik bel je straks, oké?’’

‘’Meen je dit, Katie!?’’

Woordeloos en vol schuld staarde ze mij aan. Ik lachte met een cynische ondertoon, stond op en liep naar boven om mijn spullen te pakken. Ik was geïrriteerd. Ergens ook boos. Het was overduidelijk dat Katie er niets aan kon doen, maar toch stoorde ik me aan de hele relatie met haar ouders.

Ik probeerde te zien hoe het in elkaar zat. Maar ik kon simpelweg niet begrijpen dat zij hen het ene moment een paar maanden niet sprak en het volgende moment als een bediende orders ontving.

Katie was anders bij haar ouders.

Niet haarzelf.

Niet hoe ik haar kende.

Vorige post Volgende post