De dagen die daarop volgden waren een waas van drank, tederheid en intimiteit. Sinds de eerste nacht dat ik weer bij Katie sliep had ik nergens anders besteed. Mijn leven stond volledig stil, ik meldde me ziek op het werk en de enige keren dat ik naar buiten ging was naar de Gall & Gall, Damian’s ouders of Kyra. Voor de rest bleef ik comfort zoeken in Katie haar armen. 

Het verlies van Damian had ons verder uit elkaar gezet maar tegelijkertijd, op mysterieuze wijze, dichterbij elkaar gebracht.  

Er stond druk op onze relatie. 

Want we gingen beiden anders om met onze rouw. 

Ik, die met mijn escapistische neigingen ontsnapping zocht in drank, sigaretten en slapeloze nachten en Katie, aan de andere kant, die er alleen maar over wilde praten. Maar ik wilde er niet over praten, ik kon er niet over praten. Als een jongen die nooit goed met zijn emoties om kon gaan was dit mijn ware achilleshiel. Elk woord wat erover gesproken werd, brak mij opnieuw, creëerde een woeste storm van onverklaarbare emoties en zorgde er uiteindelijk voor dat mijn apathische houding gevoed werd. 

Ik was aan het wegzakken. 

Elke nieuwe dag die aanbrak voelde ik mezelf steeds sterker verdoofd. Ik begon steeds minder om dingen te geven en mijn verlangen om dronken te worden werd steeds sterker. 

Elke dag bracht ik een bezoek aan de supermarkt of de slijterij. Al het geld wat ik had gespaard met werken ging op aan fast food, drank en sigaretten. Katie’s blik werd met de dag bezorgder en sceptischer. Terwijl de uitvaart van Damian eraan kwam werden onze ruzies steeds vaker en groter.  

De ergste was één dag voor zijn crematie.  

Ik kwam rond 4 uur ’s middags thuis van mijn dagelijkse dranktocht. Met de kater van de dagen ervoor liep ik het huis binnen terwijl Katie, die aan de eettafel zat te studeren, onderzoekend naar de boodschappentas zat te staren.  

‘’En wat staat er vandaag voor je op het menu?’’ zei ze met een geïrriteerde toon. 

Ik keek in de tas en zei: ‘’Rode wijn en Jack Daniels.’’ 

‘’Bob…’’ Zuchtte ze uit. 

‘’Wat?’’ Zei ik. ‘’Ga je weer commentaar geven?’’ 

Ze staarde kort naar de vloer en ging weer stilletjes verder met studeren. 

Als ik er zelf op terug kijk blijf ik mij altijd afvragen waarom Katie het zo lang met mij had volgehouden. Ik reageerde mijn rouw en frustratie op haar af maar toch bleef ze het telkens accepteren. Het was fout, zo fout. Ze gaf mij onderdak en wilde mij helpen maar in die periode had ik niets voor haar teruggedaan. 

Ik was een eikel. 

Ik verdiende haar niet. 

Maar toch bleef ze loyaal aan mijn zijde staan, en daar ben ik haar eeuwig dankbaar voor. 

‘’Heb je al iets geschreven?’’ zei ze terwijl ik twee glazen wijn inschonk. Toen ik er eentje naar haar bracht, schudde ik nee als antwoord op haar vraag. 

Opnieuw zuchtte ze.  

‘’Bob, je had beloofd om te spreken morgen.’’ 

Ik ging naast haar zitten, nam een slok en keek haar aan. 

‘’Ik weet het…. Ik weet het.’’ 

‘’Kan je dat alsjeblieft doen? Kyra rekent erop. Damian’s ouders rekenen erop. Wij rekenen erop.’’ 

Ze had gelijk maar ik was het op dat moment zo ver mogelijk aan het uitstellen. Kyra had aan Damian’s ouders voorgesteld dat ik het verdiende om publiekelijk laatste woorden met hem te delen. Ik zou zelfs de kist gaan dragen, maar de schuldgevoelens hadden mij nog steeds in hun greep. In mijn hoofd dacht ik dat ik het niet verdiende en labelde mijzelf nog steeds als een neppe vriend. Terwijl de mensen om mij heen juist mij de kroon van beste vriend gaven.  

Als ik dingen op papier zou zetten en deze voor een publiek moest uitspreken was ik bang dat ik door de mand zou gaan vallen. Dat was mijn grootste angst momenteel. Dat ik niet alleen mijzelf teleur zou stellen, maar ook Damian’s ouders, Kyra, Katie en als allerergste, Damian.  

Maar ik kon Katie dit niet vertellen.  

Ik kon de worsteling, voor mijn gevoel, nergens plaatsen. 

En het vrat mij van binnen op. 

Ik wist dat ik er iets tegen moest doen, mijzelf op een of andere manier moest bevrijden van mijn onzekere emoties.  

Maar hoe? 

Hoe moest ik dat doen!? 

HOE!? 

Ik veegde door mijn haar en keek in mijn glas wijn. 

‘’Maar wat moet ik dan zeggen, Katie. Ik kan er nauwelijks zelf mee omgaan, laat staan dingen op papier zetten. Ik kook van binnen van frustratie, verdriet en dingen die ik niet eens voor mijzelf kan beschrijven. How the fuck moet ik dit gaan verwoorden voor Damian, Katie!? Hoe moet ik tegen een publiek gaan zeggen dat ik hem mis, dat ik worstel met de plotselinge oneerlijkheid van de wereld, dat ik me verloren voel.’’ 

Na deze tirade zou al snel alles escaleren en deze dag bekend staan als onze grootste klap, maar dat is voor een andere keer. 

Vorige post Volgende post