Samen met Kyra en Damian zat ik op het terras van The Little One. De zomervakantie was aangebroken en plotseling had iedereen zeeën van tijd. Wat mij behoorlijk goed deed, want hierdoor besefte ik me steeds minder dat ik achterbleef.  

Ook al was het maar tijdelijk. 

De zon brandde fel en ieder mens onthulde plotseling meer van hun lichaam. Terwijl ik de sigaret tussen mijn handen oprookte, observeerde ik de menigte die voor het terras langskwam. Damian dronk ondertussen gretig van zijn biertje terwijl Kyra dromerig met haar wijnglas speelde. 

Ze waren luchtig over hun vakantieplannen aan het praten totdat Damian, in een poging van subtiliteit, het onderwerp veranderde naar Katie. 

‘’Heb je haar nog gesproken trouwens?’’ 

Ik schudde nee. 

‘’Vanwaar de vraag plotseling?’’ 

In mijn ooghoek zag ik hoe Kyra haar stoel aanschoof om zich in het gesprek te mengen. 

‘’Nou, heel de confrontatie met Giovanni moet wel heftig voor jou zijn geweest. Vooral omdat je voor de verandering een keer haar eer beschermde in plaats van hem te besmetten.’’ Zei ze terwijl ze een slok van haar witte wijn nam. ‘’Plus, je hebt niet voor niets een dikke korst op je wenkbrauw nu.’’ 

‘’Ach, ik heb me erbij neergelegd. Ergens is het ook wel fijn om haar niet meer te zien. Zij was een lopende herinnering van alle fouten die ik heb gemaakt. En truth to be told, ben ik wel blij om er niet constant aan herinnert te moeten worden.’’  

Voor een ogenblik was het stil en keken Damian en Kyra elkaar twijfelend aan. Op dat moment zocht ik er verder niets achter, maar er was duidelijk iets aan de hand. 

Ik nam een slok van mijn biertje, zette het glas neer terwijl ik ze ondertussen aan het observeren was. 

‘’Maar hoe gaat het eigenlijk met Katie?’’ voegde ik luchtig toe, om de stilte te verbreken. 

Opnieuw keken ze elkaar aan. 

‘’Uehm ja.., goed.’’ Zei Kyra aarzelend. 

‘’Klinkt niet bepaald goed.’’ 

‘’Nee, nee. Het gaat goed met haar.’’ Vulde Kyra snel aan. 

Opnieuw nam ik een slok en hield mij ogen op hen. 

‘’Kom op jongens. Spill the beans, wat is er aan de hand?’’ 

Betrapt keek Damian mij aan. 

‘’Ze komt, soort van, over een paar minuten langs.’’ 

Ik verschoot. 

‘’Wat!?’’ 

‘’Het is niet aan ons om te vertellen wat er aan de hand is. Katie wilde met jou praten en iedereen wist dat je hoe dan ook te koppig zou zijn om met haar af te spreken.’’ 

Zonder verder iets te zeggen drukte ik de sigaret uit en stak onmiddellijk een nieuwe op. 

‘’En dit moet achter mijn rug?’’ 

‘’Nogmaals, Bob. Je zou anders niet luisteren en het is belangrijk.’’ 

‘’Jesus christ guys. Ik zou nu eigenlijk gewoon moeten weggaan. Puur uit principe omdat zulke shit niet oké is.’’ 

‘’Zou?’’ Vroeg Kyra. 

Ongemakkelijk bewoog ik op de stoel. Zoals altijd wilde ik de confrontatie vermijden. Ik wilde zo snel mogelijk wegrennen van het idee dat ik haar zo te zien zou krijgen.  

Het was niet de confrontatie over het gevecht wat mij zo bang maakte, maar juist het beeld wat ik van haar had wilde ik niet in de ogen staren.  

Zij was het eerste meisje waar ik ooit gevoelens voor had. Echte gevoelens. En ik kon niet aan mijzelf toegeven dat ik het grandioos had verpest bij haar.  

Maar tegelijkertijd wilde een deel van mij haar zien en strijden voor de minuscule kans die ik nog bij haar had.  

Opnieuw pakte ik het bier glas op, zodat ik even de tijd had een antwoord kon bedenken. 

Uiteindelijk haalde ik mijn schouders op. 

‘’Ik heb nog steeds gevoelens voor haar. Dus een deel van mij wil haar nog steeds zien. Ook al zit er de mogelijkheid bij dat ik verrot gescholden word. Dan word ik tenminste verrot gescholden door een persoon wiens aanwezigheid ik waardeer.’’ 

‘’Aaawh. Dat is lief, Bob.’’ Zei Kyra die haar wijnglas tegen haar lippen had. 

‘’Maar.’’ Voegde ik toe terwijl ik met mijn wijsvinger naar hen wees. ‘’Deze shit is nog steeds niet oké.’’ 

De enige reactie die ik kreeg was een klein, bijdehand lachje van Kyra. Maar tegelijkertijd vertelde dat kleine gebaar me veel.  

Ze wist iets.  

Kyra had de sleutel van het moment in mijn nabije toekomst. Ze wist waarom Katie plotseling met mij wilde praten. Ze wist waarom zij zo zou komen. Maar toch, wilde ze het mij niet vertellen. 

En het maakte mij gek. 

What the fuck wilde Katie van mij? 

Damian zag de twijfel in mijn ogen. De worsteling met het fight or flight instinct. Hij zag de tweestrijd van de hele situatie in. Ik keek hem vluchtig aan, hij keek indringend terug en knikte een keer. 

‘’Dus Bob, een pimp of een hoer?’’ 

 Vorige post Volgende post