Ik keek haar diep in haar ogen aan. De wereld schudde langs de randen van haar gezicht heen maar tegelijkertijd voelde het alsof ik de eerste keer haar ogen, haar lach en de kleine kuiltjes in haar wangen zag.  

Het was verhelderend maar op een of andere manier ook een vreemde ervaring. 

Alsof ze het anker was, dat voorkwam dat mijn schip door de woeste zee tegen de rotsen zou worden geslagen. 

Teder deed ik een verloren bruine haarlok van Katie achter haar oor, zonder de focus op haar ogen te verliezen. Ik verbreedde mijn lach en zoende haar. Het was op dat moment dat ik zeker wist dat geen enkele vorm van drama ons kon overmeesteren en geen enkel geheim ons kon breken. 

Als ik erop terug kijk denk ik niet dat we soulmates waren. Ik en Katie waren niet twee geliefdes die na het verdwijnen van de stofwolken van onze eigen tegenslagen de weg naar elkaar hadden gevonden en we maakte zeker geen deel uit van onze eigen narcistische romcom. 

Nee, het was simpelere dan dat. Wij begrepen elkander in de mist van de chaos. We waren lid van een onuitgesproken verbond van mensen die de wereld in hetzelfde perspectief zagen. Wij maakte deel uit van een verzameling van zoekende adolescenten, afvragend wat de reden voor alles was. Waarom de dingen waren zoals ze waren, en waarom de wereld ons zo nodig probeerde te forceren om sociaal geaccepteerde individuen te worden. 

Net zoals Kyra, Damian en Robert waren ik en Katie belast met dezelfde vragen. En we bundelde onze krachten om de antwoorden te krijgen. 

Uiteindelijk verloste Katie haar lippen van de mijne. Legde haar warme hand tegen mijn wang aan en zei: ‘’Zullen we teruggaan naar de rest?’’ 

Zonder er enig woord aan te verspillen, richtte ik mijn ogen op de grond en knikte lichtelijk. 

Met een vloeiende beweging stond Katie op en ondertussen hees ik mezelf uit de gehurkte positie. Door de snelle beweging, de alcohol en de misselijkheid verloor ik mijn balans maar Katie zag het al aankomen en plaatste snel haar hand tegen mijn rug.  

Puur door haar hand viel ik niet. 

Ik keek haar geschrokken aan, maar met haar warme lach stelde ze me al snel weer gerust. 

‘’Eigenlijk plande ik om te val…len’’ 

‘’Sure, Bob.’’ Zei ze met een sarcastische toon. ‘’Maar met een hersenschudding kan ik je vanavond niet mee naar huis nemen.’’ Ondertussen pakte Katie mijn hand vast, begon te lopen en mengde zichzelf met mij als bagage in de menigte. 

‘’Ik weet niet ze…ker of mijn vriendin dat leuk gaat vinden.’’ Stammelde ik lachend uit. 

Katie stopte met lopen, keek mij aan, zei: ‘’Dat gaat ze zeker leuk vinden.’’ En pakte mijn hand steviger vast. Opnieuw keek ik haar in de ogen aan totdat ze met een bijna neurotische beweging plotseling weer begon te lopen. Ondertussen pakte ik een sigaret uit mijn broekzak en probeerde deze al lopend aan te steken. Katie keek met een verafschuwende blik naar mijn sigaret en zei: ‘’Maar ik meende het wel, Bob. Je moet echt stoppen met roken. Als je nu niet stopt dan wordt het nog je dood.’’ 

Ik grinnikte. 

‘’Lijkt het jou grappig om dood te gaan, Bob?’’ 

‘’Niet bepa..ald. Maar het is wel grap..pig hoe bijna ieder mens een obsessie heeft met het zo lang mogelijk in leven blijven terwijl ze ondertussen er niets mee doen. Is elk week..eend het kijken van dezelfde slechte reality serie nou het leven waard? Of Dr. Phil?’’ 

‘’Maar misschien maakt dat hen gelukkig?’’  

Ik haalde mijn schouders op terwijl wij ondertussen doorliepen. 

‘’Maar staat een lang leven gelijk met een gelukkig leven? Kan ik misschien niet een ge…lukkiger maar korter leven leiden omdat ik rook.’’  

Katie stopte met lopen. 

‘’Je wordt steeds creatiever met het verzinnen van redenen om te blijven roken. Wist je dat?’’ 

‘’Ik doe mijn be…st.’’ Zei ik met een klein lachje. 

Ze legde beide handen op mijn borstkast. 

‘’Maar je wilt toch niet dat ik jou moet gaan vervangen?’’ 

Ik schudde snel nee. 

‘’I would haunt the shit out of you, als je mij vervangt als ik dood ben.’’ 

‘’Trouwens.’’ Zei ik snel, zonder Katie de mogelijkheid te geven om te antwoorden. ‘’Ho…e is het onderwerp van ons gesprek uitgekomen op mijn dood?’’ 

‘’Vind je het niet leuk?’’ 

‘’Beetje luguber.’’ 

Ze sloeg lichtjes met haar handen op mijn borstkas. 

“’Als je stopt met roken dan hoef je er niet over na te denken.’’  

‘’Oeeh.’’ Zei ik. ‘’Jij klein, manipulatief meisje.’’ 

 ‘’Hé.’’ Riep ze uit met een verdedigende toon. ‘’Het is met een goed doel.’’

Vorige post Volgende post